Íslendingur - Ísafold - 30.05.1970, Blaðsíða 6

6 ÍSLENDINGUR-ÍSAFOLD - LAUGARDAGUR 29. MAl 1970.
Lee gekk að honum, reirði kaðal-
inn tvisvar um hann og hnýtti svo að.
Því næst gekk hann þangað, sem Jim
Howie lá, tók belti hans með skeið-
unum af honum og girti sig því, tók
saxið upp af sandinum, og þegar
hann hafði skorið á kaðalinn, vafði
hann iausa endanunt um hnakknefið
en stakk saxinu í skeiðarnar. Loks
tók han riffii Jóa Bass upp af sand-
inum og lagði í hnakkinn.
„Dokaðu við andartak," sagði Jói
Bass. „Hvern fjandann sjáifan
hyggstu eiginlega fyrir?"
„Nú ríð ég til Mexikó með vas-
ana fulla af gullpeningum," svaraði
Lee. „Mér þykir leitt að ég skuli
verða að stela hryssunni, en þar
sem ég hef bjargað lífi þinu, finnst
mér að þú getir varia reiðst mér
þótt ég taki hana traustataki."
Og allt í einu var sem hann myndi
eftir einhverju. Hann dró saxið úr
skeiðum, skar ræmu af ábreiðunni
og laut aftur að Jóa Bass. „Ég vil
ekki eiga það á hættu, að þú stöðv-
ir hryssuna með öskri þínu öðru
sinni,“ sagði hann og batt dúkræm-
una fyrir munninn á Jóa. Að því
búnu fékk hann sér enn drjúgan teyg
úr viskíhnaliinum, áður enn hann
stakk honum aftur ofan í töskuna
á hnakknum.
Hann hikaði enn við að stíga í
hnakkinn. „Ég verð rikur Mexikani,"
sagði hann, „svertingi að vísu, en rík
ur og það gerir allan muninn!" Enn
dró hann viskíhnailinn upp úr tösk-
unni, laut að Jóa, leysti dúkræmuna,
og bar stútinn að munni hans. Bass
iét ekki á sér standa og svalg visk-
iið í stórum teygum, unz Lee þótti
nóg að gert.
„Þakka þér fyrir, Lee,“ sagði Jói
Bass.
„Þú hefur efiaust ætlað að segja
— þakka þér fyrir, herra Lee.“
„Farðu til fjandans ...“
Lee kefiaði hann aftur með dúk-
ræmunni, dró hann þvínæst eilítið til
og hagræddi honum þannig að hann
sat því sem næst uppi með bakið við
stein. Þar varð honum á í messunni,
Jói fann þegar að skörp brún var á
steininum og tók að núa að henni
kaðlinum, sem batt hendur hans. Lee
veitti því ekki peina athygli. Hann
stóð hjá Brúnku, dró það enn að
slíga á bak, eins og hann vildi njóta
þess sem Iengst að hafa áhorfanda
að sigri sínum.
„Segðu — farðu til fjandans, herra
Lee“, sagði hann storkandi.
Jói Bass hristi höfuðið. Hann fann
að kaðalinn var að bresta. Eftir and-
artak gæti hann sprottið á fætur, því
að um leið og kaðallinn færi í sund-
ur, mundi slaka á böndunum.
Lee var í þann veginn að stíga á
bak, þegar það gerðist. Um leið reif
Jói Bass dúkræmuna frá munni sér
og öskraði eins og hann mátti. Lee
brá svo, að hann mátti sig hvergi
hræra, þegar Jói Bass stökk á hann.
„Þú ert svo djöfull þrár, að þú tek-
ur ekki einu sinni tillit til þess þótt
þú sért bundinn," varð Lee að orði.
Jóa Bass féllust hendur í bili við
orð hans. Hann nam staðar rétt hjá
Lee og virti hann fyrir sér. „Þér
ferst ekki að vera með mannalæti,"
sagði hann, „þótt hér hafi tekizt
það, að mestu leyti fyrir slysni, að
kála einum manni."
„Ég sigraði hann,“ sagði Lee.
„Fyrir siysni, eins og ég sagði. Þú
ættir heldur að biðja mig fyrirgefn-
ingar á framkomu þinni, piltur
rninn."
„Ég er ekki neinn piltur þinn. Ég
er herra Lee, fullorðinn karlmaður."
Um leið vék hann lítið eitt til hlið-
ar, Jói Bass hélt að hann ætlaði að
rétta fram höndina til sátta, en fékk
þess í stað vel úti látið hnefahögg
beint á kjammann.
