Hlín - 01.01.1936, Blaðsíða 97

Hlín
95
hreppstjóri yrði að sjá um föt og annað, sem með
þyrfti.
Móðir mín sagði Jóa, að prestur vildi finna hann og
hann þyrfti engu að kvíða, hann yrði fermdur með
börnunum næsta sunnudag, fengi þá falleg föt, og
hreppstjórinn, sem væri besti maður, sæi honum fyrir
góðum stað. En nú yrði hann að reyna að herða sig og
læra það, sem presturinn setti honum fyrir. — Þá
sagði Jói það, sem lengi var haft að orðtaki eftir þetta:
„Auminginn, hú, að vera að hussa um mig!“
Sem betur fór stóðst Jói þessa eldraun og var fermd-
ur eins og til stóð næsta sunnudag í nýjum fötum.
Þetta var ekki í fyrsta skiftið, sem móðir mín hjelt
hlífiskildi yfir þeim, sem engan áttu að, og mætti
margt um það segja.
Þegar fólkið sá prestinn ganga til kirkju, dreif það
að úr öllum áttum, en ekki komst helmingur af fólk-
inu í kirkjuna, hún var lítil, bygð úr torfi og sömu-
leiðis kirkjugarðurinn, allur var hann í mestu óhirðu,
stórt stykki var hrunið úr veggnum á einum stað og
datt mjer í hug, hvort einhver nykurinn hefði sett
loppuna á vegginn, það gat átt sjer stað, þessvegna
væri ekki hægt að bæta hann. — Klukknaportið var úr
timbri. Uppyfir kirkjudyrunum var svört fjöl með
stóru letri hvítu:
„Þá þú gengur í guðshús inn
gæt þess vel sál mín fróma“ o. s. frv.
Á altarinu logaði á þrem kertum. — Mjer fanst mik-
ið til um prjedikunarstólinn með öllum helgimynd-
unum og þá ekki síður um altaristöfluna, það var
kvöldmáltíðin. — Meðhjálparinn kom fram í kórdyrn-
ar og las bænina, lágt og lotningarfult. — Um prestinn
hugsaði jeg ekki, og tónið fanst mjer eftirminnilega
leiðinlega ömurlegt. Mjer fanst ljett af mjer fargi,
þegar jeg slapp út aftur.