Saga - 1960, Page 39
GOÐMÖGN EÐA JARÐFRÆÐI .. .
31
Til þess að ljósara sé, að Amór forðist viljandi að
blanda svo grimmheiðnu ásatrúaratriði sem orustu
Surts jötuns og goða inn í formála sinn að kristnu bæn-
inni, skal litið sem snöggvast yfir önnur kvæði hans. Þar
má sannfærast um bindindissemina. Ást hans á skrúð-
máli er áköf, og ekki skortir hann bergmál frá eldri kvæð-
um, sem hann hefur kunnað. Eins og maður bjóst við,
kallar hann hermanninn göndlar Njörð og rimmu Ygg;
einn Ýmishaus er þar, ein skáldmjaðarkenning, og þrjár
aðrar jafnslitnar yggskenningar fylgja. Aðra goðafræði
en þetta fánýti er ekki af Arnóri að hafa í þeim 92 vísum
og brotum, sem eftir hann liggja. Hann leyfir sér meira
að segja í Haraldsdrápu að kalla mannheim Miðgarð,
eins og æsir ættu þar ekki framar neinn íbúðarrétt.
Enginn vafi mun þykja á því, að Arnór hefur tekið
heimsendislýsingu sína beint eftir Völuspá, þar sem segir,
að himinn klofnar og
sól tér sortna
sígr fold í mar.
Kormákur Ögmundarson virðist maður um tvítugt,
þegar kunnustu atvik í ævi hans gerast, 960-70 að ætla
TOá. Af harmsögulegum ástæðum ætlar höfundur Kor-
rnákssögu honum heldur stutta ævi, en vel mætti hann
hafa lifað nokkuð fram yfir kristnitöku fyrir því. Völu-
spá hyggja menn orta nálægt 1000 eða litlu fyrr. Er
þá eigi hægt að sanna, hvort hún er yngri eða eldri en
þessi vísa Kormáks:
Heitast hellur fljóta
hvatt sem kom á vatni
(enn em ek auðspöng ungri
óþekkr) en bjöð sökkva,
færast fjöll in stóra
fræg í djúpan ægi,