Saga - 1952, Qupperneq 21

279
Um þessar mundir hefur ekki þurft mikið til
þess, að ýmislegt, sem við bar, væri eignað fjöl-
kynngi einhvers, sem við það var riðinn. Und-
ankoma Tómasar Böðvarssonar varð með þeim
hætti, að líklegt er, að sumir hafi látið sér til
hugar koma, að hann hefði þar notið við ein-
hverra slíkra ráða. Hestur hans liggur ekki í,
eins og hestar eftirfararmanna. Og þegar þeir
hafa rétt náð honum, þá lýstur yfir niðdimmri
þoku, svo að hann hverfur þeim sjónum. Að
þeirrar tíðar hugsunarhætti lá það ekki fjarri,
að eigna þetta hvort tveggja fjölkynngi. Með
gerningum gerir Tómas hest sinn og sig svo
léttan, að ekki liggur í, og þokan er talin vera
gerningaþoka, alveg eins og gera mátti blind-
hríð og ofviðri með gerningum. Það mátti og
verða eftirreiðarmönnum til afsökunar, er þeir
fengu ekki fang á honum, að kenna það fjöl-
kynngi hans, þó að hitt kunni að vera, að þeir
hafi ekki allir sótt eftirreiðina svo fast sem
látið var í veðri vaka.
Þegar Tómas var sloppinn úr greipum fógeta,
þá hefur hann ætlað sér að fá dóm kveðinn upp
á þinginu um sök Þórdísar, sem nú afturkallaði
þegar svokallaða faðernislýsingu sína. Þegar
Tómas þeystist á brott, hefur allur þingheimur
komizt í uppnám, og menn flýttu sér brott af
þinginu, svo að þegar til átti að taka, þá voru
engir til þess að skipa dóminn. Það sýnist nokk-
urn veginn auðsætt, að menn hafa flýtt sér heim
af þinginu til þess að losna við að dæma mál
Þórdísar og um föngun Tómasar að því sinni.
Hefur mönnum sennilega fundizt meðferð fó-
geta á henni svo vaxin, að hæpið væri að byggja
dóm á játningu hennar, svo sem hún var og með