Nýjar kvöldvökur - 01.01.1951, Blaðsíða 18

10
STRANDAÐ í HÖFN
N. Kv:
vík — sem bölvaðst óhapps, sennilega. Varla
svo guðrækilega þenkjandi, að honum fynd-
ist einhver verndarhönd hafa verið yfir sér,
þótt hann ekki stútaðist. Hinir höfðu kom-
izt betur út úr þessu öllu saman.
Já, auðvitað yrði honum minnistæðast
strandið og bardúsið við að komast heim að
'ánni. Hitt var svo sem ekki nema vanalegt
og sjálfsagt. Hann hefði bara getað komið
gangandi ferðalangur og fengið kvef, kann-
ski mislinga, og þá hefði hann fengið svip-
aða aðbúð. — Þó hafði hún komið á mátu-
legri stundu niður á þarabunkann, ekki of
snemma í ölLu falli, — enga bölvaða bauna-
slettu hér! — Skrýtið að vaka svona, — og
fyrst hún hafði ekki löngun til að lesa þessa
bók, þá náði hún sér í dúk og fór að sauma.
I>að var mynd af víkinni og bænum, dreg-
in af henni sjálfri og átti að fara í púða.
Daginn eftir stóð hún við ákvörðun sína,
náði í heitt vatn og sápu og rakáhöld og tók
til við skeggið á Halldóri. Það var erfitt verk
og krafðist nákvæmni.og lipurðar, ef það
.átti ekki að rneiða hann. Sums staðar varð að
skilja eftir toppa kringum plástra og kalsár,
og þá klippti hún.
Halldór var mikið að hressast, þau gátu
talað saman.
Þú ert góð hjúkrunarkona, sagði hann.
Hún fór hjá sér og neitaði af hæversku.
Ég veit ekkert, hvernig hjúkrunarkonur
eru, bætti hún við.
Og nú veit ég, hvernig þær eiga að vera,
sagði liann.
Hún brosti og lét þetta eftir honum.
Hann var orðinn það frískur, að óvið-
kynning þeirra var orðin til trafala.
Hún fór að föndra við hitt og annað í
stofunni, og þó var hún ekki vön að vera
óstyrk í taugum.
Augu hans fylgdu henni eftir með sýni-
legri velþóknun.
Láttu þetta túss bíða, sagði hann misk-
unnarlaust.
Hún leit snöggt við.
Þú ert falleg, sagði hann dáandi.
Hún roðnaði. Kunni ekki við svona beina
ræðu og var þó óvön öllu rósamáli. Hún
vildi ekki snúa sér undan, en liann hélt
áfram að horfa á hana, eins og hann kynni
enga mannasiði. Þá roðnaði ltún áfram,
fann það og sneri sér undan og hélt áfrám
að taka til.
Heyrðu, gæzkan, þú mátt ekki taka mig
alvarlega, bað hann. Ekki nema svona mátu-
lega að minnsta kosti.
Ég ték þig svona engan veginn, anzaði
hún með styttingi í rómnum og var þó ekk-
ert óánægð.
Svoldið tippilsinna, erti hann, Ég hélt þú
ættir það ekki til.
Það er gott þér er að batna, sagði hún,
brosti lokuðum vörum og kipraði augun.
Þú ert bara skemmtileg, ég vissi það allt-
af, hélt hann áfram.
Og þú átt ekki að verða rellinn, þótt þú
getir rennt niður hjálparlaust, sagði hún.
Ekki ótuktarleg, bað hann.
Ég nenni ekki að pexa, sagði hún.
Fyrirgefðu, vinan, sagði hann rnjúkt og
rétti fram höndina, þá óumbúnu.
Hún tók í höndina, brosti og sleppti
henni frekar fljótt aftur.
Hanri gerði sér upp smá fýlusvip.
Hún brosti og strauk honum hratt um
vangann, næstum kippti að sér hendinni.
Hann lokaði augunum og andaði djúpt.
Þú ert yndisleg, sagði hann. Hefur alltaf
verið það frá því fyrsta.
Það veiztu lítið um. Þú hefðir bara átt
að sjá mig, þegar ég var að rellast í vöggu.
Þegar ég segi frá því fyrsta, á ég við, þeg-
ar þú fannst mig. Þá fannst mér allt gott, og
ég var ánægður, þótt ég hefði átt að deyja.
Síðan þykir mér ákaflega vænt um þig, sagði
hann alvarlega, en smákátur í augunum.
Ég er ekki gefin fyrir þakklæti, sagði hún.
Gott, en ég er gefinn fyrir að sýna þakk-
læti, ef ég gæti, — eins yndislegri stúlku og