Íslendingur - Ísafold - 13.05.1970, Blaðsíða 6

6 ÍSLENDINGUR-ÍSAFOLD - MIÐVIKUDAGUR 13. MAl 1970.
KVIKMYNDASAGA - 19- HLIJTI
Ramón hélt aftur til hestanna. Jim
Howie þrcif marghleypuna leiftur-
snöggt úr hylkinu við beltið og mið-
aði á eftir honum, en kvenmaðurinn
Kaía va'ekki síður snör í snúning-
um, þegar hún sparkaði undir byssu-
hlaupið, svo kúlan þaut skáhallt upp
í loffið.
Jed sneri sér að Lee. ,,Ef þú ferð
út á auðnina til fundar við þennan
bragðaref, þá segðu honum að ég og
nokkrir fleiri hafi sagt skilið við Jim
Howie, og að það sé Howie, sem
hefur loðskinnin undir höndum, en
ekki við.“ Jed leit spyrjandi í kring-
um sig. „Hverjir koma með mér?“
spurði hann.
Jim Howie teygði báða arma upp
í loftið. „Allt í lagi,“ sagði hann,
„ég játa að ég hafi beðið ósigur. Við
höfum allir beðið ósigur. Við, höfum
drepið tvo bandaríska lögreglufor-
ingja, rænt banka í Kansas, svo þar
var ekki túskildingur eftir ... við sem
citt sinn réðum niðurlögum hundrað
írskra járnbrautarlagningarmanna og
rændum þá bæði launum og viskíi
...“ Jim Howie hristi höfuðið, eins
og minningamar bæru hann ofurliði,
og Lee heyrði ekki betur en það
kæmi gráthreimur í röddina.
„Og þú, Ramón ...“ mælti hann
enn. „Ég hef séð þig kljúfa mann í
herðar niður, til að ná af honum
tíu dala gullpeningi. Og þú, Jed, sem
hefur stolið fleiri hrossum en þyrfti
til þess að sérhver bandarískur ridd-
araliði gæti haft tvo til reiðar...“
Loks sneri hann sér að kvenmann-
inum Kötu. „Og þú, Kata,“ mælti
hann, „þegar fundum okkar bar sam
an stóðstu með rjúkandi haglabyssu
yfir steindauðum náunga sem ekki
hafði getað greitt þér það, sem þú
settir upp fyrir næturgreiðann . . .“
Hann hækkaði röddina. „En nú
höfum við beðið ósigur! Við höfum
farið eins og logn yfir akur frá
Missisippi til Colorado og inn yfir
landamæri Kaliforníu, en nú höfum
við beðið ósigur . . . fyrir einum ve-
sælum loðdýraveiðimanni!"
Jim Howie þagnaði og settist í
hnakkinn sinn, sem lá á sandinum.
„Þá það,“ sagði hann og rótaði sand
inum til með stígvélahælnum. „Þá
það. Farðu Lee, og tilkynntu honum,
að hann geti fengið loðskinnin sín
aftur."
„Og hest undir klyfjarnar?" spurði
Lee. ,
En þá var eins og eldurinn blossaði
aftur upp í skapi gamla stigamanna-
foringjans. „Nei, fjandinn hafi það!
Við höfum ekki einu sinni hesta
handa okkur sjálfum... og hann
getur sjálfur sagt sér hvers vegna.
Hann getur lagt klyfjarnar á sinn
eigin hest og gengið sjálfur, sér til
gamans. Það er ekki meira en margir
okkar verða að leggja á sig á næst-
unni — hans vegna.“
Lee gætti þess vandlega að sér
stykki ekki bros. Vissi að það gæti
orðið til þess að Howie gripi til
marghleypunnar, og því var aldrei
að teysta að kvenmaðurinn Kata
reyndist nógu viðbragðsfljót öðru
sinni.
„Kemurðu svo aftur til okkar, Lee“
spurði hún.
„Hvert haldið þið?“ spurði Lee.
„Ég fylgi honum,“ svaraði Kata.
„Við höldum til Galverstone," svar
aði Jim Howie. „Þangað var förinni
alltaf heitið, þar er benki, sem við
þurfum að heimsækja og eftir það
tökum við okkur far með skipi til
Suður-Ameríku.“
„Þá kem ég ekki tii ykkar aftur,
frú Kata . . . en farið ekki til Galver-
stone. Ef þið hins vegar haldið sem
leið liggur suður á bóginn, er ekki
útilokað að ykkur gangi stórslysa-
laust."
„Þú hefur lesið það í stjörnunum,
vænti ég?“ spurði Jim Howie.
Lee kinkaði kolli.
„Farðu . .. farðu á fund þessa kunn
ingja þíns, sem drepur menn með
skriðuhlaupum og eitrar hesta þeirra.
Farðu, og lcomdu aldrei aftur. Þótt
ég vissi hver væri minn versti og
hættulegasti fjandmaður, mundi ég
ekki vilja gera honum þá bölvun að
pranga þér inn á hann. Farðu ...“
Þannig var kveðja Jim Howie.
Lee gekk að tjaldvagninum, seildist
með hendina undir stóra rúmið eftir
viskíhnalli af birgðum Jims.
„Nei, hættu nú ...“ öskraði stiga-
mannaforinginn. „Þú ferð ekki að
gæða honum á mínu eigin viskíi i
þokkabót."
