Morgunn - 01.06.1973, Síða 23

FIMM ÆVINTÝRI
21
„/ hyldýpi kœrleikans“, sagði gamli maðurinn.
„Já, — en hverjum er fært að kafa svo djúpt?“ spurði kóng-
urinn.
„Það verður þú sjálfur að gera, ef þú vilt eignast perluna.
Því hver sem einu sinni eignast hana, fargar henni aldrei“,
sagði gamli maðurinn; og gekk síðan leiðar sinnar.
En kóngurinn, — já, ekki gat hann farið að kafa svona djúpt,
„ég myndi fá að súpa á heldur óþægilega“, sagði hann. — Og
svo mátti hann til að notast við ljótu perluna sína. —
Nú setti Signý gamla upp gleraugun.
„Já. — Það er alveg eins um andasambandið“, tautaði hún
lágt fyrir munni sér.
7. Hallgrímsson þýddi 28/3 ’06.
(Nafnlaust œvintýri)
Nú skulu þér menn heyra, fyrir ykkar góðar tilgemingar,
þat es vér köllum æfintýr.
Eigi es þat míns, svá sem margra es, þeira es æfintýr rita,
at þeir byrja svá fyrst of síns máls, at einu hverju sinni hafi sjá
atburðr orðit, es getr um æfintýrit.
Þat veit trúa mín, at sjá atburðr gerisk nú, es getr um þetta
æfintýr.
Sú es kona dróttning yfir hugum margra manna, es Heimska
nefnisk, — ok svá es hón frjáls, at hón biðr menn vera úháða
allri skynsemd.
Heimska dróttning stóð úti fyri karldurum ok bauð til stufu
þegnum sínum. Hón vas þann veg búin, at hón hafði kórónu
mikla á höfði, — ok var svá glæst, sem á sól sæi. En eigi fell
betr niðr umgorðin, en at undan sásk reikin, — ok allr vas
búningr hennar fagrligr.
Dróttning settisk í öndugi, en gestum sínum skipaði hón
tveim et næsta sér, en öðrum útar frá, ok þó flestum á enn
œðra bekk.
Heimska dróttning lét upp skjóta skutlum fyri gesti sina, —