Morgunblaðið - 18.06.2009, Blaðsíða 31

gott að koma til þeirra Sigga og Erlu
í gegnum tíðina, þó svo að þeim
skiptum hafi fækkað eftir að Árni
flutti að heiman. Aldrei kom maður
að tómum kofunum hjá Sigga þegar
rætt var um veiði eða maður þurfti
að fá leiðbeiningar eða hjálp. Yfir-
lestur lokaritgerðar í HÍ með
skömmum fyrirvara var auðsótt mál.
Eitt sinn fyrir nokkrum árum vor-
um við í Elliðaánum við Árni og bún-
ir að fá hvor sinn laxinn. Klukkan var
að verða níu og því lítið eftir af vakt-
inni og við staddir upp í Höfuðhyl og
nóg af fiski en engin taka. Þá settist
ég niður með Sigga, sem hafði komið
og kíkt á okkur, og spurði hvað ég
ætti nú gera. Siggi sagði mér að velja
flugu gjörólíka því sem við hefðum
verið að bjóða laxinum þann daginn.
Ákveðið var að setja White Wing
tvíkrækju undir og það var ekki að
sökum að spyrja, búið var að landa
laxi á hana fyrir lok vaktarinnar.
Kæra Erla, Árni Þór, Guðmundur
og fjölskyldur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Megi minningin um
góðan dreng og félaga lifa með okkur
öllum.
Stefán Karl Segatta.
Í dag kveð ég æskuvin minn og fé-
laga, Sigurð H. Benjamínsson, sem
kvaddi þennan heim 9. júní sl.
Minningarnar leita á hugann allt
frá bernskuárum okkar austur á
Norðfirði. Siggi missti móður sína í
frumbernsku og var alinn upp hjá
afa sínum og ömmu við gott atlæti. Á
heimilinu bjó öll uppvaxtarár hans,
móðurbróðir hans Guðmundur, sem
reyndist honum vel og mjög kært
var með þeim frændum. Guðmundur
þótti nokkuð hvatvís í orðum og æði
og er ekki örgrannt um að Siggi hafi
tekið hann sér til fyrirmyndar hvað
þetta varðar. Siggi hafði nefnilega
dálítið sérstakan húmor. Við sem
þekktum hann kipptum okkur ekki
upp við það, en sumir gátu orðið
hvumsa. Hann undanskildi síður en
svo sjálfan sig í þessum efnum. Þetta
var hans taktur. Hlýtt hjarta sló
jafnan undir. Æskuheimili okkar
stóðu nærri hvort öðru og samneyti
okkar jafnaldranna var því mjög ná-
ið. Á uppvaxtarárunum var frelsi
okkar við leik óskorað innan fjalla-
hringsins á Norðfirði, bæði á sjó og
landi. Uppátækin voru af ýmsum
toga og ekki öll til frásagnar eða eft-
irbreytni. Þar á ég við græskulaust
gaman. Það eigum við út af fyrir
okkur. Lífsbarátta ungs fólks hófst
fyrr á þessum árum en nú gerist.
Siggi byrjaði ungur að vinna fyrir
sér og þótti góður verkmaður og eft-
irsóttur til allrar vinnu. Hann fór á
síld á sumrin og vann þannig fyrir
skólagöngu sinni. Við Siggi vorum
herbergisfélagar á gömlu heimavist-
inni í MA, sjálfu skólahúsinu, fjóra
langa vetur á mótunarárum okkar. Í
slíku návígi kynnast menn eins vel
og verða má og þar var ævilöng vin-
átta innsigluð. Það fór ekki hjá því að
skyggnst væri inn fyrir skelina og
hvor öðrum trúað fyrir sínum hjart-
ans málum. Með eftirlifandi eigin-
konu sinni, Erlu Sigurðardóttur,
eignaðist hann myndarsyni, Árna
Þór og Guðmund, og lét sér mjög
annt um hagi þeirra enda mikill fjöl-
skyldumaður. Barnabörnin voru
þrjú við andlát Sigga, börn Árna
Þórs, öll miklir augasteinar afa síns
og ömmu. Þegar þetta er skrifað hef-
ur Guðmundi fæðst sonur. Mikill
harmur er nú kveðinn að fjölskyld-
unni við snöggt andlát Sigga. Siggi
var mikill náttúruunnandi og útilífs-
maður. Í tómstundum sínum undi
hann sér vel á sumrum við lax- og sil-
ungsveiði í ám og vötnum, en á vetr-
um við rjúpnaveiði. Siggi hnýtti
sjálfur sínar veiðiflugur og þótti
bærilega fiskinn. Þau hjón byggðu
sér sumarhús við Langá á Mýrum og
dvöldu þar löngum stundum með
fjölskyldunni og vinum. Siggi naut
sín þar til botns. Nokkrir skólafélag-
ar frá MA og makar þeirra hafa
komið reglulega saman til fjölda ára
til að ylja sér við minningar frá
skólaárunum og treysta vináttuna.
