Okrarasvipan - 26.05.1933, Blaðsíða 3

OKRARASVIPAN
giftur, og átti börn við konu sinni, en nafn
hennar skiftir hjer engu œáli. nje nöfn barna
þeirra, enda kemur ekki nema eitt þeirra við
þessa sögu.
Nú skeður það, að til Ólafs rjeðist systur-
dóttir hans, Guðrún að nafni, er Pjetur frá
Skollatungu og fleiri herrar hafa mjög ritað
um í »Svindlara8vipunnic. — Guðrún var þá
um fermingaraldur. En litlu síðar rak Ólafur
konu sína brott frá sjer, og fór hún þá með
börnin. Hið yngsta þeirra var drengur, er síðar
dvaldi lengi í Vopnafirði, og verður sagt frá
honum síðar. — En þegar kona Ólafs var brott
farin, tók Ólafur til Guðrúnar systurdótt-
ur sinnar, þá nýíermdrar, og gerði hana að
lagskonu sinni, og gat við henni fjögur börn,
svo sem frá er sagt í »Svindlarasvipunni«, og
eins því, að börn þeirra dóu ung, nema eitt, er
varð fáviti, og komst nokkuð til aldurs, en dó
þá einnig. —
Þótt all-kynlegt sje, var Ólafi ekki refsað
fyrir þetta framferði sitt gagnvart systurdóttur
sinni, sem þó var stór-refsivert gagnvart hegn-
ingarlögunum, en sem hefur verið rómað mjög
i »Svindlarasvipu« þeirra Metúsalems og Pjeturs.
En frá syni Ólafs, hinum yngsta, er var ný-
fæddur, þegar kona Ólafs fór frá honum, er það
að segja, að hann fór til Austfjarða og ílendist
á Vopnafirði. Varð hann dugnaðarmaður og
græddist vel fje. — En á bezta skeiði tók hann
krankleik og dó. I banalegu sinni gerði hann
erfðaskrá, og arfleiddi Vopnafjörð að aleigu
sinni, er nam talsverðu fje. Mun það með öllu
víst, að þessari ráðstöfun hans rjeði óvild sú
og fyrírlitning, er hann bar til föður síns fyrir
meðferðina á móðurinni, og líka fyrir háttsemi
hans við systurdótturina. — En kona Ólafs var
þá dáin. — Nú vildi Ólafur fá raskað erfða-
skránni, og ná í arfinn eftir drenginn, er hann
hafði ekki að neinu leyti annast uppeldi á. —
Til að fá þessu framgengt, rjeði hann Pjetur
Jakobsson frá Skollatungu, er þá var nýtek-
inn að fást við málafærzlu-fúsk hjer í bænum.
— Mun Ólafur hafa greitt honum 400 — fjögur
hundruð krónur, eða enn meir, fyrirfram, tíl
þess að takast ferð á hendur austur á fjörðu í
jþessu skyni. — Pjetur fór í ferð þessa, og mun
hafa skemt sjer allvel, en hinu mun enginn
kunna frá að segja, að hann hafi nokkuð gert
til þess að reka erindi Ólafs, enda mun og þar
ekki hafa verið hægt um vik. En hitt gerði
Pjetur, að benda Ólafi á annan mann, til nýrr-
ar austurfarar, með nýjum fjárútlátum, en sá
maður beit ekki á þann öngul, þó vel væri
egndur. —
Hvort það er til uppbótar á þessi viðskifti,
að Pjetur hefur gabbað Ólaf gamla, sem nú
mun um áttrætt, og sljór orðinn, enda aldrei
vitur, til þess að gerast ábyrgðarmaður að
óþverra-útgáfu þeirri, er nefnist »Svindlara-
svipan*, skal ósagt látið, enda skiftir það engu.
En víst mun öllu rjettsýnna fólki virðast slíkt
ráðlag hrakmennskuríkt gagnvart gamalmenni,
og þó yngri maður væri. —
Má nú Ólafur gamli þakka Pjetri frá Skolla-
tungu, að hjer hefur verið neyðst til að birta
þætti úr æfi hans, sem eru honum síður en til
sæmdar, — en sjálfur hefur Pjetur með þeim
aukið nýju eldsneyti í bálköst þann, er hann
hefur fyrírbúið sjer með ýmsum brögðum, sem
ekki verður minnst frekar á að þessu sinni,
en geymdur allur rjettur til, hvort sem Pjetur
hefur nú vit á að klumsast eða ekki. —
Gððkiinningmn »g „JúristiM“.
Fyrir nokkrum vikum síðan hitti »Júrist-
inn« einn af sínum mörgu góðkunningjum, á
Óðinstorgi:
»Júristinn«: Góðan daginn, góði vin!
Gott veður i dag!«.
Góðkunninginn: »Já, gott er blessað
veðrið, og góður er aflinn, sem skipin fá úr
hverjum túr. 0g góður og gríðarmikill kefur
hann víst verið, skófatnaðar-aflinn, sem Medda
auðnaðist að »bjarga< úr Skóbúðinni hjerna
við T o r g i ð, dagana áður en hún fór á
hausinn?*.
»Júristinn«: »Mikill! segir þú. Já.
Hann var áreiðanlega ekki neitt smáræði, skó-
fatnaðurinn sá. Og reglulegur fjárafla-snilling-