Dýraverndarinn - 01.04.1929, Blaðsíða 6

20
DÝRAVERNDARINN
til, aÖ þeir þurfa ekki annað fyrir aÖ hafa, en að
steypa sér til sunds af hreiðrinu.
í Langeyjunum var á þeim tíma, sem hér getur,
haft fé til haustbeitar, fram á jólaföstu. En flæði-
hætt var í eyjunum, svo að menn urðu að vera þar,
til þess að reka féð af skerjunum, áður en sjór féll
fyrir þau, jafnt nætur sem daga. Þess vegna hafði
verið byggður kofi í Yztu-Langey, og höfðu þeir, sem
fjárins gættu, aðsetur sitt þar á haustin. í minu ung-
dæmi voru þar venjulega tvær stúlkur, og hlökkuðu
þær mjög til þeirrar- útilegu. Kring um kofann var
vaxinn þéttur skógur af hvönnum, njólum og Bald-
ursbrám. Um voriö hafði hurðin verið tekin frá kof-
anum, svo að hreint loft mætti streyma þar inn.
Uppáhaldsstaður æðarfuglsins, var skógurinn kring
um kofann ,og var þar þéttbýlt mjög.
Þegar við lentum við eyna þetta kvöld, var sjór
hálffallinn út, svo að suðið og urgið í hrúðurkarl-
inum á fjöriigrjótinu heyrðist glöggt. Allt var þar
iðandi of lífi — þangið ekki siður en annað ....
Hvar ætti maður að stíga ni'Sur fæti hér, svo að
kremdist ekki eitthvert líf sundur? .... Eg stökk
upp á leirblandinn sandblett milli klappana. En —
jjar var einnig líf. Undan fótum mínum spruttu fram
óteljandi smákolar, lítið stærri hver en krónublað
á sóley. Til allrar hamingju lentu þ>eir í sjávarpolli
milli steinanna.
Alls staðar jiar, sem auga verður á komið, og hvar
sem fæti verður stigið, hvort sem það er á steininn
í fjörunni, jjangið, sandinn eða gróna jörðina — alls
staðar er líf í Breiðafjarðareyjum. —
Við festum bátnum og hröðuðum okkur upp á
eyna og byrjuðum að leita.
Þeir, sem J)ar áttu heima, virtust hvorki hugsa
um hvíld né svefn. Allt umhverfið kvað við af marg-
rödduðum fuglasöng. Tjaldurinn hrópaði b 1 i 11,
b 1 i 11, lómurinn vældi, endurnar görguðu og æðar-
fuglinn söng ú - h ú, mjúkróma og dró seiminn. En
af öllum jíessum sæg gullu kríurnar hæst, svo að
heyrði ekki manns mál fyrir þeim. Þær voru að
reka brott hrafnræfil og kjóagrey, sem dirfzt höfðu
að setjast á eyna og svipazt j)ar eftir bráð. — Þeg-
ar við komum að kofanum, flaug ])ar upp mikill
skari af æðarfugli. Og var vingjarnlegt og undur
fagurt, að sjá þar hin mörgu hreiður, hvert við ann-
ars hlið, um kringd hvítri Baldursbrá og hálf-yfir-
skyggð njóla- og hvannablöðum.
Eg var búin að finna öll hreiðrin kring um kofann.
Stóð eg ])ví upp og l)jóst að halda lengra. En þá
sá eg önd fljúga út úr kofanum. Eg brá mér inn í
kofann og komu jná á móti mér þrjár æðarkollur.
Allir J)essir fuglar áttu hreiðrin sín í kofanum. Ondin
og tvær æSarkollurnar áttu hreiður i rúmstæðinu,
en ein æðarkollan í hlóðunum.
Sólin var nú gengin til viðar, og gátum við okkur
til, að vera myndi ein stund af miðnætti. — í j)á
daga var ekki sigurverk í hvers manns vasa. En J)á
J)ekkti fólkið eyktamörkin, svo að ávalt, J)egar sól sá,
vissu menn, hvað tíma leið. En annars varð að telja
timann eftir flóði og fjöru.
Eg tók allt í einu eftir J)ví, að fuglasöngurinn var
smátt og smátt að hljóðna, og æðarkollurnar stungu
nefjunum undir væng sér. Svo smá-J)ögnuöu allar
raddir og loks var engan fuglaklið að heyra, nema
í tjaldinum og kríunni. En svo Jtagnaði J)ó tjaldur-
inn. Og síðast allra fugla jtagnaði krían.
Dauða])ögn varð allt i einu.
Þeim viðbrigðum gleymi eg ekki.
Himin, jörð og haf höfðu hljómað.
Þúsund raddir J)ögnuðu — allar í senn.
Nú hafði svefninn, hvíldin alls þess, sem líf er
gefið, tekið allar ])essar syngjandi verur í faðrn sinn
og látiö þær þagna og njóta hvíldar.
Mér fannst líkast j)ví, sem dauðinn stæði við hlið
mér, þögull, kyrr og máttugur.
Og J)essi djúpa, áj)reifanlega J)ögn fannst mér
vefja sig mér að hjarta.
Aldrei á ævi minni hefir mig langað rneira en J)á
til að rnega hniga niður, leggja augun aftur og hvíl-
ast í friðarfaðmi almættisins.
Svona liðu á að geta 5 eða 6 mínútur, að ekkert
heyrðist.
Engin okkar mælti orö frá rnunni.
En — svo skifti unt aftur.
Eg sá eina kríu koma fljúgandi úr suðri. Hún
sveif nokkura hringi yfir höfðurn okkar, steinjtegj-
andi. Svo rak hún upp hvellt og skerandi garg.
Þá var eins og hringt væri til tíða.
Úr öllurn áttum kom óteljandi sægur af kríum.
Þær svifu fyrst Jtegjandi í loftinu — tóku svo allar
í einu lagið. Þá kom tjaldurinn og blandaði kórið
með sínum söng.
Og svo var sem svefnhöfginn, unaðsmildur og
laðandi, hyrfi frá mér.