Siggi og Erla hafa verið mjög áhuga-
söm um þennan félagsskap, Hjóna-
klúbbinn, eins og við hin. Nú hefur æ
stærra skarð verið höggvið í vina-
hópinn við fráfall Sigga og víst er um
það að samverustundirnar verða
ekki samar og áður. Elsku Erla, Árni
Þór, Guðmundur og fjölskyldur,
megi minningin um elskulegan eig-
inmann, föður, tengdaföður og afa
verða ykkur leiðarljós um alla fram-
tíð. Góður vinur er genginn, blessuð
sé minning hans.
Jón Guðmundsson.
Kveðja frá Ármönnum
Við Ármenn kveðjum nú einn af
okkar bestu félögum. Sigurður Haf-
steinn Benjamínsson gekk snemma
til liðs við Ármenn. Hann var kosinn
formaður árið 1985 og stýrði félag-
inu til ársins 1989. Þessi ár voru um-
brotatími í starfi félagsins og mikið
blómaskeið þegar litið er til baka.
Ármenn höfðu lengi hafst við í litlu
og þröngu leiguhúsnæði, en undir
forystu Sigurðar réðst félagið í eitt
stærsta verkefni sitt fyrr og síðar, að
festa kaup á húsnæðinu í Dugguvogi
13. Við það tók félagsstarf Ármanna
algerum stakkaskiptum.
Það þurfti áræði fyrir lítið félag til
að ráðast í svo stóra fjárfestingu.
Fluguveiðar þóttu á þeim tíma
ennþá frekar sérvitringsleg veiðiað-
ferð en Ármenn voru þeim mun ein-
beittari í sérvisku sinni og voru til-
búnir að leggja ýmislegt á sig fyrir
málstaðinn. Enn minnast gamal-
reyndir Ármenn þess mikla eldmóðs
sem var í félaginu þegar safnað var
fyrir húsnæðinu. Menn hnýttu flug-
ur og seldu, og létu prenta merki fé-
lagsins á boli og ýmsar smávörur.
Frá þessum tíma er laxaslangan
góða, sem enn er til sölu í Árósum.
Sigurður var Ármaður af lífi og
sál. Hann stýrði félaginu af mikilli
einurð og aðhaldssemi í gegnum
þessa fjárfestingu og hafði lag á að
virkja félagana til að leggja sitt af
mörkum. Félagar Sigurðar í stjórn-
inni á þessum árum minnast þess
hversu nákvæmur, skipulegur og
heiðarlegur hann var í öllum sínum
vinnubrögðum, og gætti þess vel að
fjármálin færu ekki úr böndum.
Hann hafði það til að mynda fyrir
reglu að senda út í pósti skrifaða
dagskrá fyrir stjórnarfundi, en slíkt
þótti tíðindum sæta í félagsstarfi.
Sigurður dreif syni sína unga í Ár-
menn, þá Árna Þór og Guðmund.
Gárungarnir sögðu að hann hefði
með þessu viljað styrkja umsóknir
sínar um veiðileyfi. En til marks um
heiðarleika Sigurðar er sögð sú saga
að eitt sinn við úthlutun veiðileyfa
hafi nafn Sigurðar og þeirra feðga
komið upp þegar dregið var um
bestu dagana í Hlíðarvatni. Veiðin
var mikil á þessum árum og hart sótt
eftir að komast í vatnið á besta tíma.
