Hamar - 12.06.1937, Blaðsíða 2

2
HAM AK
Þeir tala saman
Isleifur og Kr. Linnet.
Ég birti hér nokkrar blaða-
greinar, er hafa farið á milli
þeirra vinanna fsleifs og Kr.
Linnets.
Ég vona, að ekki líði yfir
neinn við lestur greina þessara,
þó að þar kenni margra grasa
og ritháttur þeirra vinanna sé
villimenska, þrungin af brjál-
æðiskendu ofstæki.
Fyrsta greinin er ,,Rottur“
eftir Kr. Linnet í Víði, sem hann
birti síðar í „íslensk endur-
reisn“. Þá skrifaði ísleifur bækl-
ing, er hann kallaði „Frá tanga
að tindastól", og birti ég nokkr-
ar blaðsíður úr þeim pésa.
Við lestur á þessum skrifum
Kristján Linnet:
Þegar rottur koma í hús úr timbri
þykja þær hinn mesti vágestur. Þær
naga sig inn á milli þils og veggjar
og ekkert mannlegt a.fl megnar að
reka þær þaðan. Þær naga og naga
— nætur og daga. Fæðast þar, lifa —
og deyja. Þegar margar rottukyn-
slóðir hafa liðið undir lok í slíku húsi
fer mönnunum að líða illa, sem eiga
þar heima. Rotnuð hræin bera megn-
asta ódaun að vitum þeirra og menn-
imir leggja loks á flótta. Ef rottum-
ar eru þá ekki áður búnar að naga
í sundur máttarviði hússins svo það
er hmnið ofan á þá sem í þvi vom.
Bæjarreikningana verður að
prenta og dreifa út, almenningi
til athugunar.
Ég vil að allir bæjarfulltrú-
arnir, með tölu, hætti að rífast
eins og grimmir og ósiðaðir
hundar, og snúi sér að hinum
ýmsu nauðsynlegu málum er
varða bygðarlagið og almenn-
Guðl. Br. Jónsson.
þeirra, verður manni ósjálfrátt
á, að hugsa til sálarástands þess-
ara manna. Ókunnugir, er ekki
|>ekkja þessa menn, munu álíta
að þetta séu sendibréf frá geð-
veikum mönnum á Kleppi. En
það er nú eitthvað annað en svo
sé. Annar þeirra er sjálft yfir-
valdið og dómarinn í Vest-
mannaeyjum, hinn einn af fram-
bjóðendum við alþingiskosning-
arnar 20. júní, Isleifur Högna-
son.
Það er sagt að maður skuli
ekki fortaka neitt og alt geti
skeð, og sannast það best á
grein er Linnet skrifar nú í
„Nýr dagur“, og ég læt fylgja
samtali þeirra félaga.
En hvort heldur sem verður, er
reyndin sú sama. Rotturnar lifa ein-
ar eftir i rústum hruninna býia.
I þjóðfélagsbyggingunum viða um
lönd heyrist nú nag rottanna og tíst
þeirra. Einnig hér á landi er ekki ör-
grant um að menn verði þess varir.
Þessar ógeðslegu skepnur, sem eru
engum til gagns, en mörgum til ó-
gagns, hafa nú synt hingað yfir hafið
og líka hér í Eyjum hefir borið á
þeim.
Þessar rottur í pólitískum skiln-
ingi, þessar skaðræðisskepnur í
stjómmálalífi hverrar þjóðar eru
kommúnistar vorra tíma.
Þeirra eina eðlishvöt er að naga.
Naga alt sem stendur og ber annað
uppi. Annars eru þær eigi megnug-
ar. Þær geta nagað en ekki lagað,
tætt en ekki grætt, rústað en ekki
reyst. Jafnvel dauðar gera þær
óbyggilegt, þar sem þær eitt sinn
lifðu.
Þær eru ekki margar rottumar,
í þessum skilningi, hér í Eyjum. Þær
eru fáar og flestar lítilsigldar. Sum-
ar þeirra ímynda sér þó að vera eitt-
hvað mikið og telja sér trú um að
niðurrifsstörf þeirra séu til hinna
mestu þjóðþrifa.
Rússland er þeirra glæsilega fyrir-
mynd. Lenin einasta í jörðu og á sem
þeir virða. Kommúnistiskar fram-
kvæmdir í ráðstjómarríkinu, einustu
framkvæmdimar sem þeir ekki sví-
virða.
Þau em ekki vænleg til heilsusam-
legs gróðurs fræin, sem þeir sá og
reyna að sá í hugi mannanna.
Lífsskoðun þeirra byggist öll á því
að einblína á það, sem nærsýn og
skilningssljóf augu þeirra sjá og sjá
ljótast.
Þeir tilbiðja dýrið í manninum.
Ekkert gott, ekkert fagurt, ekkert
kærleiksríkt er í rauninni tii í þeirra
augum.
Alt er eigingimi.
Annað líf er fávís draumur. Guðs-
hugmyndir manna hin skaðlegasta
heimska. Maðurinn eintómt kjöt og
bein.
A móti þessari skaðlegu þjóðmála-
stefnu, á móti þessum háskalegu
niðurrifsmönnum er skylda annara
manna að sameina sig. Þeirra stefna
er ófrelsi og kúgun. Þeirra markmið
ófrelsi og kúgun. Þeirra vopn ófrelsi
og kúgun. Andlegt og líkamlegt ó-
frelsi og kúgun.
Aðrir flokkar gleyma of mjög að
ekkert gott vinst með því að neyða
menn til þess að gera það sem rétt
er eða það sem þeir telja rétt.
Kommúnistar hafa aidrei munað
þetta og þekkja það ekki.
Alt gott verður að koma innanað,
frá manninum sjálfum, annars er það
lítilsvirði.
Broslegt er fyrir þá sem fylgjast
með nýjum þekkingarniðurstöðum á
sviði efnislegra vísinda að hlusta á
blaður kommúnista til varnar efnis-
hyggjunni og að alt í heimi hér sé
sjálfskapað verk tilviljunarinnar
sprottið af baráttunni fyrir sjálfum
sér móti öðrum. Vanþekkingar og
heimsku vaðall þeirra, er þar næst-
um óþolandi vitibomum mönnum.
Um leið og hver ný þekking eftir
aðra leiðir betur og betur í ljós
óveruleik hins sýnilega heims, en
veruleik hins andlega og marki
bundna fyrirhugun í öllu, — um leið
þvæla þessir óvitar um að alt sé til-
gangslaus samruna efnislegra einda.
Hvílík fáviska, hvílík fjarstæða,
hvílík blindni! Dæmin er afsanna
þetta verða ekki talin með tölum.
1 þetta sinn skal ekki út í það far-
ið, en aðeins drepið á eitt lítilshátt-
ar dæmi nýrrar þekkingar frá síð-
ustu tímum, er lýtur að þessu.
Það hefir komið í ljós að konur
hafa miklu meira af ákveðnu fjör-
efni (Vitamin) en karlar, og er það
í fitulagi því, sem allir menn hafa
undir hörundinu. Þess vegna þola
konur t. d. miklu betur kulda en
karlmenn. En eins og t. d. fóstrið
fær í móðurlífi forða af jámefni til
fcfc ■ ---i- -■—-•■■■. -Lin-L- ■-■aa.M j=a;i-—'J .. ji------l----uL----u....... --f J i i - ■ ■■ ..
III. árg. | Vestmannaeyjum, 21. febrúar 1931. | J5.v(bli%