19. júní - 19.06.2002, Blaðsíða 27

komið. Og þær vita sem er að án þeirra hrynur allt
heila kerfið sem spilaborg. Þær sinna fjölskyldunni
af slíkri einbeitni, ákafa, og fórnarlund að einungis
er hægt að líkja við samband dýrlinganna við Guð.
Slík er ábyrgð þeirra og mikilvægi. Afstaða kon-
unnar til eiginmannsins er svipuð og til barnanna.
Það þarf að sjá um hann, gefa honum að borða,
klæða hann og sinna honum, og undir engum
kringumstæðum má skilja hann eftir einan. Hann
gæti farið sér að voða! Er nema von að barneign-
um hafi fækkað, þegar ekki er lengur hægt að reiða
sig á aðstoð ömmu, tengdamömmu og frænku í
stórfölskyldunni!
Hæfileikinn til að draga karla á tálar
En eru ítalskar konur þá nokkuð að velta fyrir sér
réttindum sínum, jafnréttisbaráttunni eða stöðu
konunnar í þjóðfélaginu? Vilja þær láta til sín
taka? Jú, auðvitað eru til þær konur sem vilja
berjast og láta í sér heyra. En raddir þeirra berast
ekki langt. Þær konur sem eru kenndar við femín-
isma hafa á sér mjög neikvæða ímynd; ókvenleg-
ar, bitrar, róttæklingar, einmana og ekki síst karl-
mannslausar í kulda og trekki; sem sagt yfirhöfuð
lítt áhugaverðar. Þær mega sín lítils í baráttunni
gegn áhrifum ,,morale patriarcale" og fjölmiðla,
sem aldrei þreytast á að sýna konuna í sinni
stöðluðu ímynd kvenleikans, sem draum hins
bernska karlmanns. í fjölmiðlunum sitja hinar
kvenlegu dísir og ræða um og vegsama hina full-
komnu konu, sem er fyrst og fremst falleg, síðan
góð, fyrst sem móðir og þá sem eiginkona, og
hefur í krafti þessara eiginleika náð að koma sér
áfram á vinnumarkaðinum. Þessar konur vekja
aðdáun og hrifningu hjá báðum kynjum. Kvenleik-
inn er hafinn upp til skýjanna, háir hælar, varalit-
ur, berir leggir. Fegurðin er fyrir öllu og ef konan
er skemmtileg í þokkabót, þá kemst hún ansi ná-
lægt fullkomnleikanum. Ef hún er aftur á móti Ijót,
verður hún að bæta það upp með karakter og
greind, annars er hún „persona non grata.“ Og
það undarlega er, að þessi myndbirting konunnar
í sjónvarpinu er algerlega hafin yfir gagnrýni.
Þvert á móti eru þetta fyrirmyndirnar sem stúlkur
líta upp til.
Þegar ég lít til baka eftir öll þessi ár, sem ég bjó
á Ítalíu, man ég ekki til þess að ég hafi hætt mér
út í þessa sálma við ítalskar kynsystur mínar. Fyr-
ir þeim er þetta bara lögmál náttúrunnar, og ekki
ástæða til að ræða það neitt frekar. Og eins fann
ég engan hljómgrunn hjá ítölskum kynsystrum
mínum fyrir gagnrýni á hitt kynið. Þær hlógu bara
og fannst ég vera óþarflega tepruleg. Auðvitað
átti ég bara að vera upp með mér, ef ég fékk
óumbeðið skjall á götum úti, augngotur í strætó
eða forgangsafgreiðslu í banka út á kvenleikann
og Ijósa hárið. Þeim fannst ég bara vera vitlaus að
notfæra mér ekki betur yfirburði mína sem fólust í
Ijósum lokkum og bláum augum. Það er nefnilega
hægt að komast langt á því á Ítalíu. Og þarna
erum við kannski komin að kjarna málsins. ítalsk-
ar konur hafa lært það frá kynslóð til kynslóðar að
sterkasta vopn þeirra í lífinu er hæfileikinn til að
draga karlmanninn á tálar. Karlmaðurinn má sín
einskis gegn hinum kvenlegu töfrum. Og enn
þann dag í dag er það þeirra sterkasta vopn.
Fjölskyldan er frumkjarni samfélagsins
En auðvitað velti ég því fyrir mér sem gestur með-
al ítala, hvort ég væri ekki haldin fordómum og
hefði tilhneigingu til að dæma þá á röngum for-
sendum. Þeim mun lengur, sem ég dvaldist í
þessu umhverfi og því betur sem ég kynntist
ítölskum konum rann það upp fyrir mér, að ítalska
konan verður aldrei rétt skilin ef hún er skilin við
það sérstaka fyrirbæri, sem ítalska fjölskyldan er.
Því að fjölskyldan hefur ávallt verið helsta virki
konunnar. Til að skilja ítali, hið ítalska „vandamál"
og þar með ítalskar konur verður maður að skilja
hina ítölsku fjölskyldu sem allar aðrar stofnanir
grundvallast á og nota sem fyrirmynd: mafían,
stjórnmálaflokkar, stjórnsýsla ættarsamfélagsins
og fjölskyldufyrirtækið. ítalska fjölskyldan er mátt-
arstoð (capo lavoro) hins ítalska þjóðfélags. Fjöl-
skyldan er hin helgu vé, sem bætir upp fyrir alla
þá aðstoð og þjónustu sem ríkið neitar ítölum um.
í þessu er þversögn hins ítalska þjóðfélags falin.
Þótt fjölskyldan sé frumkjarni samfélagsins og
heilög vé, sætir furðu hið fullkomna skeytingar-
leysi stjórnvalda og stjórnsýslu um málefni fjöl-
27