„Sykur er ákjósanlegasta agn fyir
flugur, hr. Howie", svaraði Lee og
setti upp sinn venjulega einfeldnings-
svip.
Jim Howie öskraði: „Farðu þá og
láttu mig hvorki sjá þig né flöskuna
framar. Þú ert ekki eins heimskur
og þinn nauðljóti haus gefur til kynna
og þess vegna verður vonandi ekki
Mikið um dýrðir í Marokkó
Dagana 15. til 24. maí verður haldin í Marrakech í Marokkó mikil og vegleg hátíð. Þetta er í 11. skipti, sem slík hátíðahöld fara,.
þar fram, en þau eru helguð þjóðsögum og söngvum Marokkóbúa. Þarna koma fram beztu hljómlistarmenn, dansarar, fjöllista-
menn og söngvarar, sem þjóðin á, samtals um eitt þúsund manns. Hann Lemseffer Baker, hjá Norðurlandadeild Ferðaskrifstofu
Marokkó sendi okkur þessa mynd, sem sýnir nokkra Marokkóbúa reyna gæðinga sína, eru þeir sennitega á leið á síðustu hátíð.
^Nú fer hver að verða síðastur að fá sér far á hátíðahöldin, sem eflaust eru hin glæsilegustu.
langt að bíða að hann verði skotlnn
af þér“.
Lee stakk viskíhnallinum inn undir
skyrturæksnið og hélt af stað. I svip-
inn var hann í vafa um hvort hann
hefði haldið hópinn með stigamönn-
unum öllu lengur, jafnvel þótt för
þeirra hefði verið heitið til Mexíkó.
Gamli Krákur og þeir fáu, sem enn
lifðu eftir af ættflokki hans, höfðu
að miklu leyti glatað þeim hæfileika
forfeðra sinna að geta rakið slóð
fjandmanna af meiri nákvæmni en
nokkurt sporhundakyn. Elztu menn-
irnir i ættinni kváðu það koma af
því, að afkomendurnir höfðu gerst
fiskætur, sú fæða hefði drepið allan
baráttukjark, veiðimennsku og aðra
góða hæfileika úr kyninu, svo að það
hafi að lokum ekki dug í sér til meiri
afreka en hrossaþjófnaða. Af þeirri
ástæðu vildu elztu mennirnir I ætt-
inni aldrei leggja sér fiskmeti til
munns.
Loks hafði þó Gamla-Krák tekizt
að safna um sig fámennum hópi
ættmenna sinna, sem hétu honum
aðstoð við að rekja slóð stigamann-
anna og koma fram við þá hefndum.
Fékk Gamli-Krákur þá til að vinna
sér þann eið sem hann hafði sjálfur
svarið — að bragða hvorki fisk né
brjóta neina af hinum gömlu lífsregl-
um ættarinnar, fyrr en goldið væri að
fullu það afhrot, sem hún hafði beð-
ið.
Og nú fengu þeir afa gamla, sem
talinn v^tr kominn yfir nírætt, til að
kenna sér stríðsdansinn og skipu-
leggja eftirförina. Þrátt fyrir aldur-
inn var öldungurinn þeirra sprækast-
ur.
En það hifði tekið tímann sinn að
smala þessum fáu vígeifu ættingj-
um saman og mynda þannig sveit
sem líkleg var til nokkurra afreka.
Og í sama mund og Lee lagði af stað
út á auðnina til fundar við Jóa Bass,
voru Gamli Krákur og menn hans
ekki komnir lengra í slóð fjanda
sinna en að gröf þeirra Yuma og
Franks við klettinn. Þeir þóttust þeg-
ar sjá hvað þarna hafði gerzt, og
fögnuðu því innilega eins og þeirra
var von og vísa.
Frá klettinum var vagnslóðin auð-
rakin um dalverpið. Þar fann Gamli
Krákur gamalt og slitið mjaðmabelti,
þar sem stóri tjaldvagninn hafði orðið
fyrir grjóthruninu. Festi hann það
við spjót sitt eins og gunnfána og
hertu þeir nú eftirreiðina.
Lee hljóp við fót, eftir að hann
yfirgaf lestina. Enda þótt hann væri
kvaiinn af þorsta og ilsár, vildi hann
allt til vinna að komast sem fyrst úr
skotfæri við stigamennina — og um
leið að ná sem fyrst fundi við Jóa
Bass.
Þegar hann var kominn drjúgan
spöl út á auðnina, tók hann að kalla.
„Hr. Bass... ég veit að þér eruð
hérna einljyers staðar, hr. Bass!“ En
honum barst ekkert svar.
Ibnskóli —
Framhal daf bls. 5.
takmarkað, og þess vegna ekki
hægt að byggja á mörgum stöð-
um í senn, og einmitt þess vegna
þarf Norðurland vestra að kom-
ast í röðina sem allra f.yrst, og
það getur varla verið neitt veru-
legt átak eða vandamál fyrir
þetta fjölmenna svæði að leggja
fram 50% kostnaðar við að
byggja hæfilegt kennslurými. —
Heimavistarhús kostar ríkið að
öllu leyti.
Innritun í fyrsta bekk 1971,
þ. e. næsta námstímabil, fer
fram í ntaí, og þurfa þeir, sem
hug hafa á að sækja nám í hon-
um, að gefa sig fram fyrir 1.
júní nk. Inntökuskilyrði er mið-
skólapróf.