Hamar - 16.06.1937, Blaðsíða 2

2
H AM AK
hver mannssál, sem burt fer,
á að vera töpuð, glötuð og
gleymd um alla eilífð í skauti
myrkurs og þagnar. Skemmti-
leg hugsun; skemmtileg kenn-
ing. En þetta kalla ég að gefa
fólkinu steina fyrir brauð.
Hvar verða svo takmörkin
hjá þessum mönnum fyrir réttu
og röngu, góðu og illu, þegar
lögmáli Guðs er varpað fyrir
borð?
Línudans.
I Verklýðsblaðinu 1934 gerði
Isleifur mikla syndajátningu og
viðurkendi þar, að hann hefði
alla tíð verið „allri alþýðu og
verkalýð f jandsamlegur". Þetta
fanst mér alveg óþarfi fyrir
hann að vera að láta .prenta.
Þetta er ekki nema það, sem við
öll vitum og höfum altaf verið
að segja honum. En nú strax
eftir 20. júní má vænta slíkra
yfirlýsingar frá hans hendi.
Isleifur sagði meira í sama
blaði. Hann sagði, að hann hefði
altaf verið í vondum félagsskap
og með vondum mönnum. Aum-
ingja ísleifur, ekki er von á
góðu. Og líklega er hann nú i
enn verri félagsskap. Hann er
viljalaust verkfæri í hendi mágs
síns, Jóns Rafnssonar. Og það
er sagt, að ekki sé það laust,
sem skrattinn heldur. Það er
því líklega engin von um að
hægt verði að bjarga ísleifi.
ísleifi og Jóni þótti mjög leitt
að ég skyldi ekki úthella mér
á síðasta þingmálafundi með
óbótaskömmum og svívirðing-
um yfir mína fyrri flokksbræð-
ur. Þeir eru svo langt leiddir,
að þeir kunna ekki við annað en
að heyra að allir samtíðarmenn
þeirra séu fantar og níðingar.
Isleifur og Jón Rafnsson ætla
alveg að tryllast, ef góðir menn
eru nefndir, svo þeir heyra.
Ég hefi á undanfarandi fund-
um lýst yfir andstöðu minni við
sjálfstæðismenn og í hverju
hún er falin. Það verður þeim
Isleifi og Jóni Rafnssyni vel að
líka.
Hitt tel ég mér og mínum
gömlu flokksbræðrum sæmra,
að stýra fram hjá deilum og ill-
indum, svo lengi sem það er
auðið.
Ég mun reyna að ná atkvæð-
um bæði frá kommúnistum og
sjálfstæðismönnum. Hitt veit
ég, að Jóhann Þ. Jósefsson
mundi aldrei ganga heim til
meðmælenda minna til að reyna
með hótunum að fá þá til að
svíkja þau loforð, sem þeir hafa
gefið mér. En það hefur Isleifur
nú þegar gert.
Þetta er það réttlæti, sem Is-
leifur og mágur hans, Jón
Rafnsson, kenná og prédika.
Og frelsi það, sem sumir
flokksbræður þeirra bjóða með-
mælendum mínum upp á, er að
útiloka þá frá vinnu, ef þeir
kjósi mig.
Þetta alt er hið rússneska
réttarfar og frelsi.
Afrek.
Kr. Linnet talar um afrek,
dugnað og myndarskap ísleifs
Högnasonar. Ég hefi verið
að leita að þessum afrekum Is-
leifs. Kom ég þá fyrst að h.f.
Drífanda, það félag fór á haus-
inn í höndum hans, þrátt fyrir
góðæri og önnur mikil skilyrði
fyrir góðri afkomu. Þetta félag
hefur borgað lægst fiskverð, og
samt fór það á kollinn. Þá kom
ég að útgerðar tímabili Isleifs.
Hann átti part í útgerð, lenti í
kaupdeilu við fólkið. Síðan seldi
hann útgerðina, þótti hún ekki
nógu arðvænleg, bjóst við að
tapa, en það vildi ísleifur síst
af öllu, heldur máttu hans fyrri
verkamenn ganga atvinnulausir.
Þá var slíkt atvinnubrask
ekki líklegt til að skapa múg-
hylli. Betra var að standa utan
við atvinnuvegina og hamast
svo í atvinnuveitendum, kalla
þá þjófa og arðræningja.
ísleifur hafði á tímabili 20—
30 þúsund króna árstekjur. Á
sama tíma sveikst hann um að
borga opinber gjöld.
Þá hefur Isleifur stofnað
kaupfélag, er ekki lánar nein-
um fátækum manni, en lánar
f jölda mörgum ríkum. Laun
ísleifs við þetta kaupfélag eru
6 þúsund krónur.
Þannig er allur myndarskap-
ur og afrek ísleifs.
Isleifur hefur alla tíð lifað og
lifað hátt á svitadropum ann-
ara. Og það á svitadropum
þeirra, sem fátækastir eru.
Þannig er maðurinn, sem Jón
Rafnsson, segir að sé verndar-
vættur þeirra fátæku.
Ætli þeir Isleifur og Jón
skifti gróðanum á milli sín?
Isleifur stjórnaði h.f. Dríf-
anda og fékk á áttunda þúsund
krónur í laun. Kaupfélag þetta
fór á hausinn á líkan hátt og
önnur fyrirtæki. Gja.ldþrot þess
var svipað og alment gerist. En
sá er munurinn, að ísleifur út-
hrópar alla gjaldþrotamenn og
heimtar langa tugthúsveru fyr-
ir þá. ísleifur sér ekki bjálkan
í sínu eigin auga. En ætlar alveg
að tryllast yfir flísinni í auga
náungans.
En Isleifur er landfrægur
fyrir að hafa greitt lægsta fisk-
verð, er þekkist í Vestmanna-
eyjum. Kaupfélag hans greiddi
aðeins 15 aura og fór samt á
hausinn, á sama tíma og aðrir
greiddu 50 aura og alla leið upp
í krónu.
ísleifur var ekki ánægður
með sín háu laun, heldur söls-
aði hann undir sig stöðu og at-
vinnu Sæmundar Jónssonar, er
hafði Vínverzlun ríkisins. Sæ-
mundur misti stöðu sína, enda
þótt að alt væri í hinni mestu
reglu og reikningsskil hin bestu.
Isleif velgdi ekki við að sýna
með þessu hina mestu lúa-
mensku, bara til þess að hafa
enn hærri laun.
Þetta er réttlæti ísleifs: var-
menska og rangindi.
Við þetta bragð urðu laun Is-
leifs á ári samanlögð milli tutt-