Eimreiðin - 01.07.1924, Síða 36

228 ÞÁTTUR AF AGLI Á BERGI eimreiðiN
ekki að kaupa mann til þess að laga það, sem laga þurfti á
heimilinu.
Málalokin urðu þau, að Egill og gesturinn sóttu rekavið
ofan í fjöru — og sá endi hlöðunnar, sem búið var að gefa
úr, var gerður að smíðastofu.
Veturinn hafði verið með harðasta móti, og víða horfði til
vandræða. Egill var altaf naumgæfur, en aldrei hafði hann
gefið jafn lítið og nú. Með hverjum deginum, sem leið, sá
konan, að mjólkin í kúnni minkaði, og áhyggjufull strauk hún
hrygg henni og síður. Blessuð skepnan. Hún var ekki orðin
annað en skinin beinin. Loks ympraði húsfreyja á því við
bónda sinn, hvort hann gæti ekki aukið gjöfina við hana
Skrautu. Það væri alveg að detta úr henni mjólkin.
— Það er skammarlegt að hafa ekki mjólkurdropa handa
honum frænda þínum, bætti hún við.
Egill varð sauðþráalegur á svip. Hey var honum sárast
um af öllum eigum sínum. Það átti konan líka að vita. Mjólk-
urdropa handa honum Jóhanni. Þar kom nú mjólkurbarnið!
Hann snéri sér hvatlega að konu sinni og hleypti brúnum.
— Það er helzt þörfin á. Auka gjöfina og eiga svo ekki
tuggu til næsta árs. Það hefur hingað til verið fyrnt á Bergi
— og eg ætla ekki að fara taka upp nýjan sið.
Þóra grúfði sig yfir rokkinn. Hún var ekki vön að standa
uppi í hárinu á bónda sínum. Hann átti það ekki skilið, eins
og hann var henni. . . . En sárt var að vita blessaða skepn-
una svanga. Hún varð að hafa einhver ráð.
Egill hafði tekið efir því, að gesturinn sneiddi hjá að gefa
sig á tal við Þóru — og hafði háhn litið svo á, sem hann
gerði það í góðu skyni. En«nú sá hann húsfreyju skjótast
nokkrum sinnum flóttalega og eins og á nálum til fjóss eða
hlöðu, en úr hlöðunni var innangengt í fjósið. Eftir því sem
hann sá þetta oftar, varð hann þyngri á brún og fámálli.
Loks var það dag einn, að hann vatt sér inn í hlöðuna,
þar sem gesturinn var að smíðum. Qekk hann inn að stálinu,
greip úr því tuggur á víð og dreif og bar þær upp að vitum
sér. En alt í einu sneri hann sér að gestinum, ræskti sig °3
hleypti brúnum.