Saga - 1954, Blaðsíða 78

72
mannarómur, að sira Einar stæði bak við at-
ferli hennar, enda segir Fitjaannáll, að hann
hafi „með krókum og kyndugum brögðum vafið
málið".1) Áminningu biskups svaraði Guðrún
svo: „Eg svara engu þar til að þessu sinni“.
Loks veitir prófastur Guðrúnu þriðju áminn-
inguna á prestastefnu 3. júní 1677 að prestun-
um áheyrandi og segir, „að hún hvorki hefði
lýst föður síns barns né lýsti að þessu sinni“.2)
Hefur Guðrún því verið stödd á prestastefn-
unni, sjálfsagt að tilhlutun prófasts.
Sira Einar virðist, eins og áður var að vikið,
hafa látið Guðrúnu fara af heimili sínu á annan
bæ í sókninni, en hann hegðaði sér þó andstætt
alþingissamþykktinni frá 1594, því að sett
skyldi hún út af sakramentinu, er hún hafði
þverskallazt við öllum þessum áminningum, en
sira Einar tók hana til sakramentis, að sögn
Fitjaannáls. Og hefur slíkt auðsjáanlega
hneykslað menn.
Biskupi hefur þegar verið send skýrsla af
málslyktum þeim, er urðu á prestastefnunni
3. júní 1677, því að í prestastefnu á Þingvelli
2. dag júlímánaðar 1677 er mál Guðrúnar, sem
ei hafi enn, svo að menn viti, lýst föður að barni
sínu, tekið til meðferðar. Er það ályktun bisk-
ups og sex presta með honum, að Guðrún skuli
víkja úr kirkjusókninni, auðvitað vegna þess
hneykslis, er atferli hennar hafi þar valdið.
Víkur biskup og prestar hans nú málinu til ver-
aldlegs valds, sem alvarlega er áminnt um að
gera skyldu sína í þessu efni, svo sem lög stóðu
1) Ann. Isl. II. 249.
2) Alþb. VII. 381.