17. júní - 01.11.1925, Blaðsíða 17

17. JUNI
65
grönn og vel vaxin, fríð sýnum, ljós á
brún og brá, hafði mikið hár og fag-
urt, er náði henni i beltisstað, þá er
það hafði verið tekið upp og nælt und-
ir húfuna. Hún var ljúflynd og jafn-
lynd í daglegri umgengni, hjálpsöm
og tilfinninganæm. —
Við rúm konunnar sat nú maður
hennar. Hann var ungur og hiaustur.
Hann var hár maður vexti, þrekinn og
herðabreiður, dökkur á brún og brá,
með mikið þjett, svart hár og hátt enni.
Það var eitthvað það yfir honum, sem
benti til þess, að framandi blóð rynni
í æðum hans. Hann var fæddur í
Kaupmannahöfn og hafði ílutst heim
til íslands með móður sinni, að eins 3
ára gamall. Hún var alíslensk, af gam-
allri, Reykviskii sjómannaætt. Hún
haíði komið syninum í fóstur hjávanda-
lausum og hann vandist snemma á að
vinna. Nú vár hann kominn svo langt
á lifsbrautinni, að hann hafði sjálfur
stofnað heimili, þótt það væri að ytra
útliti kalt og tómt.
En hann hafði breitt bak og krafta
í köglum og var þess albúinn að taka
karlmannlega báráttunni fyrir brauðinu.
Og þau hjónin höfðu lieldur ekki
neins sjerstaks að sakna frá bernsku-
árunum; þau höfðu lítið þekt til þess
að leika sjer og njóta æskunnar. Þau
höfðu vanist á það frá barnæsku að
v i n n a.
Máske var þessi stund þeirra mesta
gleðistund — ef alt gengi þá vel.
Nýtt líf í heiminn! Var það nokkuð
til að gera þau hamingjusöm? —
Síðan þennan atbuið, eru nú lið-
in mörg ár. Barnið, sem þessi unga
kona ól manni sínum kalda haustnótt
1887, er nú fulltíða maður, en konan
sem ól það, er fyrir löngu horfin þess-
um heimi; bein hennar hefur móðir
vor Jörð nú geymt í 30 ár. En maður-
inn, sem við hlið hennar stóð, lifir
enn. Hið hrafnsvarta hár hans er nú
mjög tekið að grána, bak hans bogið
af erfiði dagsins, og augu hans sjá
ekki lengur sólina og alla dýrð náttúr-
unnar. — Hann h e f i r sætt sig við
það altsaman og er ferðbúinn þegar
hver vill, til hinsta áfangans.
II.
ikið er orðið breytt í Reykjavík og
umhverfi bæjarins síðan jeg var að
alast þar upp. Árið 1870 eru íbúar
Reykjavíkur taldir vera 3866. Árið 1901
6682 og nú munu þeir vera yfir 20000.
Tölur þessar sýna best þann geysi-
hraða, sem orðið hefur á vexti bæjarins
síðustu 25—40 árin. Fátt stendur nú
eftir af torfbæjunutn, sem einkendu
Reykjavík á þessu tímabili, holtin og
móarnir uinhverfis bæinn er rutt og
ræktað; græn tún liggja nú víða þar,
sem áður voru óræktaðir móar, og
holtin prýða nú víða stæðileg hús.
Brunnarnir eru horfnir og alt það líf,
sem þeim fylgdi, og í þeirra stað
komin vatnsieiðsla í því nær hvert hús
í bænum. Lokræsi er nú komið í stað
ofanjarðarfrárensli fyr, höfn í stað
hafnleysisins áður, breiðir og þolan-
legir vegir í stað vegleysisins. Á rústum
Laugarnesstofunnar gömlu stendur nú
einhver mesta líknarstofnun landsins,
landshöfðingjatúnið eða Arnarhólstúnið
klæðir meðal annars vegleg bókhlaða,
og fyrrum bústaður landshöfðingja er
aðsetur ríkisstjórnar íslands.
Hve stórstíg breyting hefur ekki líka
orðið á útveg Reykvíkinga, já, landsins
í heild. Skúturnar að mestu horfnar
og opnu bátarnir með, en í þess stað