Listviðir - 07.04.1932, Blaðsíða 6

£ í s t v í ð í r
7. apríl 1952
Filmstjarna, sem fólkið
aldrei fær að sjá
Eftir Veru Parker
Fyrir nokkrum dögum fór ég
út á vinnustofu brezka Lion-
kvikmyndafélagsins (British
Lion Studios) í Beaconsfield og
fékk tækifæri til þess að horfa
um stund mér til skemmtunar
á allt það, sem þar fer fram.
Eftir að hafa séð vinnustof-
ur annara kvikmyndafélaga,
þar sem menn einatt voru að
rekast hver á annan, og engum
varð mikið úr verki, fannst
mér ánægjulegt að horfa á það,
hvernig hver og einn í Bea-
consfield hávaðalaust hélt sér
að sínu verki án þess að láta
hið allra minnsta truflast af
öðrum. Maður hafði það á til-
finningunni, að þar þekkti
hver og einn sitt verk allt of
vel og væri allt of upptekinn
af því til þess að vera nokkuð
að hugsa um hina.
Mér varð sérstaklega star-
sýnt á grannvaxna konu, sem
gekk um vinnustofuna að því
er virtist önnum kafin. And-
litið var gáfulegt og áhuginn
skein út úr því. Fötin, sem hún
var í, virtust mér varla mundu
geta verið heppilegri fyrir
hennar starf heldur en þau
voru: sportbuxur, ullarsokkar,
skór með lágum hælum, hvít
blússa með brúnu bindi — ekk-
ert, sem á nokkurn hátt gat
verið henni til hindrunar þegar
hún var að klifra upp og niður
lausa stiga eða ganga eftir
plönkum, sem voru að minnsta
kosti fimmtán fet yfir gólfi
vinnustofunnar, til þess að líta
eftir leiksviðsmótunum, sem
hún hafði sýnt svo mikla elju
við að búa til.
Þetta var Miss Dorothy Bra-
ham. Hún er að því leyti
óvenjuleg, að hún er ein af
þeim fáu konum, sem. eru leið-
beinendur hjá kvikmyndafé-
lögum.
Þegar hún kom til mín og
heilsaði mér með sínu glaðværa
brosi, var ég ekki lengi að ráða
það við mig að notfæra mér
þau augnablik, sem hún hefði
tíma til að vera með mér. Hún
er ein af þeim fáu manneskj-
um, sem maður getur ekki,
hugsað sér öðruvísi en alltaf
glaðar og ánægðar og sem svo
gaman er að vinna og skemmta
sér með.
Enda þótt það væri af eins-
konar tilviljun, að Miss Bra-
ham komst inn í kvikmynda-
heiminn, þá er það þó ekki
fyrir nein höpp að hún hefir
áunnið sér þá frægð þar, sem
hún nú hefir hlotið, heldur með
stöðugri ástundun og erfiði.
Hún lærði í sjö ár á einum
af listaskólum Lundúnaborgar,
á fjöllistaskólanum í Regent
Street (Regent Street Poly-
technic), og hefir að öllu leyti
orðið þeim skóla til sæmdar.
„Þegar ég var þar“, sagði
hún við mig, „lærði ég allt, sem
mér var mögulegt. Mér fannst
ég ekki mega missa af neinu.
Ég skipti þeim tíma, sem ég
hafði, á milli „still-life“, and-
litsmynda og málaði yfirleitt
alla mögulega hluti“.
Á þessum sjö árum fékk hún
marga styrki og verðlaunapen-
inga, en að þeim loknum lauk
hún prófi, fékk listakennara-
vottorð (Art Teacher’s Certi-
ficate) og fór með það út í
heiminn til þess að vinna fyrir
sér.
Miss Braham starfaði nú um
skeið sem leikhústjaldamálari í
Wembley. Einu sinni þegar
hún var að mála fyrir málara-
félag nokkurt, sem tók að sér
að mála leikhústjöld, var hún
spurð’ að því, hvort hún vildi
taka að sér verk, sem mikið
lægi á á Gainsborough-vinnu-
stofunni.
„Ég hafði enga hugmynd
um, út í hvað ég var að fara,
en ég svaraði spurningunni
játandi“, sagði Miss Braham og
brosti.
„Þegar ég kom inn á vinnu-
stofuna, sá ég fyrir framan
mig risastóran segldúk, sem
var þaninn út á einum veggn-
um, og mér var sagt, að verkið
yrði að vera til næsta kvöld.
Ég hafði enga hugmynd um
það, hvernig ég ætti að fá lokið
þessu verki í tæka tíð, en ég
byrjaði strax á því og þegar
ég hætti það kvöld, var ég bú-
in að gera uppdrátt að leik-
sviðinu á segldúknum. Næsta
kvöld var verkinu lokið, og
þá lagði Mr. Evans, leiðbein-
andi Gainsborough-vinnustof-
unnar þá spurningu fyrir mig,
hvort ég vildi verða fastur að-
stoðarmaður hans sem leiðbein-
andi. Ég játaði því og fékk þá
stöðu. Á þennan hátt komst ég
inn í kvikmyndaheiminn, enda