Sjómaðurinn - 01.08.1941, Blaðsíða 17

SJÓMAÐURINN
9
að koma manni á fleka, þá skaltu ekki reyna það
af flekanum. Og til þess aS koma .Tack upp á flek
ann, varð ég að fleygja mér út Ivisvar sinnum.
Þegar ég var að koma mér upp á flekann á eftir,
sagði Jack litli skjálfandi af kulda:
— Herra Davis! Herra Davis . .. . !
— Hvað er að? spurði ég og liélt, að hann vissi
einhversstaðar af félaga sínum, sem ég ætli að
ná í.
- Herra Davis! Ég þakka yður hjartanlega fyr-
ir hjáJpjina.
Það var ekki liægl að segja, að flekinn væri við-
kunnanleg flevla, því að alltaf skoluðust öldurnar
yfir hann og upp á milli rimlanna. Það var líka
hætt við þvi, að okkur skolaði útbyrðis og um
nóttina urðum við að liggja ofan á Jack, svo að
við misstum hann ekki út. Þótt þetta væri óþægi-
legt fyrir hann, þá hafði hann samt ofurlítið
skjól af okkur fyrir næðingnum.
Við höfðum ofurlítið af matvælum. á flekanum,
niðursoðna mjólk, kexkökur og vatn. En hefirðu
nokkurntíma reynt að opna mjólkurdós með ann-
arri hendi, sitjandi á fleka úti i miðu Atlantzhafí,
liossandi á tuttugu fela háum öldum. Rkki var
óhætt að leggja neitt frá sér af ótta við, að þaö
skolaðist strax i sjóinn. Á þann hátt misstum við
eina mjólkurdósina af fjórum.
Að loknum „máltíðuin“ okkar röbbuðum. við
saman. Það er ekki margt, sem hægt er að hjala
um á fleka úli í Atlantzhafi. Reyndar er ekki nema
eitt umræðuefni til, þegar svo stendur á og um
það þora menn ekki að lala. En .Tack litli var
hvergi myrkur í máli og kom oft með spurning-
ar, sem erfitt var að svara. — Segið mér, spurði
hann, — hvert erum við að fara?
Ég henti og sagði: - Við förum. sennilega þessa
leið. Við berumst undan vindinum.
— Veit ég það, sagði hann. — En hvert förum
við? Erum við að fara til Ameríku, eða erum við
að fara til Englands aftur?
Nei, það er eldci margt, sem hægt er að tala um,
og j)að er ekki heldur margt, sem hægl er að gera.
Á hálftíma fresti urðum við að hagræða okkur til,
svo að við færum ekki út af flekanum. Þegar lieit-
asl var um daginn reyndum við .Tack að skem.mta
okkur við það, að gefa mávunum kexmola. Svo
fór .Tack að sofa, en ég horfði út i sjóndeildar-
hringinn og reyndi að koma auga á reyk úr skipi.
En þar var ekkert skip. Og ekki heldur annar
fleki. Þetta var leiðinlegur dagur, en .Tack kvart-
aði aldrei.
Til þess að reyna að hfiJda á pkkur hita, beygð-
um við handleggi og fætur og réttum úr þeim á
víxl. Við fettum okkur og brettum, til þess að
forðast kuldakrampa. Við nudduðum Jack. Þvi
meiri hreyfing, því minna hugsuðuni við. lín þeg-
ar vonin fór að þverra, sótti að okkur kulda, sem
jafnvel sólin gat ekki þítt. Við létum. okkur á sama
standa um allt, lágum skjálfandi og létum okkur
dreyma.
Vélamaðurinn hlýtur að hafa fallið i yfirlið.
Það har svo bráðan að, að ég vissi ekki fyr en allt
var búið.
Jack lmippti í mig. Sjáðu Iiann, hrópaði
liann. — Sjáðu hann.
Eg sneri mér við í skyndi og sá, að vélamaður-
inn var að renna úl af flekanum. I"Jf hann hefði
farið út, efast ég um, að við hefðuin náð honum
upp aftur. Smám saman tókst okkur að draga
liann upp á flekann aftur og .Tack lá ekki á liði
sínu. Við komum honum til sjálfs sin aftur og
nú bundum við okkur ofan á flekann.
Þessi atburður losaði um málbeinið á .Tack litla.
Hann lét móðan mása um hitt og þetta.
Um sólsetur var kominn mikill stormur. Engir
mávar sáusl lengur á sveimi. Og það var að versna
í sjóinn. Við gátum ált von á liríð ....
Þegar herskipið sá okkur og blés í eimflautuna,
hirti ég ekki um það. Ég liafði svo oft heyrt „eim-
pípublástur“, sem var ekki annað en öldugjálfur,
að ég hélt, að þetta væri sams konar.
En vélamaðurinn settisl upp. Og þá skildist
mér, að ef tveir menn heyrðu sama hljóðið, gæli
skeð ....
Það leið á löngu áður en við komum upp á svo
háa öldu, að við gætum svipast um. Þá sáum við
skipið, og það sneri að okkur skutnum! Við æpt-
um og hljóðuðum, en auðvitað heyrðu þeir ekki
til okkar.
Við vissum ekki, að þeir höfðu þegar séð okkur,
og voru nú að leita að skipsflalíinu.
Allt í einu sneri skipið við og sigldi til okkar
fulla ferð. Við urðum strax rólegir, og okkur var
ekki kalt lengur. Skipið kom til okkar, reipi var
kastað, það lenti i andlitinu á mér og við náðum
þvi.
Við reislum nú .Tack litla á fætur. Hann gat ekki
slaðið, en alda lyfti flekanum upp á móts við
borðstokkinn og þeir gátu gripið hann. Þá fór
flekinn allt i einu á bliðina og ég og vélamaður-
inn fórum í sjóinn. Það er erfiðara að komast um
borð en frá borði i ósjó.
Við vorum bornir ofan í vélarúm, þar sem við