19. júní - 19.06.1955, Blaðsíða 33

TVÆR HUSFREYJUR
VALBORG BENTSDÓTTIR:
Aladínlampinn bíðnr eftir rafljósinu
Síðasti dagur vetrar, sem oft hefur blásið biturt
á norðan, er runninn upp, sólbjartur og andhlýr,
með örlitla héluskán í skugga. Ég hef ákveðið að
dusta af mér ryk skrifstofunnar og skreppa austur
yfir heiði, ef hægt væri að viðra af sér andlega fá-
tækt höfuðborgarinnar, sem eftir mánaðar verkfall
og kaffileysi er grárri og gróskurýrari en nokkru
sinni. Mætti þá svo fara að eitthvað það drypi úr
penna mínum, senr nothæft væri til eyðufyllingar
í 19. júní.
Ég snreygi mér inn í strætisvagninn nreð tann-
burstann í töskunni og tek mér síðan far með áætl-
unarbílnunr til Selfoss. Förinni er lieitið á fund
æskuvinkonu minnar, Valgerðar Daníelsdóttur,
húsfreyju að Ketilsslöðum í Holtunr.
Vegurinn er liolóttur og seinfarinn. Við erunr
næstunr 3 tíma til Selfoss, og þá eru auðvitað þeir
mjólkurbílar, sem ég gæti Iraft verulegt gagn af,
farnir allar götur. Úr nrinni för rætist þó það, að
eftir upphringingar og bollaleggingar er það á-
kveðið, að ég geti fengið far austur á bóginn nrilli
lrádegis og nóns, en Valgerður vinkona nrín telur
bónda sinn muni freista þess að konra mér síðan á
leiðarenda, þrátt fyrir lrálfófæra vegi.
Þegar ég sé fram á það að þurfa að bíða þarna
austur í Flóa, allt að því í tvo tínra, kemur í hug
nrér falleg, ljóslrærð stúlka, Unnur Þorgeirsdóttir
frá Hlenrnriskeiði, senr var með nrér í Kennara-
skólanum fyrir um það bil 20 árum. Nú er lrún
húsfreyja hér austan ár. Ég hringi til hennar og
spyr, lrvort hún nruni nrig, og lrvort ég megi tefja
hana með tveggja tíma hjali. Hún býður nrig vel-
konrna til sín, og á hinu gestrisna heimili Irennar
eru tveir tínrar fljótir að lrverfa.
Enn legg ég af stað og stefni í austur, nú nreð
mjólkurbíl. Hann silast hægt áfram og áir oft. Við
svo til hvern einasta brúsapalj bíður Irans einhver,
19. JÚNÍ
ValgerÖur
Danielsdóttir
ef ekki nrær, þá a. nr. k. maður nreð hest, hund eða
jafnvel kálf. En heinr kemst, þó lrægt fari. Um nón-
bil konrunr við að veganrótunr þeinr. senr ég á að
staðnæmast við. Hér er kaupfélag, en benzíngeym-
irinn er tómur og einn kaffipakki í hillu. Álrrif
verkfallsins 88 km frá Reykjavík. \7eðrið er ein-
nruna gott. Ég sezt á stein og les blöð dagsins. Bið-
in er ekki löng. Jeppabifreið þeysir í hlaðið. Jó-
lrann, bóndi á Ketilsstöðunr, er konrinn yfir allar
torfærur til þess að sækja nrig. A leiðinni upp
Holtin sannfærist ég unr, að ekki er ofsögunr sagt
af farartálmum. Mér finnst, að holurnar í verstu
köflunum séu allt að því mittisdjúpar og er það
ráðgáta, hvenrig bóndinn getur fleytt okkur yfir
þetta í bílnunr.
A Ketilsstöðunr er snyrtilegt býli, nýreist stórt
íverulrús úr steini og góð gripalrús. Hér lrittir nrað-
ur öll gönrlu, góðu húsdýrin í sveitinni. Ég fer í
fjósið og heilsa upp á kýrnar, þótt krakkarnir ógni
mér nreð því, að fjósalyktin nruni fylgja mér alla
leið til Reykjavíkur.
19