Skutull - 30.12.1932, Side 2

SKUTDLG
bezta
vilja allir fá. — Þess vegna kaupa menn
Sólar- oða
S'b j örn\i smj or lí læi
þvi þá vita þeir, að þeir fá besta og fjörefaa*
ríkasta smjörlikið, vegna þess að verksmiðjan
notar svo mikið af rjöma og mjólk i það,
þá vitaminríkustu og hollustu fæðutegund, sem
hægt er að fá.
iHiiiimiiuimiiiiiiiimiiiim
Þökkum kærlega liðna árið. Óskum öllum okks
ar vinum og viðskiftamönnum gleðilegs nýars.
Hf. Smjörlikisge'rð Isafjarðar.
Blöðsugur
og böðlar.
Eftirfarandi grein er kafli úr
ræðu, er Jón Gíslason hélt i Verk-
lýftsfélagi Álftfirhinsa snemma i
þessum mánuði um rikislögregluna:
„íslenzka þjófiin er of fámenn
og of fátæk til bess aft ala ,iafn
stóran hóp «f iðjulitlum óhófslýð
eins og nú er orðinn í landinu.
Aðallega hefir hann aðsetur sitt í
Reykjavik, þessi lýður, og starf
hans er það eitt. að hugsa upp ráð
til þess að plokka af hinum vinn-
andi lýð margfalt fleiri peninga, en
hann getur latið. Drenglyndið og
manngöfgin er ekki á hærra stigi
en svo hjá þessum náungum, að
þeir geta horft með velþóknun á
soltinn og klæðiítinn verkalýð haf-
ast víh i hreysum, sem ekki eru
mönnum boðleg, — horft á hann
við lífskjðr, sem öll eru eftir þessu.
Blóðsugur eru þessir menn. Því
þó þeir ekki opni æðar á lí'kama
verkalýðsins til þess að sjúga út
blóð hans, þá plokka þeir hann svo
gersamiega, að hann skortir allt til
viðhalds lífinu, og útlitið bendir
líka oft til þess, að innifyrir sé
minna af blóði en til þess þarf að
viðhalda heilsu og hreysti. Óhófs-
jðfrarnir eru ekkert lítilþægir. Þeir
heimta það að búa í konunvshöll-
um. Og svo langt verður að ganea
í því að arðræna alþýðuna, að
þeir, hver um sig, fái tugi þúsunda
árlega í eyðslufé fyrir sjálÞ sig.
Þetta fé verður alþýðan að láta sf
hendi til þe3s að ala þennan o-
hófslýð — annaðhvort með illu eða
góðu — samkvæmt lagaboðum
yfirst.éttanna eða án þeirra, ef láðst
hefir að semja þau i tíma.
Getur nú nokkur furðað sig á,
þó mörgum verkamanninum, sem
gengur um götur höfuðst.aðarins —
klæðlitill og svangur og heflr engin
ráð til að afla sér og fjölskyldu
sinni brýnustu lífsnauðsynja, verði
á að hugsa sem svo, er hann
mætir þessum kúgurum sínum
— prúðbúnum og sílspikuðum,
pattaralegum og drembiiegum: Þetta
er ekkert réttlæti. — Það þjóð-
skipulag, sem þessum mismun veld-
ur, er ranglátt. Og svo þegar fara
a að berja nægjusemi inn í öreig-
ana með eikarkylfum, er þá hægt
að furða sig á, þótt þeir fyllist
heipt og hatri til þeirra, sem vilja
halda dauðahaldi í þetta rangláta
þjóðskipulag.
Það er þetta, sem mestri gremju
veldur hjá þeim, sem stríða og
strita, en hafa aldrei málungi mat-
KTNDILL
Tímarit ungra jafnaðarmanna.
Þriðja hefti Kyndils er komið út,
og á sannarlega erindi til eldri sem
yngri jafnaðarmanna. Jafnframt á
hann að þessu sinni brýnt erindi
til manna af öllum flokkum, það er
að segja þeirra, sem nokkra á-
ar, af því mikið af þeim verðmæt-
um, sem þeir skapa, er tekið af
þeim til handa óhófsseggjum og
eyðslulýð. — Það er tekið, svo
að þeir geti fengið nógu margar
þúsundir til að eyða og svalla með
áhangendum sínum, þó það, vegna
taumleysisins, verði sjálfum þeira
oftar til spillíngar og skemmda en
þroska og gagns.
Það er öllum vitanlegt, að hinu
nýstofnaða lögregluliði stjórnarinnar
er einungis ætlað það hlutverk
að vernda hagsmuni þeirra stétta,
sem óhófslýðurinn tilheyrir, og að
öllum líkindum eftir hans tillögum
eða kröfum.
Það er líka athyglisvert, að æðsti
yflrmaður lögreglunnar (Ó. Thors)
er einmitt eitt af skrautblómum ó-
hóf8]ýðsins í Reykjavík. Aðferðin,
sem ríkislögreglan á að nota til
þess að vernda hagsmuni þessara
stétta, er, eins og ég hefl skýrt frá,
i því fólgin, að láta kylfuhðggin
ríða um höfuð og herðar hins
vinnandi iýðs, ef hann verður svo
óforskammaður að vilja eiga ein-
hvern þátt í því að verðleggja
vinnu sína og meta hana til pen-
inga. Þetta eru launin, sem verka-
fólkið á að fá fyrir áð hafa fætt
og klætt þessar stéttir og yflr höfuð
veitt þeim öll þau þægindi, sem
einstaklingar þessir hafa girnst —
bæði þörf og óþörf.
Fjölmenn fylking af böðlum með
barefli í höndum er sett á stofn á
kostnað vinnustéttanna. — Það eru
launin.
— Þessar myndir eru auðvitað
dregnar upp frá mínu sjónarmiði,
en ef einhver getur með rökum
bent mér á, að þær séu of svart
málaðar, þá tek ég því með þökk-
um, því ég hefl enga löngun til að
mála dekkri myndir af mönnum
eða málefnum, en ástæður eru til.
Súðavík i des. 1932.
Jön Gislason.