Þá segir Sigurður: „Nei, ég get ekki
þegið þetta. Við getum ekki látið það
spyrjast að formaðurinn fái að veiða
á besta tíma.“ Aðrir stjórnarmenn
töldu að Sigurður hlyti að eiga sama
rétt og aðrir og ætti að njóta þess
þegar nafn hans kæmi upp. En við
Sigurð varð engu tauti komið, hon-
um varð ekki haggað.
Enn í dag njóta félagsmenn ávaxt-
anna af þeim eldmóði sem var í félag-
inu í formannstíð Sigurðar. Árósar
eru samastaður Ármanna þar sem
gott er að koma, hvort sem er til að
fræðast, hnýta flugur, sækja veiði-
leyfi, skemmta sér við át og drykkju,
eða bara til að fá sér kaffi. Sigurður
tók þátt í starfi félagins og sýndi því
alúð fram til hinsta dags. Hann kom
oft í Árósa, sótti flestar samkomur,
mætti á alla aðalfundi og lét jafnan
að sér kveða. Hans verður sárt sakn-
að.
Við Ármenn þökkum Sigurði
Benjamínssyni ánægjulega sam-
fylgd og vottum fjölskyldu hans og
ástvinum samúð okkar.
Fyrir hönd stjórnar Ármanna,
Baldur Sigurðsson.
Hvernig sem á því stendur tengj-
ast samferðamenn í lífinu misjafn-
lega sterkum böndum. Fluguveiðin
var sameiginlegt áhugamál okkar
Sigga Ben. og á vettvangi stang-
veiðifélags okkar Ármanna kynnt-
umst við fyrst fyrir aldarfjórðungi.
Sátum saman í stjórn félagsins um
árabil undir hans forystu. Hann var
góður leiðtogi; nákvæmur, skipu-
lagður, ósérhlífinn og fórnfús.
Stjórnarfundir voru líka skemmti-
legir, þökk sé formanninum. Orð-
heppinn með afbrigðum, fullur kímni
undir alvörugefninni, missti aldrei
sjónar á úrlausnarefnunum, lét okk-
ur heyra það ef gáskinn keyrði úr
hófi. Dagskráin skrifuð með fallegri
rithönd sem bar vott um þá alúð sem
hann sýndi hverju því sem hann tók
sér fyrir hendur. Leiðir okkar lágu
líka saman á vinnustað hjá Kópa-
vogsbæ, hann í skólamálum og ég í
félagsmálum, undir sama þaki í
nokkur ár, nánast daglegt spjall um
flugur og veiði, sögur um fiska og
menn. Alltaf tilhlökkunarefni að
hitta Sigga Ben. Umvöndun og hlýja,
alvara og grín, óvæntar athuga-
semdir, tvíræðni eða skilmerkileg
tjáning frá hjartans rótum; eðlis-
kostir sem ekki eru öllum gefnir jafn
ríflega. „Skrifaðu á blað það sem ég á
að hnýta fyrir þig,“ sagði hann
gjarnan þegar sól tók að hækka á
himni; „Jæja, ekki var þetta merki-
legt ritverk – ég get svo sem reynt.“
Og svo lágu á skrifborðinu mínu sér-
hnýttir „Hvítir draugar“ fyrir Mý-
vatnssveitina í öllum stærðum, hand-
bragðið óaðfinnanlegt og nokkrir
pokar merktir „ýmist rusl“ auka-
lega. Þær voru ekki rusl flugurnar
frá Sigga, öðru nær eins og gogg-
arnir í Laxá fúslega færðu sönnur á –
þótt það kostaði þá lífið. Félagsmenn
í Ármönnum eiga Sigga Ben. mikið
að þakka. Þar eignaðist hann líka
ævarandi vini sem honum voru kær-
ir og þeir syrgja hann nú. Einn
þeirra er Stefán Bjarni Hjaltested
sem jafnframt var stjórnarmaður í
félaginu í formennskutíð Sigga.
Hann minnist þess hversu fjárhagur
félagsins var bágborin á þessum
tíma og hversu gætinn og aðhalds-
samur formaðurinn var við þessar
aðstæður. Stutt var þó ætíð í skop-
skynið. Á jólakort sem Siggi Ben.
sendi Stebba frá þessum tíma stóð
einungis: „Takk, sömuleiðis“; með
því vildi formaðurinn að sjálfsögðu
leggja áherslu á það við stjórnar-
menn að tileinka sér sparsemi á öll-
um sviðum, í orði sem og á borði!
