Hlín - 01.01.1960, Síða 103

Hlín
101
þökkuðu'honum fyrir, ok þótti honum höfðinglega gera,
slíkar sakir sem til váru. Þorbjöm öngull varð hljóðr við.
Var þá talat til, at annarrhvárr þeira Þórðanna myndi
taka á Gretti, enn hann bað þá ráða. Nú gekk annarr
fram ))cira bræðra. Grettir stóð fyrir réttr, enn hinn hljóp
at honum sem snarast, ok Grettir hvergi ór sporum. Grett-
ir seildist aftr yfir bak Þórði, ok tók svá í brækrnar, ok
kipti upp fótunum, ok kastaði lionum aftr yfir höfuð sér,
svá at hann kom at herðum niðr, ok varð þat allnrikit
fall. Þá mæltu menn, at þeir skyldi fara til báðir bræðrn-
ir senn, ok svá var gert; þá urðu allmiklar sviftingar, ok
máttu ýnrsir betr, enn þó hafði Grettir ávalt annanhvárn
undir, enn ýnrsir fóru á kné eða slyðrur fyrir öðrunr; svá
tókust þeir fkst á, at lrvetvetna var blátt ok blóðrisa. Öll-
um þótti at þessu hin inesta skemtan; ok er þeir hættu,
þökkuðu allir þeim fyrir glímuna, ok var þat dómr þeira,
er hjá sátu, at þeir væi i eigi sterkari tveir enn Grettir
einn, enn hvárr þeira liafði tveggja manna megin, þeira
sem gildir váru. Þeir váru svá jafnsterkir, at hvárrgi bar
af öðrum, ef þeir reyndu með sér. Grettir var eigi lengi á
þinginu. Bændr báðu hann gefa upp eyna, enn hann
neitti því, ok gátu bændr ekki at gert. Grettir fór aftr til
Drangeyjar, ok tók Illugi feginsamlega við honum. Sett-
ust þeir um kyrt. Sagði Grettir þeim nú frá ferðum sín-
um. Leið nú fram á sumarit. Öllum þótti Skagfirðingar
mikinn drengskap sýnt hafa, hversu þeir heldu vel grið
sín, ok má þá af slíku mai'ka, hverir dygðamenn þá váru,
slíkar sakir sem Grettir hafði gert við þá.
Grettis saga 1900.