Morgunblaðið - 12.12.2009, Side 54

Morgunblaðið - 12.12.2009, Side 54
54 Minningar MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. DESEMBER 2009 ✝ G. FrímannHilmarsson fæddist að Fremsta- gili í Langadal 26.2. 1939. Hann lést á Heilbrigðistofn- uninni á Sauð- árkróki þann 3.12. 2009 síðastliðinn. Foreldrar hans voru Hilmar Arngrímur Frímannsson og Jó- hanna Birna Helga- dóttir. Systkini Frí- manns eru Halldóra, Anna Helga, Val- garður og Hallur. Eftirlifandi eiginkona Frímanns er Kolbrún Jenný Sigurjónsdóttir. Börn Frímanns eru Hulda Birna, f. 1962; Steinunn Ás- gerður, f. 1963; Kristján, f. 1967 lést 1999; Kristín, f. 1969, og Hilmar Arn- grímur, f. 1973. Barnabörn Frímanns eru nítján og langa- afabörnin þrjú. Frímann var lög- reglumaður en vann við ýmis störf á sjó og landi. Hann var mikið náttúrubarn og var hestamennska hans aðaláhugamál. Útför Frímanns fer fram frá Sauðárkrókskirkju í dag, laug- ardaginn 12. desember, og hefst athöfnin kl. 14. Elsku pabbi minn. Það er svo ótrú- lega sárt að þurfa að kveðja þig. Þú barðist hetjulegri baráttu við illvígan sjúkdóm þinn með ótrúlegu æðru- leysi. Minningarnar hlaðast upp og margs er að minnast. Þú varst alltaf kletturinn sem upp úr stóð og ég horfði upp til, þú varst alltaf „idolið“ mitt. Þú valdir ekki alltaf auðveldustu leiðina í gegnum lífið sem varð til þess að það var aldrei nein lognmolla í kringum þig og þú upplifðir mikið og margt og safnaðir miklu í reynslu- bankann þinn. Sem barni fannst mér þú alltaf langflottastur og þú varst mér góð fyrirmynd. Ég man alltaf eftir því þegar þú snerir illa á þér fót- inn og sast á jörðinni og hlóst og gast ekki hreyft þig. Ég skildi ekki þá af hverju þú hlóst, mér fannst að þú ættir að gráta en ég skildi það seinna. Þú varst ekki maður sem barst tilfinningar þínar á borð en samt varstu svo hlý og yndisleg manneskja og sást alltaf það besta í öllum. Sælustu minningarnar af mörgum yndislegum eru úr reiðtúrunum okk- ar, þegar ég var lítil, að kvöldlagi í froststillum í stjörnubjörtu veðri og tunglsljósi eða einhvers staðar upp um fjöll og firnindi. Þetta voru sælu- stundir. Þú varst mikið náttúrubarn og þér leið best á hestunum þínum einhvers staðar í óbyggðum, fjarri skarkala heimsins. Ennþá finnst mér þú langflottastur. „Sæl lambið mitt. Hvernig hefur þú það?“ Þetta voru upphafsorð þín til mín í öllum okkar samtölum núna seinni árin. Þessi orð eiga eftir að fylgja mér um ókomna tíð sem ljúf minning og skrítin til- hugsun að fá ekki að heyra þau oftar. Þú varst alltaf ákaflega stoltur af mér og sagðir svo oft: „Þú ert svo lík honum pabba þínum“ og brostir. Ég vona að það sé mikið til í því. Ég sendi þér kæra kveðju nú komin er lífs þíns nótt, þig umvefji blessun og bænir ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði nú sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér, og það er svo margs að minnast svo margt sem um hug minn fer, þó þú sért horfinn úr heimi ég hitti þig ekki um hríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir.) Með þessum fátæklegu orðum kveð ég þig, elsku pabbi minn, og ég veit að Kiddi bróðir hefur tekið vel á móti þér þar sem þið eruð. Nú ertu laus undan þjáningunum og líður vel. Ég bið góðan Guð að styrkja hana Kolbrúnu þína í hennar miklu sorg sem og okkur hin sem elskum þig. Takk fyrir að vera pabbi minn, ég hefði ekki viljað neinn annan og ég er ákaflega stolt af að vera dóttir þín. Steinunn Ásg. Frímannsdóttir (Steina.) Ég kveð þig, minn faðir, nú komin er stund sem kveið ég svo fyrir að lifa. En þú ert nú horfinn á feðranna fund með fögnuði tekið á himneskri grund. Í söknuði sit ég og skrifa. Þín lundin