Stebbi biður hér fyrir góðar kveðjur
til ástvina Sigga og vottar minningu
hans virðingu sína. Siggi var gæfu-
maður í einkalífi, Erla honum svo
kær og hans besti vinur og stuðn-
ingsmaður. Á heimili þeirra var gott
að koma. Engan þarf að undra að vel
tókst til í uppeldinu enda synir
þeirra Árni Þór og Guðmundur af-
bragðs menn sem Siggi var ávallt
stoltur af. Fjölskyldunni allri votta
ég samúð mína sem og öðrum vinum.
Ég leyfi mér hins vegar að kveðja vin
minn Sigga Ben. með síðustu orð-
sendingu hans til mín: „Þakka þér
allt gamalt og gott – og hitt svo sem
líka!“
Bragi Guðbrandsson,
Stefán Bjarni Hjaltested.
Ágætur skólabróðir og vinur, Sig-
urður Hafsteinn Benjamínsson, er
látinn. Við skyndilegt fráfall hans
rifjast upp margar minningar.
Í kveðjuræðu eftir stúdentspróf
við MA vorið 1963 mælti Þórarinn
Björnsson skólameistari svo: „Mitt í
hinni miklu óvissu allrar tilveru er
eitt hér um bil víst: Að þið þessi hóp-
ur, sem nú situr hér saman á Sal og
verið hefur hér í gamla MA í fjóra
vetur, verðið aldrei framar öll saman
eftir þennan dag.“ Skólameistari
reyndist sannspár. Við lítum gjarnan
svo á að nægur tími sé ætíð til flestra
hluta, að gleðjast, vera saman, gera
eitthvað snjallt.
Sigurður er fæddur í Reykjavík en
þrevetur sigldi hann með Súðinni til
Norðfjarðar þar sem hann ólst upp
hjá móðurafa sínum og ömmu allt
þar til hann settist í Menntaskólann
á Akureyri haustið 1959 ásamt 70
öðrum nýliðum af landinu. Þar
kynntumst við Siggi Ben; urðum
fljótt góðir félagar, hann að austan
ég að vestan og höfum átt mikið sam-
an að sælda síðan. Frá Norðfirði
kom þetta haust og síðar margt af
góðu fólki og sem gott var að kynn-
ast og hafa tengslin haldist vel alla
tíð. Sigurður var traustur námsmað-
ur en las þó, eins og gengur, sum fög
ver en önnur og til þess var tekið að
honum fannst mannkynssaga afar
íþyngjandi! Í Carminu, bókarkveri
stúdentsefna við MA, er Siggi Ben
sagður ganga með dellur svo sem
bókakaup en að bækurnar lesi hann
aldrei! Það var ofsagt. Hann var góð-
ur íslensku- og þýskumaður og
stundaði háskólanám sitt í Tübingen
og við Háskóla Íslands í þeim grein-
um, þaðan sem hann lauk BS-prófi í
bréfum, sem hann skrifaði mér frá
Tübingen veturinn 1963-64 fór ekki
milli mála hve mjög hann naut sín við
þýskunám sitt. Þýsku las hann tals-
vert síðan og kunnugir segja að
Þjóðverjum hafi þótt Sigurður tala
„elegant“ þýsku.
Á menntaskólaárum okkar var al-
gengt að menn sæktust eftir að kom-
ast á sjó í sumarleyfum, milli bekkja.
Síldveiðar voru á þessum árum í al-
gleymingi. Það var í raun ótrúlegur
fjöldi skólanema sem komst í góð
skipspláss á síld og þar á meðal Siggi
Ben. Á Hafrúnu NK var hann ásamt
öðrum Norðfirðingum og vinum og
síldarævintýrið og sjómennskan
varð gjarnan síðar uppspretta um-
ræðna um þessa vinnu okkar næstu
áratugina, þegar við hittumst á vetr-
arsíðkvöldum. Síldarköstin og
hleðsla bátanna varð stöðugt ævin-
týralegri! Siggi Ben fékk sér vasa-
hníf á þessum árum. Upp frá því
gekk hann eins og almennilegur sjó-
maður með vasahníf, alltaf. Sigurður
var ágætur stangveiðimaður, kastaði
flugu fyrst og fremst. Hann var um
skeið formaður Ármanna, félags
fluguveiðimanna. Við Sigurður átt-
um ásamt tveimur öðrum vinum
okkar fjölmargar góðar stundir við
árnar. Nefndist félagsskapurinn
„Laxlausa félagið“ í samræmi við ár-
angur sumra ferðanna. Ofveiði var
sem sé ekki stunduð.
