Tímarit lögfræðinga - 01.04.1956, Qupperneq 11

sem verandi í þeim flokki, þar sem sérstök málsmeðferð
er höfð t. d. Hrd. XVIII bls. 378, eða mál heyrir eigi undir
dómstólana, t. d. Hrd. XVIII bls 235. I dómum þeirn, sem
hér voru nefndir var málum skotið til Iiæstaréttar, en
vísað frá héraðsdómi vegna galla á málatilbúnaði og stefn-
anda í héraði gert að greiða málskostnað. Full ástæða virð-
ist til að ætla, að í flestum þessara tilvika gæti hafa farið
svo að lögmennirnir hefðu verið taldir bera fébótaábyrgð
á því tjóni, sem umbjóðendur þeirra urðu fyrir vegna mis-
aka þessara, ef eftir bóturn hefði verið leitað. Það verður
að gera þá kröfu til lögmannanna, sem stunda þá atvinnu
að flytja mál, að þeir þeldci algengar reglur um flutning
og undirbúning mála, þannig að ekki eigi að koma til frá-
vísunar af þeim sökum. Þó er þess að gæta, að ekki virðist
ástæða til að leggja fébótaábyrgðina á lögmanninn, nema
um verulega vangæzlu af hans hendi sé að ræða. Ef um
skaðabætur væri að ræða myndu þær venjulega ekki vera
aðrar en málskostnaður sá, sem aðiljum hefði verið dæmd-
ur til að greiða andstæðing sínum.
Á tímabili var það algengt, að einkamál, sem til
Hæstaréttar var skotið, voru ómerkt þar og þeim vís-
að heim til löglegrar meðferðar í héraði, vegna þess að
eigi hefði verið gætt ákvæða einkamálalaganna um mál-
flutning, t. d. Iird. XIV bls. 200 og XIV bls. 314. Segja
má, að hér eigi héraðsdómari meginhluta sakar, en ljóst
er það, og kemur enda fram í dómnum, að lögmenn þeir, sem
málin flytja eiga hér einnig verulega meðsök, og hefur
komið fyrir að þeir hafa verið víttir og sektaðir fyrir
þá hlutdeild sína. Það er ljóst, að nokkur kostnaður hlýtur
að hafa leitt af þessu fyrir aðilja málsins og virðist allt
benda til þess, að lögmennirnir beri fébótaábyrgð á því
tjóni, sem af þessum sökum hefir orðið fyrir umbjóð-
endur þeirra.
Það hefir áður verið drepið á það í öðru sambandi, að
nokkuð hafi kveðið að því, að lögmenn krefðust dómsat-
hafnar að því er virtist að tilefnislitlu. Venjulegast mun
73