var sköpuð af gimsteinagerð og gæska úr hjartanu sprottin. Mig langar að þakka þér farsæla ferð með friðsælli gleði ég kveðja þig verð. Nú geymir þig dýrðlegur Drottinn. (Birgitta H. Halldórsdóttir.) Með saknaðarkveðju frá fóstur- dóttur. Guðný Hann afi okkar er dáinn. Hann var búinn að vera veikur lengi og við vit- um vel að núna líður honum betur. En við söknum hans samt svo ofsa- lega mikið. Afi var stórkostlegur maður. Við eigum svo margar skemmtilegar minningar um hann. Eins og til dæmis þegar hann kenndi Alexand- reu að hjóla. Og kenndi Daniel að tefla og spila Fant. Við munum líka þegar hann man- aði Alexandreu upp í að þegja og tók tímann. Gaf henni svo afabrjóstsyk- ur á eftir. Við munum líka þegar afi hló og sagði að Daniel væri lamb- þægur. Hann kallaði Daniel alltaf stráksa. Afi var svo fyndinn og skemmti- legur. Á litlum skóm ég læðist inn og leita að þér, afi minn. Ég vildi að þú værir hér og vært þú kúrðir hjá mér. Ég veit að þú hjá englum ert og ekkert getur að því gert. Í anda ert mér alltaf hjá og ekki ferð mér frá. Ég veit þú lýsir mína leið svo leiðin verði björt og greið. Á sorgarstund í sérhvert sinn ég strauminn frá þér finn. Ég Guð nú bið að gæta þín og græða djúpu sárin mín. Í bæn ég bið þig sofa rótt og býð þér góða nótt. (S.P.Þ.) Það fyrsta sem hann afi kenndi Daniel var svar við spurningunni „Hver er bestur?“ og Daniel svaraði strax „afi“. Það er okkar hugsun í dag og mun ávallt verða, Afi var, er og verður alltaf bestur í okkar huga. Við munum ávallt elska afa okkar. Alexandrea Rán og Daniel Victor. Elsku afi minn er dáinn, ég man þegar þú lánaðir mér litla Rauð til að fara á fyrsta reiðnámskeiðið mitt. Það var mjög gaman, ég var stolt og sagði öllum að afi minn hefði lánað mér hest því hann ætti svo marga, ég útskrifaðist af þessu námskeiði og fékk verðlaunapening og viðurkenn- ingarskjal. Mamma tók mynd af mér og litla Rauð sem ég gaf þér, svo og næst þegar ég kom sá ég að myndin var komin upp á vegg í stofunni. Ég kom einu sinni og gisti hjá þér og Kollu og þú fórst með mig niður í hesthús og þessu gleymi ég aldrei. Þú ætlaðir að leyfa mér að fara á hestbak, þú gekkst út á túnið hjá hesthúsinu og náðir í brúna meri og þú varst ekki með neitt beisli eða múl þú bara talaðir við hana og hún kom á eftir þér, þetta fannst mér æðislegt þú varst svo klár með hestana þína. Oft hringdi dyrabjallan og þá voru það krakkar að spyrja hvort þau mættu fara út með Týru en þú sagðir að þú hefðir nú dömu í því hlutverki núna. Ég kynntist Ingimari vini þín- um, þá átti hann heima í sveitinni og hann kallaði mig gömlu brúnku vegna þess að ég var svo brún og ég varð að finna á hann eitthvert nafn svo ég kallaði hann bara gömlu geit- ina og geri enn í dag en ekki svo hann heyri, þetta fannst þér fínt nafn á hann. Þú komst að horfa á mig þegar ég var að sýna á mótinu Æskan og hest- urinn á Sauðárkróki. Ég var stolt af að fá að geyma hestinn minn í hest- húsinu hjá þér og Ingimari þegar aðrir fengu að hafa sína hesta úti í gerði í hverfinu. Stundum komst þú og gistir hjá okkur þegar þú varst að keyra flutningabílinn þinn eða rút- una. Við komum oft til ykkar á Sauð- árkrók í heimsókn. Á haustin í rétt- unum var alltaf spennandi að bíða eftir þér og pabba koma niður með féð og svo þurftuð þið að hitta helst alla og fara síðastir af staðnum. Elsku afi, ég er glöð að hafa þekkt þig það eru ekki allir jafn heppnir. Ég bið engla Guðs að vaka yfir þér. Er sárasta sorg okkur mætir og söknuður huga vorn grætir þá líður sem leiftur úr skýjum ljósgeisli af minningum hlýjum. (H.J.H.) Þín, Halla Steinunn. Þegar örmum vetur vefur visna björk í skógarþröng, þrái