Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1891, Blaðsíða 18

18
nú er pað hjer um hil ehlti neitt, sem menn hafast að,
ekki dögum saman, heldur vikum og mánuðum saman.
En nauðsynjar sinar, sem laf-hægt væri að afla kostnað-
arlítið með lieimavinnu, kaupa menn dýrum dómum af
erlendum pjóðum. Þetta þjóðarmein er of kunnugt til
pess, að sanna þurfi með dæmum; og það er varla lík-
legt, að pað hreytist til batnaðar, nema eitthyað sje
gert til að kippa pví í lag, og hvað er þá tiltækilegra
en að byrja í skólunum, peim menntunarstofnunum
sem eiga að ala upp nýja og betri kynslóð? J>að er
varla líklegt, að um pað verði skiptar skoðanir, hvort
handvinnu beri að kenna í þessum skólum eða ekki.
En í hvennashölunum! Er pað ekki eitthvað
skringilegt, að fara að kenna kvennfólkinu að beita
smíðatólum, sög, liefli o. s. frv.? Er pað ekki óparfi að
fara að kenna kvennfólki smíðar? Nei, pað er síður en
svo sje.
Fyrst og fremst er pað nú ekki aðal-atriðið, að
henna smíðar, eins og áður var tekið fram, heldur hitt,
að mennta nemandann í orðsins eiginlega skilningi. Og
svo er það alls ekki óparft fyrir kvennmenn, að kunna
að ýmsum pess liáttar handtökum. |>að, sem skólaiðn-
aðurinn sjerstaklega temur nemandanum: reglusemi, ept-
irteht, náhvœmni og atliygli að hverju verki, sem unn-
ið er, er fjarri pví að vera óparft kvennfólki fremur en
öðrum mönnum. |>að er meiri von um, að kvenna-
skólastúlkurnar, sem eflaust komast einhverjar í húsmóð-
urstöðu, hafi gott gagn af pví, að hafa á unga aldri
tamið sjer petta, og kenni hjúum sínum hið sama.
|>að er, ef til vill, pegar á allt er litið, fullt eins
nauðsynlegt kvennfólki og karlmönnum, að læra einmitt
þessa handvinnu, ásamt annari. Elest kvennfólksvinna,
sem svo er kölluð, er svo löguð, að henni eru samfara
of miklar kyrsetur, ekki sízt meðan kvennfólk er við