Hann hrökklaði aftur á bak við
höggið, og brot úr andrá glápti hann
á Lee, furðu lostinn. Svo stökk hann
fram . . .
Kata var tekin að gerast áhyggju-
full. Ef allt hefði farið með felldu,
átti að vera farið að sjást til ferða
Jim Howie. Jafnvel þótt hann hefði
lagt loðskinnaklyfjarnar á þá brúnu
og teymt hana, eftir að hann hafði
gengið á milli bols og höfuðs á Jóa
Bass.
Jed, sem reið með vagninum, varð
litið til hennar. „Þú ert farin að ótt-
ast um Jim?“ varð honum að orði.
Kvenmaðurinn Kata yppti öxlum
kæruleysislega. „Hann er maður til
að sjá um sig sjálfur," sagði hún.
„Það tekur hann helzt til langan
tíma.“
„Það ber þá eitthvað nýrra við, ef
Jim Howie lætur í minni pokann
fyrir einum manni,“ sagði Kata.
„Þeir voru tveir saman,“ varð Jed
að orði.
Kvenmaðurinn Kata rak upp hlát-
ur. „Stofustúlkan mín? Ekki fer ég
að kalla þann vesaling karimann."
„Hann hefur þó allan vöxt til
þess,“ maldaði Jed í móinn.
„En ekki hug á við rakka,“ svar-
aði Kata. „Hvenær hefurðu séð karl-
mann þvo nærföt af kvenmanni og
búa um rúm?“
„Ég held nú samt að við ættum
að snúa við,“ mælti Jed með áherzlu.
„Ég er ekki mikill vinur Jim Howie
að vísu, eins og þið bæði vitið, en
við komumst ekki langt eins og mann
skapurinn er á sig kominn af þreytu
og þorsta, nema við njótum forystu
hans“.
Kata teygði upp hendina til merkis
um að farið skyldi að tillögu hans.
Og hópurinn sneri við.
Þeir Jói Bass og Lee börðust eins
og óðir væru. Sjálfur varð Lee furðu
iostinn, þegar hann komst að raun
um að hann hafði í fullu tré við
veiðimanninn, og ekki varð undrun
23. HLIJTI
Jóa Bass minni, þegar hann fann að
hann varð að hafa sig allan við,
ætti svertinginn ekki að hafa betur.
Langa hríð börðust þeir á tjarn-
arbakkanum, en svo fór að leikur-
inn barst út í tjörnina, þá var í raun
inni ekki lengur um nein slagsmál
að ræða, heldur hörkuáflog í fora-
leðjunni, og var ýmist hverum tókst
að færa hinn í kaf. Skeyttu þeir engu
þótt foraleðjan fyllti öðru hveru vit
þeirra, og loks voru þeir svo ör-
magna orðnir, að þeir hugsuðu um
það eitt að sleppa ekki tökum hvor
á öðrum.
Kannski var það vegna þess að
leðjan fyllti eyru þeirra, að þeir
heyrðu ekki skothvellinn úr riffli
Jeds, eða hvininn af kúlunni, þegar
hún þaut rétt fyrir ofan þá. Jed lyfti
riffiinum aftur í mið og vandaði sig
eins og honum var unnt, en Ramón
beindi allri sinni athygli að því hvern
ig til tækist í næsta skoti. Fyrir það
tók hvorugur þeirra eftir örlágu
þruski fyrir aftan sig, þegar Gamii
Krákur og stríðsmenn hans veittust
að þeim allt í einu.
Það urðu snögg umskipti. I einu
vetfangi höfðu Indíánarnir stungið
þá báða spjótum sínum til bana. Því
næst kom röðin að þeim hinum stiga
mönnunum. Það var bersýnilegt að
Gamli Krákur var ekki einungis stað-
ráðinn í að koma fram hefndum fyr-
ir menn sína, sem þessir fantar höfðu
drepið og fláð af höfuðleðrin, heldur
og að reka slyðruorðið af ættbálki
sínum í eitt skipti fyrir öll. Skipti
þ ðaengum togum, að stigamennirnir
lágu ailir dauðir í valnum, en Gamli
Krákur og fylgjarar hans fláðu af
þeim höfuðleðrin af sömu leikni og
forfeður Kaw-anna höfðu áður fyrr
meir fláð höfuðleðrin af föllnum
fjandmönnunt sínum.
Mexikönsku konurnar urðu mið-
ur sín af skeifingu, en kvenmaður-
inn ICata fylgdist með öllum athöfn-
um Indíánanna af áhuga fremur en
ótta. Nú var Jim Howie dauður, Jedd
og Ramón dauðir, allir karlmennirnir
í fylgdarliði hennar dauðir, og hún
stóð uppi ein og varnarlaus á víðri
sandauðninni, ásamt tveim huglaus-
um konum, sem henni var síður en
svo nokkur styrkur að.
