Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 146

144
Hlin
Er þessi gjöf mín því framlag mitt til viðhalds og eflingar
móðurtungu minnar meðal miljónanna í Vesturálfu heims, en
jafnframt viðurkenningar- og þakklætisvottur fyrir manndóm,
drengskap og færni ótal margra manna og kvenna í Vestur-
heimi, sem af íslensku bergi eru brotin.“
ÚR KVEÐJUÁVARPI TIL VINA OG ÆTTÞJÓÐAR.
Eftir Ólaf Hallsson frá Eiríksdale, Man. Canada,
flutt í Ríkisútvarpið 6. des. 1950.
Þegar vestur kom, varð okkur fyrst ljóst, hve innilega við
elskuðum þetta land og þessa þjóð. Þegar við, þessi fámenni
hópur, vorum komin innanum allar miljónirnar, sem komið
hafa til Ameríku víðsvegar frá um heim, þá fyrst fundum við
hvað íslenska þjóðin er fámenn, og hversu mikils er þá um
vert, að þessi fámenni hópur geti sjer góðan orðstír. Við höfð-
um lært það í æsku, að góður orðstír deyr aldreigi.
Við eignuðumst nýja ábyrgðartilfinningu gagnvart íslensku
þjóðinni og íslandi. Þessi ábyrgðartilfinning hefur orðið okkar
mesta gæfa. — Það er ekkert skrum, þegar jeg segi ykkur, að
íslendingar í Ameríku hafa getið sjer góðan orðstír. — Þeir eru
kunnir að því að vera löghlýðnir borgarar, áreiðanlegir í við-
skiftum, ósjerhlífnir og trúir í starfi. — Að vera trúr í starfi,
hvort sem kaupið er mikið eða lítið, er dygð sem ber margfald-
an ávöxt. Hún gerir manninn meiri, þroskar hann og gerir hann
hæfan til að taka að sjer æ ábyrgðarmeiri störf. — Enda hefur
reyndin orðið sú, að það hefur fallið í hlut fjölmargra íslend-
inga vestanhafs að vera í ábyrgðarstöðum hinna amerísku og
kanadisku þjóðfjelaga.
Af hinum 160 miljónum íbúa Norður-Ameríku eru ekki nema
40 þúsund af íslenskum ættum. En eftirtekt hefur þetta litla
þjóðarbrot vakið, og hefur haft meiri áhrif en mörg önnur
vestur þar, sem miklu eru þó fjölmennari.
Jeg hef á ferð minni hjer heima orðið þess var, að heimaþjóð-
in skilur nú orðið, að þjóðflutningurinn vestur, sem í fyrstu
virtist hið mesta þjóðartjón, er nú metið á annan veg, og að alt
hafi hjer snúist til góðs. — Jeg hef heyrt mæta menn hjer
heima vitna um það, að fyrir þessa þjóðflutninga, fyrir það
hvernig íslendingum famaðist, þegar þeir eins og stigu á vog
ásamt fjölmörgum öðrum þjóðum í landnámi hinnar fjarlægu
heimsálfu, þá hafi orðrómurinn, sem af þeim fór, orðið til þess
að heimaþjóðin varð eins og beinni í baki og sjálfstraust henn-
ar jókst og sjálfsskilningur. Og með þessum hætti hafi þá ís-