Sigurður var afar bóngóður og
hjálpsamur, traustur og heiðarlegur
og hafði góða nærveru.
Það er með miklum trega að við
Kristín og synir okkar kveðjum
Sigga Ben og sendum Erlu og son-
unum Árna Þór og Guðmundi og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigurjón H. Ólafsson.
Vinur minn og sveitungi, Sigurður
Hafsteinn Benjamínsson frá Norð-
firði, er látinn. Við kynntumst ekki
fyrr en fyrir fáum árum þótt margt
tengdi okkur saman, Norðfjörður,
Menntaskólinn á Akureyri og störf
okkar að kennslu og skólamálum.
Þegar við Gréta dvöldumst með
þeim hjónum Erlu og Sigurði nokkra
ógleymanlega vordaga í Prag tengd-
umst við vináttuböndum og öllum
var ljóst „at kemien passet“, eins og
Danir segja um fólk sem þykir gott
að vera saman.
Fyrir fáum vikum kom Sigurður í
heimsókn til mín að morgni dags og
hafði gengið að heiman frá sér úr
Kórsölum hingað í Blásali. Honum
var brugðið, kvartaði undan þreytu
og máttleysi, en hann hlakkaði til að
hætta að vinna í mánaðarlokin og
fara að sinna áhugamálum sínum.
Við töluðum um svarta lognið á
Norðfirði, ljúfar minningar úr
Menntaskólann á Akureyri, heillandi
höfuðborg Tékklands – Prag, Beke-
rovka og Góða dátann Sveik, sem allt
var okkur kært. Þetta var góð stund
og líður mér seint úr minni, en ekki
grunaði mig að þessi stund yrði síð-
asta samverustund okkar sveitung-
anna og ekki fékk Sigurður Benja-
mínsson að eyða júlídögunum í
sumarhúsinu við Langavatn eða við
silungsveiðar fyrir austan.
Við Gréta sendum Erlu og sonun-
um samúðarkveðjur og minnumst
ánægjulegrar kynningar við góðan
dreng.
Tryggvi Gíslason.
Kæri vinur.
Ég kynntist Sigga Ben þegar ég
hóf störf á fræðslusviði Kópavogs-
bæjar árið 2001. Ég nýútskrifaður
rekstrarfræðingur með enga þekk-
ingu á þeim málaflokki sem ég hafði
ráðið mig til að starfa við, hann með
sína viðamiklu reynslu og þekkingu.
Ég vildi óska að einhver hefði þá
sagt mér frá því hversu hrjúfur hann
var á yfirborðinu en með hjarta úr
skíragulli. Mér er minnisstætt þegar
ég einhverju sinni á mínum fyrstu
dögum gekk að skrifstofunni hans,
með fullt af pappírum í fanginu, og
spurði hvort ég mætti ónáða hann
aðeins. Hann sat við skrifborðið sitt,
leit upp, glotti aðeins og sagði síðan
„Nei“ og hélt áfram að vinna. Ég
stóð eins og kjáni fyrir framan hann
þar til hann leit aftur upp og sagði
„komdu þá“ og hló.
