Merki krossins - 01.01.1926, Blaðsíða 13

»0g ekki er hjálpræðið í neinum öðrum, því ei er mönnunum neitt annað nafn
veitt undir himininum er oss sé ætlað fyrir hólpnum að verða«. (Post. Gjörn. 4,
12). Kristur einn er höfundur hinnar sönnu gæfu, hvort heldur fyrir ríkið eða sér-
hvern borgara. Réttilega farast Ágústínusi helga þessi orð (bréfið til Macedoníusar
c. 111); s>Það væri ófært að gera greinarmun á uppsprettum að gæfu mannanna
annars vegar og ríkjanna hins vegar. Því hvað er ríkið annað en tengdaband
manna með samstæðum hvötum?«. Ef stjórnarar þjóðanna ætla að vernda rétt
sinn fyrir hvers kyns ágangi og glæða heill ættjarðarinnar, mega þeir alls ekki
skirrast við að sýna drottinvaldi ]esú Krists alla lotningu, undirgefni og auð-
sveipni í opinberu starfi sínu, hvort heldur einir sér eða í flokksheildinni. Því
það, sem Vér í upphafi stjórnar Vorrar rituðum um afturför réttarvaldsins og
lotningarskortinn fyrir lögunum, það á engu síður og með fullu gildi við nútímann.
»Mennirnir eru«, — svo komumst Vér að orði, »búnir að útrýma Guði og Jesú
Kristi úr löggjöfinni og almenni starfsemi. Það er látið í veðri vaka, að valdið
sé ekki frá Guði upp runnið, heldur mönnum. Af þessu leiddi, að grunnur og
undirbygging valdsins hrundi ofan. Hér var grundvöllurinn fallinn, sá er olli því,
að einn skyldi bjóða og annar hlýða. En nú hlaut mannfélagið að riða og reika
á undirstöðunni, þar sem það hafði ekki lengur neina örugga stoð til að standa á«.
(Enc. Ubi Arcano).
Hversu gagnlegt það er, að viðurkenna konungsdæmi Krists.
Ef mannþjóðin játaðist leynt og ljóst til ríkis ]esú Krists, þá er enginn vafi
á, að yfir ríkisfélögin rynni flóð ótrúlegrar blessunar: réttlætis, frelsis og rólegrar
ögunar, einingar og friðar. Því konungstign Drottins vors veitir valdi þjóðstjóra
og landstjóra, einskonar andlegan blæ. Og á sama hátt streymir þaðan göfgun
°2 glæðing til borgaranna í auðsveipni og undirgefni. Þess vegna hefir og Páll
postuli hvatt konurnar til að tigna Krist í eiginmönnum sínum, og þjónana að
dýrka hann í herrum sínum, en samtímis boðið, að þeir skyldu hlýða þeim, ekki
sem mönnum, heldur vegna þess að þeir eru umboðsmenn ]esú Krists. Því eigi
er það samboðið þeim, sem endurleystir eru af Kristi, mönnunum að þjóna:
»Þér eruð dýru verði keyptir, verið eigi manna þrælar«. (I. Kor. 7, 23).
Þjóðstjórarnir og aðrir lögvaldir herrar eiga að finna, að boðsvald þeirra
or .síst frá sjálfum þeim upp runnið; heldur er það að rekja til umboðs hins
Ouðdómlega Konungs. Þegar svo er komið, verður það lýðum ljóst, að þeir muni
stýra valdi sínu með sannvöldu viti, og láta sér af alúð ant um heill almennings
og virðing þegna sinna, er þeir semja lögin og framfylgja þeim.
Það er engum vafa bundið, að fullur friður og eining komast aðeins á
með þessu eina móti, því á þennan hátt mun hver tilraun til upphlaups lúta í
haldi. — Segjum nú, að borgari finni landstjórann og aðra yfirmenn stórum
á skorta, hvað mannkosti og annað gildi snertir. Alt um það mun hann þó eigi
seSÍast undan valdi þeirra, þareð hann álítur þá ímyndir og umboðsmenn guð-
niannsins ]esú Krists.
Að því er samúð, frið og sannar skyldur snertir, þá er augljóst, að dauð-
legir menn bræðast því betur saman, ssm þeir búa í víðtækara ríki. Meðvitundin
um slíkt samband kemur kemur bæði í veg fyrir oftlega árekstra og mildar
— 13 —
Merki krossins.