Dýraverndarinn - 01.04.1929, Blaðsíða 11

DÝRAVERNDARINN
25
og leit ekki við jörð, þó að öll hin hrossin hugsuðu
um það eitt, að gera sér gott af nýgræðingnum.
Engan vafa tel eg á því, að erindi Gráskjóna heim
um daginn hafi verið ])aö, að leita vini sínum hjálp-
ar hjá okkur mönnunum. En eg skildi hvorki mál
hans né hugsun.
2. Ratvís hestur.
Um og eftir aldamótin átti eg reiðhest, sem Stjarni
hét. Hann var ratvísastur allra þeirra hesta, sem eg
hefi átt. Reyndi eitt sinn mest á það. Eg var á fundi
í Þjórsártúni um rniðjan vetur; fór þangað daginn
fyrir fundinn. Nóttina, sem eg var þar, hlóð niður
miklum snjó. Þegar fundi var lokið um kveldið lagði
eg af stað heimleiðis, einn míns liðs, á Stjarna min-
um. Treysti eg þá meira á ratvísi hans, en sjálfs
mín, því að dimmt var orðið af nótt og hvergi sá
á dökkan díl. Veginn var þá ekki búið a'S leggja
yfir Skeiðin, og átti eg að fara yfir kennileitalausa
flatneskju. Þegar eg lagði af stað frá Þjórsártúni,
sá nokkuð til fjalla, en eftir lítinn tíma tók að snjóa
í logni. Sást ])á ekkert nema ein hvíta, loft og jörð.
Reið eg svo fulla 3 tíma, að eg vissi ekkert hvað eg
fór. Óttaðist eg helzt ef eg villtist út á Þjórsá, sem
var þá með vökóttum ísi til annarar handar við mig.
Engan bæ rakst eg á og ekkert, sem eg gat áttað mig
á. Stjarni fékk alveg að ráða ferðinni. Loks sá eg
rétt við hliðina á mér skyggja í eitthvað dökkt. Fór
eg að skoða það og þekkti þar melbakka við Laxá,
nákvæmlega á sama stað, sem eg fór yfir ána
á ísi daginn áður, skammt frá bænum mínum. Bezt
gæti eg trúað, að Stjarni hafi nákvæmlega þrætt
sömu leið, sem hann fór daginn áður, þó að fallinn
væri fetsþykkur snjór yfir förin hans. En hvaða
skynfæri hafa vísað hestinum leiö ? Hvorki gat það
verið sjón, heyrn né lykt.
3. Fugl flýr á náðir manns.
Einu sinni, er eg var á ferð á sumardegi, heyrði
eg þyt í lofti uppi yfir mér. Var þar smyrill í hörð-
um eltingarleik við grátitling. Smyrillinn renndi sér
að honum, til þess að rota hann, en allt af fékk sá
litli skotizt undan högginu. Gekk svo nokkura hríð.
Eg stöðvaði hestinn og horfði á þenna grimma leik
uppi yfir mér og bjóst við sorglegum leikslokum á
hverju augnabliki. í einu vetfangi steypir titlingur-
inn sér til jarðar og inn undir kviðinn á hestinum
mínum. Smyrillinn fylgdi á eftir, en eg varnaði hon-
um atlögu með svipunni minni. GerSi hann nokkur-
ar til raunir til ])ess aðkomast undir hestinn, unz
eg veit ekki íyrri til en titlingurinn skýzt sem örskot
upp undir höku á mér og sezt þar. Eg tók hann í
lófa minn, án þess að hann hreyfði sig eða tísti. Hélt
eg svo áfram ferð minni með hann í hendinni, þang-
að til eg þóttist kominn í nóga fjarlægð frá smyrlin-
um. Gaman var að sjá vængjatök þessa smælingja,
þegar hann fékk frelsið aftur. Líklega hefir hann
skilið, að eg var að verja hann, meðan hann var
undir hestinum og svo ályktað af því, að honum
væri óhætt að gefa sig alfarið á mitt vald.
4. Skyldurækin ær.
Á þeim árum, sem fært var frá ám, átti eg einu
sinni svarta á, sem allt af strauk til fjalla á vorin,
áður en hún bar. Tvö fyrstu árin, sem hún var með
lambi, náðist hún við almenningssmölun, til þess að
færa frá henni og hafa hana í kvíum. Þriðja árið
kom hún sjálf heim i haga með lamb sitt, rétt áður
en fært var frá, og öll árin, sem hún lifði eftir þetta,
kom hún sjálf heim með lamb sitt, einum eða tveim-
ur dögum áður en fært var frá, en það var allt af
gert í sama mund, 1. eða 2. júlí.
Eg skal ekki leiða getum að ])ví, hvaö ánni hefir
gengið til að korna jafnan heim á þessum sama tíma
ár eftir ár. Víst hefir það ekki verið til þess, að láta
taka frá sér lambið,en vafalaust hefir einhver hugs-
un stjórnað þessum gerðum hennar.
5. Hjúkrandi sauðkindur.
Fyrir fáum árum varð ein ærin mín blind eitt
haustið. Eg tók hana í hús og bjóst við að henni
mundi batna, eins og venjulegt er um sauðblindu, en
það beið. Iiún var höfð með lömbunum allan vetur-
inn og fékk aldrei sjónina aftur. Eftir því tók eg
oft um veturinn, þegar lömbin voru rekin til vatns,
að þau létu sér annt um þá blindu. Ef hún varð
viðskila fór eitthvert þeirra til hennar og leiðbeindi
henni, lét hana elta sig. Þegar farið var að beita
lömbunum um vorið, var eg í vafa um, hvað gera
skyldi við blindu ána. Eg tímdi ekki að slátra henni
á þeim tima árs, en óttaðist að hún týndist, ef hún
væri látin út. Eg lét hana þó fara með lömbunum
fyrsta daginn, sem þau voru látin út, og allt fór vel.
Hún kom með lömbunum að húsi um kvöldiö. Var