Hlín - 01.01.1927, Qupperneq 71

Hlln
69
ekki. Oft hefur verið þörf, en nú er nauðsyn að for-
eldrarnir, eða einkum mæðurnar, íeggi fram það besta,
sem þær hafa, svo þeim auðnist að búa börnin sín sem
best úr garði.
Eflaust hafið þið margar fundið til þess, að talsverð
straumhvörf eru nú í íslensku þjóðlífi. Því miður virð-
ast mjer þau ekki öll til bóta, má benda á ýmislegt því
til sönnunar. Mjer virðist stefnuleysi unga fólksins
fara vaxandi. Margt af því setur sjer ekkert takmark
að keppa að. Það hefur surnt engin áhugamál, lætur sjer
ant um fátt, nema fínu fötin sín, og metur mest nautn-
ir og skemtanir, óáreiðanleiki í orðum og viðskiftuim
finst mjer sífelt fara vaxandi. Er ekkert hægt að gera
til þess að forða börnunum okkar frá því að lenda í
þessari stefnulausu iðu?
Til þess að geta komið í veg fyrir meinsemdirnar,
þarf að finna orsakir þeirra, og síðan meðöl til að út-
rýma þeim. En það vill oft verða erfitt, og á því stranda
uimbæturnar. — Jeg fyrir mitt leyti hef þá skoðun, að
hnignun trúarlífsins í landinu sje að miklu leyti þess
valdandi að svona er komið, og að öflug trúarvakning
yrði besta meðalið til þess að koma þjóðinni út úr þessu
öngþveiti. — Það er kunnugrá en frá þurfi að segja, að
kristindómsáhugi er að fara þverrandi hjá þjóðinni.
En hvað veldur? Er það að kenna prestunum, að þeir
sjeu ekki eins andríkir og áhugasamir nú eins og áður?
Ýmsir hálda því fram, og skeð getur að þeir eigi ein-
hvern þátt í því. En þeir eru, ekki einir um kristin-
dómsfræðsluna, og eiga ekki að vera það. Mjer liggur
nær að halda, að skuldin sje hjá okkur mæðrunum. Að
við sjeum ekki eins trúræknar, ekki eins áhugasamar
um að glæða og endurnæra trúarlíf barnanna eins og
eldri mæðurnar voru. Mæðurnar eiga að leggja undir-
stöðuna. Þær hafa flest tækifærin til þess, og ýmsra
hluta vegna geta þær verið bestu kennararnir í þeim