Sumargjöf - 01.01.1905, Blaðsíða 35

33
hjá mér gamlar endurmiimingar. Stundum raular
nún l'yrir mig gamlar visur, sem hún kendi mér og
söng við migj þegar ég var litilí. Þá legg ég aftur
augun og gömlu dagarnir liða fram hjá mér eins og
i þoku.
Eg var ungur þegar ég missti hann bróður minn
°g man óljóst eftir þvi. álamma segir að ég hafi
heðið sig að vekja hanu og hálfrámar mig í það, en
liún sagði, að hann gæti ekki vaknað. Þá varð ég
hræddur og fór að gráta. Eg man betur eftir bana-
legunni hans föður mins sáluga, þá var ég kominn
undir kristni. Við mamma vöktum yfir honum á
vixl. Það var erfiður tími. Mér er alltaf fyrir hug-
skotssjónum þegar iiann dó. Ég varö hræddur þegar
hann tók fyrsta andkafið, en stillri mig strax. Hann
Hnfði verið rænulítill síðasta daginn, en þekti mig þó
klukkutima áður en hann dó. Sárast rann mér þó tii
rifja, þegar verið var að jarða hann. Þávareinsog
ullar endurminningar frá æskuárunum rifjuðust upp
f.vrir mér. Þegar moldin huldi kistuna i'ór ég að
g'ráta, og ég grét meir og meir, eftir því, sem moldin
hækkaði í gröfinni.
Þegar ég var að fara heiin aftur frá greftrunimii,
var ég að hugsa um, að nú t'ærum við aldrei framar
sanian til kirkju, eins og við höt'ðum gert. Þá mundi
ég svo vel eftir fyrstu kirkjuferðinni, þegar hann
rf-iddi mig fyrir framan sig.
Fáum árum seinna kom ég í skóla og þetta smá-
o'leymdist mér. Nú stend ég sjálfur fyrir dauðans
dyrum og nú rifjast þetta allt upp fyrir mér.
En hvað ég er nú orðinn bljúgur og ólikur þvi,
sem ég var. Ég lirærist af öllu og stundum sár-
3