Hlín - 01.01.1960, Side 136

134
Hlin
in aftur í tímann. — Mjer finst jeg vera á fyrsta fundinum, þar
sem stúlkurnar, sem stofnuðu „Iðunni“ komu fyrst saman í Mel-
steðshúsi vegna áskorana frá Ungmennafjelagi Reykjavíkur. —
Þá ljetum við karlmennina vita, að við gætum stofnað okkar
fjelag sjálfar, án þeirra hjálpar. — Næst kom svo stofnfundurinn,
svo fjelagsfundirnir, málfundirnir, skemtanirnar, fjórðungs- og
sambandsþingin, skógræktin við Rauðavatn (jeg var þar í tvö vor
fyrir ,,Iðunni“), söngflokkarnir, leikfimin, skíðabrautin, blaðið
„Frón“ o. fl. — Alt var þetta mikið og þroskandi starf, og þegar
jeg nú, 69 ára gömul kerling, finn til þeirrar sömu kendar og
þegar jeg var ung, og var einn blossandi áhugi, þá kemur fram í
mjer einhver óskiljanleg löngun til að láta einhvern taka þátt í
þessari hrifningu og sælukend með mjer.
Þá sá jeg mynd af þjer í afmælisritinu og las það sem þú skrif-
aðir í ritið.*) — Þá datt mjer í hug: „Það er einmitt hún, sem þú
átt að skrifa, hún skilur þetta best af þeim, sem eftir eru hjerna
megin, því við störfuðum einmitt saman að því að halda lífi í því
sem var okkur kært, fjelagi, sem gaf okkur hugsjón og kjark til
að brjóta gamlar venjur og starfa í nýjum og bjartari anda en
áður var mögulegt fyrir konur.“
Aðeins er jeg þjer ekki sammála um, að deyfðin yfir fjelags-
starfseminni hafi orsakast af burtför formanna fjelaganna, því
margir góðir og starfsfúsir fjelagar voru meðal þeirra sem eftir
voru. — En Ungmennafjelagar gátu ekki, eftir minni skoðun,
starfað áfram á sama hátt og áður. — Island er og á altaf að vera
númer eitt í starfi Ungmennafjelaga, og er það enn, en alt viðhorf
Umf. breyttist 1918 og seinna með fullveldinu. — Fyrri styrjöldin
hafði líka áhrif á sálarlíf fólks, tímarnir breyttust og mennirnir
með, og af því breyttust ástæður Umf. til að starfa á sama hátt
og áður. — En jeg ætlaði ekki að fara að ræða um eitt eða ann-
að, eða gagnrýna, því jeg hef mjög sjaldan verið gagnrýnandi í
lífinu.
Eins og gefur að skilja hef jeg orðið að sjá margt fara öðruvísi
í lífinu en jeg vildi, og einnig dauðanum er jeg kunnug, en þegar
„Iðunn“ lagði sig út af til að deyja, kom fyrsta sorgin fyrir mig,
jeg syrgði og syrgi hana enn.
Ungmennafjelagsskapurinn kendi mjer svo margt, gaf mjer svo
margt, og jeg þakka Guði fyrir að það hefur fest djúpar rætur hjá
mjer.
Jeg hef ekki gefið mig mikið að fjelagsskap síðustu árin, jeg er
*) Ragnheiður O. Björnsson, Akureyri.