Eimreiðin - 01.07.1958, Blaðsíða 21
EIMREIÐIN
153
liafði afar hvítt og beint og óspjallað nef. Þegar hún hafði
losað af bakkanum sneri hún sér hægt í áttina að Lárusi og
ég hélt hún ætlaði að spyrja hvort ætti að skrifa þetta á her-
bergið, en í þess stað reiddi hún lausu höndina og sló hann.
Hún sagði ekki neitt og gekk hægt til dyranna og lokaði
hljóðlega á eftir sér. Við þögðum eftir að hún var farin og
Lárus hallaði sér aftur út af á bekkinn. Hann tók glas sitt
af borðhillunni og saup á því með nokkrum erfiðismunum
vegna þess hann lá út af. Þegar hann hafði sopið á glasinu
sagði hann:
— Það er aðeins ein kona í þessum bæ.
— Mér sýnist þú halda þær séu fleiri, sagði ég.
— Þeirri konu mátti strjúka, sagði hann.
— Af hverju förum við ekki þangað sem hún býr, sagði ég.
— Til hvers.
— Mér þætti gaman að sjá hana.
— Þú ert tuttugu árum of seinn, sagði hann.
— Hvers vegna ferð þú ekki að sjá hana, sagði ég og fann
ég var orðinn syfjaður. Ég þurfti ekki annað en þakka hon-
um fyrir og bjóða góða nótt og ganga fram að stiganum og
mður á næstu hæð og inn í herbergið mitt, sem sneri líka
út að trjánum. Þaðan sáust þau niður til miðs og sýndust
miklu nær. Ef ég færði koddann til fóta í rúminu gat ég
borft á þau unz svefninn kæmi og lyki þessum degi.
— Ég fer ekki að sjá hana vegna þess það eru ekki nema
heimskingjar sem halda þeir geti heimt fortíð sína í endur-
fundum við konur, sem runnu hratt í gegnum líf þeirra og
urðu stórar minningar af því þetta voru aldrei nema skyndi-
bynni á viðkvæmum tíma.
■— Rétt, sagði ég. — Þú skalt ekki fara að sjá hana.
— Helvítis kjaftæði er þetta, sagði hann.
— Já, sagði ég.
— Auðvitað var hún ekki annað en eftirlát tvítug stúlka,
sem hafði gaman af að fara með ungum stúdent upp í holtið
fyrir ofan bárujárnshjallinn, þar sem bullsveittur harmoniku-
feikari tróð gólfið á skyrtunni eina bjarta júnínótt um það
bil sem maður lauk öllum þeim stórprófum sem tekin verða
í þessu lífi.