Heimir : söngmálablað - 01.12.1938, Qupperneq 32

104
II EIM IR
tónskáldum í henni, og er það ekki tiltökumál lijá
jafnungum manni, en viðurkenna að sónatan sé fagurt
verk og hafi verið meistaralega spiluð af Haraldi Sig-
urðssyni. Mörg ísl. sönglög voru sungin á liátíðinni af
íilsu Sigfúss, Maríu Markan og Stefáni Guðmundssyni
(Stefano Islandi), og þóttu lögin fögur og söngurinn
með ágætum hjá þeim öllum.
E Ð L I 0 G T Æ Iv N I G A M L A I T A L S K A
BELCANTÓSÖNGSINS.
EFTIR PRÚF. UJALMAR ARLBERG.
Niðurl.
Nútima tónspekin hefir skilgreint hugtakið tónlist með
orðunum „ómandi lireyfing“ („tönende Bewegung“ =
hreyfing í tónum). Hreyfing er því mergurinn málsins.
Við getum því sagt, svo við snúum aftur að legatósöng, að
hið innra legató er sífelld hrcyfing i tóninum sjálfum, og
er þá myndun sérliljóða (vokal) aðallega að verki. Söng-
tónn, sem er þur og stinnur, virðist okkur — jafnvel þó
hann í sjálfu sér geli verið allfagur — liflaus, dauður.
Slíkir tónar verða þreylandi og leiðinlegir til lengdar, og
sú list, sem þreytir og vekur leiðindi, er dauðadæmd.
Það er lil skýr og ótviræð sönnun fyrir þvi, þótl lnin sé
einföld og blátt áfram, að tónskáldunum hefir jafnan þótt
söngtónninn liljóðfegurstur, fegurri og sálrænni en tónar
úr hljóðfærum. Tónsmíðar þeirra hera órækt vilni uin
þetta. Ef tónskáldin vilja leggja áherzlu á það, að cinhver
kafli i tónsmíðum þeirra sé sérstaklega í'allega fluttur, þá
skrifa þau þessa leiðbeiningu við liljóðfæraröddina:
„eantabile“. En þá er einkum átt við, að laglinan (meló-
dian) sé flult eins og liún væri sungin. Arturo Toscanini,
einhver merkilegasti hljómsveitarstjóri, sem nú er uppi,
kvartaði einu sinni undan því við mig, að nú á dögum
kynnu söngvararnir ekki lengur að syngja. Hann sagði: