Hlín - 01.01.1927, Page 80

78
Hlín
*
glataði sonurinn gat snúið við, hann átti kost á að snúa
aftur heim. Vegirnir eru tveir, möguleikarnir tveir.
Það er fagnaðarefnið stóra. Mótsetningin gleðiríka við
glötun og tortíming er sú, að hið týnda getur fundist
aftur. Annars væri ekki um neitt fagnaðarerindi Jesú
Krists að ræða. Báðar forsendurnar verða að vera fyrir
hendi. Það eru þessi tvö orð: týndur, fundinn, sem eig-
inlega öll hin kristna lífsskoðun, allur kristindómurinn,
snýst um og verður að snúast um.
Hið týnda er ekki svo gersamlega glatað, að ekki sje
hægt að finna það, og Jesús er kominn til þess að leita
að hinu týnda og frelsa það, af því að guð elskaði svo
mennina, að hann vildi ekki láta neinn þeirra glatast.
Þetta er hinn mikli fögnuður, sem englarnir boðuðu
fjárhirðunum hjá Betlehem þegar við fæðingu Jesú,
þegar þeir sögðu að þeim væri frelsari fæddur, þetta
sama boðaði hann sjálfur með lífi sínu og kenningu, og
þetta sama segir oss krossinn Jesú Krists: Hann dó,
svo þú fengir að lifa. Þetta er enn í dag stærsta fagn-
aðarerindið: Jesús er frelsari minn frá glötun og
dauða. Þó jeg villist frá föðurhúsunum, þá á jeg heim-
von.
í hinni nákvæmu nýju biblíuþýðingu vorri er komist
svo að orði um glataða soninn, þegar hann var að-
fram kominn af hungri og örbirgð í framandi landi:
»Hann gekk í sig«. Hann gekk inn til sjálfs sín. Vjer
segjum á sama hátt um þann, sem raknar úr roti, eða
meðvitundarleysi, að hann hafi komið til sjálfs sín.
Hungrið og neyðin varð loks til þess að opna augun á
glataða syninum. Hann fór að ranka við sjer, þegar
hann sat þarna á smalaþúfunni yfir svínunum, og hon-
um lá næst að seðja hungur sitt á drafi þeirra, þá fann
hann alt í einu sjálfan sig aftur, eftir mörg, mörg ár,
sem hann hafði verið týndur. Hann fann sig þarna inn-
anum svínadrafið, líkt og maður finnur týnda perlu eða