Milli okkar skapaðist góð vinátta
og ég kunni vel að meta húmorinn
hans, sem var gráglettinn stundum,
nákvæmlega eins og hjá pabba mín-
um heitnum. Þegar Siggi svo veiktist
haustið 2002 og var frá vinnu í
nokkra mánuði tók ég að mér að
sinna hans vinnu líka. Þá fyrst byrj-
aði fjörið. Þegar ég var að vinna við
mína fyrstu endurskoðun á fjárhags-
áætlun fyrir fræðslusviðið og ætlaði
að fara að leita í pappírum og gögn-
um til að vita hvernig hann hefði gert
þetta. Siggi var nefnilega af gamla
skólanum og reiknaði allt út í reikni-
vélinni sinni. Í möppunni sem merkt
var fjárhagsáætlun 2002, var fullt af
þessum útreikningum hans á alls-
kyns strimlum, en forsendurnar fyr-
ir þessum útreikningum fundust
ekki, enda voru þær geymdar í koll-
inum á honum. Við áttum því mörg
símtölin þetta haustið sem flest voru
á sama veg. Ég spurði um einhverja
ákveðna tölu sem ég fann á einum
strimlinum og hann svaraði að
bragði; „Hva, veistu þetta ekki?
Þetta er …“ og svo kom skýringin.
Allt á hreinu og engu gleymt.
Ég á eftir að sakna hans mikið,
sakna brandaranna, blótsyrðanna,
þess hvernig brosið kom í augun á
honum þegar hann þóttist hafa betur
í orðaskiptum okkar og allra samtal-
anna okkar. Án hans hefði ég ekki
komist í gegnum þessi fyrstu ár mín í
vinnunni. Siggi var óþreytandi að
hjálpa til, segja mér sögur frá því
hvernig allt var þegar hann byrjaði
að vinna á fræðslusviðinu. Ég á eftir
að sakna nákvæmninnar hans sem
hefur svo sannarlega hjálpað mér í
gegnum alla mína vinnu. Það að hafa
alltaf svör við öllu … Hann barðist í
gegnum veikindin með gráglettnum
húmor, en innst inni held ég að hann
hafi alltaf vitað hvernig baráttan
myndi fara.
Ég man enn símtalið okkar mánu-
daginn áður en hann lést. Það var
eins og hann vildi tryggja og binda
alla lausa enda. Hann að hætta í
vinnu og allt átti að vera klárt. Svona
vann hann og svona vildi hann hafa
hlutina. Ég mun reyna að halda þín-
um vinnubrögðum á lofti í minni
vinnu eftirleiðis sem hingað til.
Blessuð sé minning þín og hafðu
þökk fyrir allt og allt. Takk fyrir að
vera vinur minn og takk fyrir að hafa
til hinsta dags verið þú sjálfur.
Fjölskyldu þinni færi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Minning um góðan mann mun lifa
með okkur öllum.
Jófríður Hanna Sigfúsdóttir.
Góður vinur minn og félagi Sig-
urður Benjamínsson er fallinn frá,
fyrr en nokkurn grunaði. Ég kynnt-
ist honum eftir að ég flutti suður
2001 og fór að starfa hjá Kópa-
vogsbæ. Þó svo að við hefðum alist
upp austur á fjörðum, hann í Nes-
kaupstað og ég á Eskifirði og báðir
gengið í Alþýðuskólann á Eiðum
vissum við ekki hvor af öðrum þá,
enda nokkur aldursmunur á milli
okkar. Strax og við kynntumst tókst
með okkur góð vinátta. Við heilsuð-
um á þann hátt að fólk sem þekkti
okkur ekki sneri sér við undrandi.
Orðfærið, sem við notuðum oft á tíð-
um, er ekki prenthæft en orðin voru
sögð brosandi. Ég fékk kveðju frá
honum vikuna áður en hann dó og sú
sem bar kveðjuna hvíslaði henni að
mér því hún taldi að kveðjan væri
ekki á hvers manns færi að hlusta á.
Ég fór aldrei á skólaskrifstofnuna án
þess að heilsa upp á hann ef hann var
á staðnum. Þá voru sagðar sögur oft-
ast að austan og hlegið mikið.
Sigurður var ljúfmenni með
stundum hrjúfa húð sem stuðaði þó
engan. Mér finnst það forréttindi að
hafa kynnst honum og mun sakna
hans mikið. Því miður gefst mér ekki
tækifæri til að fylgja honum síðasta
spölinn en hugur minn er hjá honum
og fjölskyldu hans sem ég sendi inni-
legar samúðarkveðjur. Megi sá sem
öllu ræður styrkja ykkur í sorg ykk-
ar.
Helgi Halldórsson.
Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. JÚNÍ 2009