Og skyndilega reis kvenmaðurinn
Kata upp í vagninum, og gustaði af
henni. „Fjandinn hafi það,“ sagði
hún við þær mexikönsku, „hættið
þessu grenji. Rauðskinnarnir eru ekki
annað en karlmenn, þegar allt kemur
til alls.“
Og kvenmaðurinn Kata lagfærði
lokka sína, hneppti frá sér treyjunni
svo sá efst í brjóstin og sneri sér
að Gamla Krák. „Hvað heitirðu
kunningi?" kallaði hún til hans.
Gamli Krákur, sem fylgst hafði
með fláningarieik hinna djörfu stríðs
mana sinna af hestbaki, reið að vagn
inum og sagði til sín.
„Áttu konur?“ spurði kvenmaður-
inn Kata.
„Þrjár,“ svaraði hann og terraði
upp þrjá fingur, orðum sínum til á-
herzlu.
„Fjórar," sagði kvenmaðurinn Kata
og terraði upp fjóra fingur.
„Já, því ekki það“, sagði Gamli
Krákur og brosti út að eyrum.
Þeir Lee og Jói Bass voru nú loks
orðnir svo uppgefnir, að þeir megn-
uðu ekki lengur að halda tökum
hver á öðrum, og skriðu upp á baklt-
ann, þar sem þeir lágu góða stund
og máttu sig hvergi hræra. Lokst
tókst þó Jóa Bass að brölta á fætur.
„Ég hef fengið meira en nóg, herra
Lee,“ varð honunt að orði.
Hann rétti Lee höndina og studdi
hann á fælur. Nokkurt andartak
horfðu þeir hvor á annan. „Kallaðu
mig bara Lee, Jói Bass,“ sagði svert-
inginn að lokum.
Þeir heyrðu hófatak og hjólskrölt
nálgast í sömu svifum, og varð litið
um öxl. Þarna voru um tuttugu rauð
skinnar á ferð, en Gamli Krákur sat
í eklissætinu, þar sem Ramón hafði
áður setið og hélt öðrum armi um
mittið á kvenmanninum Kötu. Mexi-
könsku konurnar sátu í hnipri fyrir
aftan hann.
„Jói Bass . . . vinur minn!“ kallaði
Gamli Krákur.
Jói Bass spýtti fyrirlitlega um tönn.
„Ég vissi ekki betur en að ég brenndi
líkið af þér dauðum," sagði hann.
„Það voru menn mínir," svaraði
Gamli Krákur. „Ég þakka þér fyrir
það.“
„Sjálfþakkað . . . og ekki nema
sjálfsagt að ég geri þér sama greiða,
hvenær sem þú þarft á að halda.“ —
í sömu svifum veitti hann því atygli,
að tveir af mönnurn Gamla Kráks
höfðu tekið loðskinnaklyfjarnar og
voru að koma þeim á bak einum af
hestum sínum. „Hvað ætlið þið að
gera við loðskinnin mín?“ hrópaði
hann.
„Loðskinnin mín,“ leiðrétti Gamli
Krákur. „Ég keypti þau af þér fyrir
svartan þræl.“
„Hann er ekki þræll, heldur frjáls
Commanche-Indíáni og stríðsmaður,"
sagði Jói Bass.
„Það verður þinn höfuðverkur . . .“
svaraði Ganili Krákur og benti mönn
um sínum að haida af stað.
Jói Bass horfði á eftir þeim. Gekk
svo þangað sem Brúnlta stóð.
„Hvert ætlarðu?" spurði Lee.
„Á eftir þeim og loðskinnunum
ntínum, auðvitað," svaraði Jói Bass.
Lee dró peningapung Jim Howie
upp úr vasa sínum, tók upp gull-
dal og rétti Jóa Bass. „Loðskinnun-
um okkar,“ sagði hann. „Ég kaupi
þau að hálfu.“
Jói Bass tók við gullpeningnum og
stökk ekki bros, þegar hann stakk
honum á sig. Ekki heldur þegar hann
laut hæversklega, benti á Brúnku og
mælti.
,„Við skiptumst á . . . þú ríður
fyrsla spölinn!"
E N D I R .
Stuðlum að sigri
Sjálf stæðisf lok ksins
Sjálfstæðisfólk
Akureyri
Kjósið snemma!
Kjörfundur
hefst kl. 9