Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Blaðsíða 13

N. Kv.
STRANDAÐ í HÖFN
5
Já, sjórinn tekur sjaldnast úrkastið, sagði
sá ganrli fálátur.
Gestirnir fóru að sofa. Gömlu hjónin
fóru inn í hjónaherbergið og dóttirin inn í
kamers.
Það er oft skammt milli lífs og dauða,
sagði konan, um leið og hún smeygði sér
uPP í-
Fjandi, að þessi Halldór skyldi týnast,
sagði bóndinn. — Sennilega þýðingarlaust
að leita að honum, fyrr en með morgninum.
— Hann hafði áður leitað að mönnunr um
nótt og ekki fundið, heila nótt verri en
þessa, og síðan hafði sá gamli víkingur
aldrei orðið samur.
Já, sagði konan hans og skildi, þótt um
fjarlæga nótt hefði aldrei verið talað.
Bóndinn fór upp í, og þau slökktu ljósið.
Dóttirin sat í sínu herbergi. Hún vildi
ekki hátta, gat ekki sofnað. — Þorði ekki að
slökkva ljósið. — Jú, víst þorði hún það. —
Það höfðu bara verið döpur kvöld stundum,
nú í þrjú ár. Þá hafði verið vakað nótt, leit-
að nótt í skammdegi og byl, og síðan vant-
aði þrjá köggla framan á þrjá fingur vinstri
handar, þá kól af. En það var ekki um þá,
þeir máttu fara, höndin hefði mátt fara, og
meira, — sama hvað var af henni. Og þó, hun
hefði viljað lifa. Bara — bara ef þessi nótt
hefði farið öðruvísi. En hún hafði tekið
báðá bræður hennar — og unnusta. Því gat
hún ekki tekið hana líka, bara þrjá köggla,
það var lítið, og þá var hún þó sextán ára.
Og nú þurfti þetta allt að rifjast upp, sem
þó var að sumu leyti hálfgleymt. Bara öðru-
vísi, ekki eins sárt, og hún liugsaði lítið
öðruvísi til unnustans en bræðra sinna. —
Var hún þá slæm stúlka? Stundum hélt hún
það, og þó gat ekki sextán ára stúlka haldið
áfram að syrgja alla ævina og það, sem hún
vissi auk þess lítið, hvað var. Þetta hafði
verið nýbakaður unnusti, auk þess prúður
— og góður. Hann hafði verið fallegur en
meira góður, og þó hafði hann bara kysst
hana nokkrum sinnum og ekkert meira.
Hann hafði verið nýlega korninn á heimil-
ið, og þó lrafði hún verið viss um, að hann
væri bezti maður á jörðinni. Bara að hann
hefði verið búinn að vera ennþá betri við
lrana, — öðruvísi betri, þá hefði hún kann-
ski getað verið betri stúlka og munað eftir
honum á sama hátt enn. En það var búið,
sem búið var, og þó hafði hann alltaf verið
ákaflega góður. — En næturnar fylltu hana
stundum ótemjandi, annarlegri þrá, sárs-
aukakenndri og heitri. — Kannski var sorgin
svona, þegar frá leið og maður var ungur,
og þá var gott að fara út í byl og láta frostið
kæla á sér ennið, auðveldara að sofna á eftir.
Stundum gat hana farið að dreyma um unga
menn, þegar hún var úti á slíkum nóttum,
unga og lifandi menn, — jafnvel ávarpa þá,
hugsa þeim tilsvör og, já, og það sem ekki
mátti einu sinni hugsa, einkum þegar hún
var komin inn og búin að kæla á sér ennið,
og áður en hún fór að sofa. Stundum hugs-
aði hún svona án þess að fara út, en nú var
það ekki hægt, — hún var alls ekki að reyna
til þess heldur.
Það var eins og eitthvað kallaði á hana
úti í þessari nótt, eitthvað sem minnti á
nóttina fyrir þrem árum, sárt og heitt, sem
fékk brjóstið til þess að bylgjast og bara
þrýsti sér inn í meðvitundina sem áfram,
áfram meðfram sjónum, þar sem öldurnar
brotnuðu og eitthvað rak á land og varð síl-
að og klakað úti í vetrarnóttunni, — líf, sem
kannski var ekki fjarað út og þó var slokkn-
að, slokknað fyrir þrem árum.
Vindurinn hvæsti.
Hún þrýsti andlitinu að gluggarúðunni
og skýldi með höndunum, svo að ljóssins
gætti ekki. Hann var að birta til, ofanmold-
in var minni og tunglið lýsti með köflum,
skafbyljirnir liðuðust eins og dökkir veggir
um jörðina. Hún varð að fara út, út og
ganga með sjónum. Kannski fyndi hún eitt-
lrvað, einn gestanna var ókominn. — Fara
út, ef ekki ofan í fjöru, þá bara eitthvað ann-
að og hafa Sám með. Þá var hún aldrei