Melkorka - 01.12.1949, Blaðsíða 33

síðasta eyðileggingin dró til fulls úr þrótti
þjóðarinnar til menningarsköpunar.
Hvað mundu íbúar Krítar geta kallað
okkur, sem verðum fyrir sífelldri reynslu
af brjálæði styrjalda og ógæfu sem engin orð
fá lýst af þeirra völdum, en látum ekki
einni styrjöld fyrr lokið en hafinn er undir-
búningur undir þá næstu? Þeir héldu áfranr
á sinni braut svo lengi sem unnt var. Við
lröldum áfram á okkar þar til um lýkur. Þó
að hvor þrásinnisstefnan sem er leiði til
glötunar, veit ég hvora þeirra ég kýs heldur.
A menningarrústum Krítar reistu Dórarnir
lrerveldi. Nú komu erfiðir og þungir harð-
stjórnartímar. Þeir senr eftir lifðu af íbúunr
eyjarinnar fengu að Jrola nýja reynslu:
hernaðarlega einræðisstjórn. Brátt gleynrd-
ist algerlega hið forna veldi Krítar. Hónrer
Jrekkti það ekki. Ef einhver veslings Krít-
eyingur raupaði af liðnum tíma, var hann
álitinn lygari. Og á endanum fengu allir
samlandar lians orð á sig fyrir ósánnsögli,
af sönru ástæðu. Og Kríteyjarkonan, senr
gekk um áður svo frjálsleg og örugg í landi
sínu áir andlitsblæju og með nakinn barnr,
stakk nú blæjuhorninu upp í munninn og
þagði.
Ung stúlka í grænum silkikjól
Eftir Dorothy Parher:
Ungi maðurinn í nýtízku samkvæmis-
klæðnaðinunr gekk yfir gólfið í stofunni,
þéttskipaðri fólki, og staðnænrdist fyrir
franran ungu stúlkuna í græna silkikjóln-
unr. Ef til vill vorn þær líka ósviknar perl-
urnar, sem hún var með. Maður mundi
ætla liann lrugmyndaríkan, ungan mann,
senr vissi livað hann vildi og liefði auga fyrir
nýjungum, Jrví að föt eins og lrans verða
ekki til fyrir tilviljun; umhugsun og tíma
Jrarf tii þess að velja þau og að lraki Jrví þarf
að vera öruggt sjálfstraust. Af jakka manns-
ins, miklu frenrur en úr lófa hans, mátti
lesa iiina ýnrsu Jrætti skapgerðar lians. Löfin
á Jressunr jakka sveifluðust til; tvöfökl tölu-
röðin sýndi jafnvægi; og liturinn, draunr-
blár eins og vornótt, bar vott um djúpa
ílrugun. Andlitið ofan við jakkann var
barnslegt og grannholda og var í augnablik-
inu biðjandi.
„Gott kvöld,“ sagði ungi maðurinn. „Það
er að segja, ég lriðst afsökunar. Ég á við,
væri yður sama Jró að ég settist hérna við
hliðina á yður. Ef yður er Jrað ekki á nróti
skapi. Ég á við, ef Jrér vilduð leyfa nrér Jrað.“
„Gjörið þér svo vel,“ sagði unga stúlkan,
því að hún var nýkomin frá París. „Sjálf-
sagt.“
Hún rýmdi fyrir honunr á litla bekknum,
sem lrún sat á, björt og yndisleg, og það fór
ekki rrieir en svo vel unr hann við hliðina á
henni. Hann horfði á andlit lrennar án af-
láts.
„Heyrið Jrér, það er óskaplega fallegt af
yður að leyfa nrér að setjast hérna,“ sagði
hann. „Það er — nú, Jrað senr ég á við, ég var
hræddur unr að þér vilduð ekki leyfa Jrað.“
„Hvaða vitleysa,“ sagði lrún.
„Jú, sjáið }rér,“ sagði hann, ,,ég hef verið
að lrorfa á yður í allt kvöld. Ég á við, ég
varð að lrorfa á yður. Mér er alvara. Um
leið og ég sá yður reyndi ég að fá Marge
til þess að kynna okkur, en hún hefur átt
svo annríkt við að blanda drykkinn, og lritt
og annað, að ég komst aldrei að henni. Og
Jrá sá ég yður koma og setjast hérna, aleina,
og ég lref verið að reyna að hleypa í mig
kjarki til Jress að korna hingað yfirum og
MELKORKA
105