Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 28

22
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Salvólíó byrjaði nú sínar ofsóknir með
því að draga af matarskammti mínum. Til
allrar hamingju var ég fremur þurftarlít-
ill. En þar eð skammturinn var stöðugt
minnkaður, var ég farinn að finna til á-
hrifa af þessari sveltu, þegar óvænt atvik
kom fyrir, sem gerbreytti öllu lífi mínu
og opnaði mér leið til frelsis og hefndar.
Salvólíó stældi ekki hinar óbrotnu lífs-
venjur og lifnaðarháttu húsbónda síns, og
í fjarveru Kara var hann öðru hvoru van-
ur að halda heilmikið svall upp á eigin
spýtur. Hann lét þá sækja dansmeyjar til
Dúrazzó til skemmtunar og bauð svo
málsmetandi mönnum úr nágrenninu á
þessar skemmtanir sínar, þar eð hann var
algerlega einráður og aðal-höíðingi hall-
arinnar í fjarveru Kara, og gat gert nærri
því, hvað sem honum sjálfum þóknaðisi.
Þessa umræddu nótt stóð hófið óvenju-
lega lengi frameftir, því eftir því sem ég
komst næst af afturbirtunni, sem var
tekin að glóra lítið eitt í gluggann, hlaut
klukkan að vera eitthvað um fjögur um
morguninn, er hin þunga, stálslegna hurð
var opnuð, og Salvólíó kom inn, allmjög
ölvaður. Hann hafði með sér •—• að því er
ég gat mér til — eina af þessum dans-
meyjum, og átti hún auðsjáanlega því
láni að fagna að fá að sjá það markverð-
asta í höllinni.
Hann stóð lengi í dyrunum og talaði
slitrótt á máli, sem ég held hljóti að hafa
verið tyrkneska, því ég náði í fáein orð.
Hver svo sem stúlkan var, þá virtist
hún vera hálfhrædd. Ég sá það á því, að
hún hrökk við og stritaði á móti, þó hann
héldi utan um herðarnar á henni og hálf-
styddi sig við hana. Það var hræðsla og
ótti í forvitnislegu augnaráði hennar, er
hún leit á mig öðru hvoru, og í andliti
hennar, sem hún sneri frá mér. Ég átti
eftir að kynnast sögu hennar. Hún var
ekki úr þeim hóp, sem Salvólíó sótti dans-
meyjar sínar í öðruhvoru. Hún var dóttir
tyrknesks kaupmanns frá Skútarí, er
gerzt hafði kaþólskur.
Faðir hennar hafði farið til Dúrazzó,
meðan á fýrstu Balkanstyrjöldinni stóð,
og þá hafði Salvólíó kynnzt stúlkunni, án
þess foreldrar hennar vissu af því, og það
hafði orðið einskonar daðurkenndur sam-
dráttur á milli þeirra, er lauk þannig, að.
hún hafði hlaupið á brott þennan sama
dag og farið til þessa illræmda elskhuga
síns í höll Kara. Ég segi yður frá þessu,
þar eð þetta atriði hefir allmikil áhrif á
örlög mín.
Eins og ég sagði áðan, var stúlkan sýni-
lega hrædd og leitaðist við að komast á.
burt úr fangelsinu. Hún var sennilega
smeyk bæð við hinn úfna fanga og við
drukkna manninn við hliðina á sér. Hann
gat samt ekki farið út aftur án þess að
sýna henni fyrst dálítinn snefil af valdi
sínu og yfirburðum. Hann kom slagandi í
áttina til mín með langa hnífinn sinn í
hendinni, albúinn til að ráðast á mig, og
þeytti úr sér heilli runu af skömmum og
illyrðum, sem ég var orðinn alveg til-
finningalaus fyrir.
Svo sveiflaði hann fætinum og spark-
aði mig í síðuna, og ég hvorki reiddist né
meiddist neitt verulega heldur. Salvólíó
hafði svo oft áður farið svona með mig,
og ég hafði lifað það af. í miðju kafi
þessara viðburða varð mér litið aftur fyr-
ir hann, og varð ég þá sjónarvottur að
einkennilegum atburði.
Unga stúlkan stóð í dyrunum og hörf-
aði aftur á bak og horfði með hryggð og
meðaumkun á mannskepnuna, sem Sal-
vólíó fór svona hræðilega með. Allt L
einu stóð við hliðina á henni hár Tyrki.
Hann var gráskeggjaður og kuldalegur á
svipinn. Hún leit við og sá hann og opn-
aði munninn til að reka upp hljóð, en
hann gaf henni merki um að þegja og
benti út í myrkrið fyrir framan dyrnar.
Án þess að segja orð smaug hún aftur