ég vorsins þýðu óma, þyt í laufi og fuglasöng. Frjálsa, glaða, litla lóa, ljóð þín eiga töframátt, burt þú syngur sorgir mínar, svífur glöð um loftið blátt. (Halldóra B. Björnsson.) Nú er hann Frímann bróðir minn líka svifinn burt eins og lóan. Hann var stóri bróðir sem ofdekraði mig fyrstu ár ævi minnar. Hann bar mig á baki sér eða á háhesti tímunum saman. Þá var hann hestur en ég Helgi litli. Síðan tóku við alvöru hest- ar sem áttu hug hanns allan og ég þvældist með honum í allskonar slark og ævintýr, sum nokkuð vara- söm að áliti hinna fullorðnu. Honum var gefin fögur söngrödd. Ég æfði með honum kór og kvartettalögin þ. á m. Lóuna. Það er margs að minnast og miss- irinn er sár. Þakklæti er mér þó efst í huga. Ég sá hann síðast í haust, þá var vinur hans svo góður að keyra með hann upp í fjöllin þegar stóðinu var smalað af fjalli. Það var upplifun. Þar biðu ættingjar og vinir hans og honum fagnað eins og þjóðhöfðingja. Hann naut þess þó líkamleg heilsa væri búin. Dalurinn skartaði sínu fegursta. Í öllum veikindunum hefur hún Kolla hans staðið eins og klettur úr hafinu. Hún á mikla aðdáun og þakk- læti skilið. Ég votta henni og krökk- unum samúð mína. Guð geymi ykkur öll. Kveðjur frá Rabba og Hilmari Birni. Kær kveðja, þín litla systir, Anna Helga. G. Frímann Hilmarsson  Fleiri minningargreinar um G. Frímann Hilmarsson bíða birtingar og munu birtast í blaðinu næstu daga. ✝ Einar Bárðarsonfæddist í Holti í Álftaveri 16. ágúst 1918. Hann lést á dvalarheimilinu Hjallatúni þann 7. desember síðastlið- inn. Foreldrar Einars voru Sigríður Jóns- son, f. 1876, d. 1953, og Bárður Pálsson, bóndi, f. 1872, d. 1935. Systkini Ein- ars voru 12. Einar, f. 1901, Guðríður, f. 1902, Ástríður, f. 1904, Páll, f. 1905, Kristín, f. 1906, Bárður, f. 1908, Jóhann Siggeir, f. 1911, Bjarni, f. 1912, Símon, f. 1914, Hilmar, f. 1917, Sigurður, f. 1917, Sigríður, f. 1921. Eiginkona Einars var Guðlaug Sigurlaug Guðlaugsdóttur, f. 6. febrúar 1926, d. 23. júní 2006. Þau gengu í hjónaband fyrsta vetrardag 1947. Börn þeirra eru 1) Sigríður Kristín, f. 1948, gift Hróbjarti Vigfússyni, þau eiga 4 syni og átta barnabörn. 2) Guð- laugur Gunnar, f. 1950, giftur Ingu Gústavsdóttur, þau eiga 2 syni og eitt barna- barn. 3) Guðfinnur, f. 1953, maki Inga María Sverrisdóttir. Þau eiga þrjú börn og þrjú barnabörn. 4) Ástríður, f. 1955, gift Pálma Sveins- syni, þau eiga þrjú börn og þrjú barna- börn. 5) Bárður, f. 1960, giftur Huldu Finnsdóttur, þau eiga þrjú börn og eitt barnabarn. 6) Jóhann Einarsson, f. 1969, sambýliskona hans er Tanja Schulz. Einar ólst upp í Holti í Álfta- veri og gekk í barnaskóla á Herj- ólfsstöðum. Hann flutti til Víkur tvítugur að aldri og hóf störf sem hefilstjóri hjá Vegagerðinni. Hann kaupir sinn fyrsta vörubíl 1948 og var bifreiðastjóri til árs- ins 1988. Á veturna vann hann við múrverk og vélgæslu við frystihús SS. Útför Einars fer fram frá Vík- urkirkju í dag, laugardaginn 12. desember 2009, og hefst útförin kl. 14. Afi minn og alnafni Einar Bárðarson er allur. Minningarnar fljúga í gegnum huga manns, komið er að kveðjustund. Afi var alltaf ákaflega barngóður og skemmtilegur maður. Lífsglaður, hógvær en þó alltaf rökfastur og ákveðinn með sitt. „Dellurnar“ sem afi kveikti hjá mér eru marg- ar. Ég smitaðist af bíladellunni hans, hann kom mér auðvitað á hestbak og síðast en ekki síst fékk ég tóna hans af gamla „falska“ píanóinu í stofunni í Há- túninu, þar kviknaði minn áhugi á spilamennsku, þó að píanóið hafi alltaf verið dálítið falskt. Eitt lærði ég þó ekki hjá honum, að taka í nefið, það hlýtur að koma síðar. Afi kvæntist Guðlaugu ömmu, „ömmu Gullu“. Þau voru ákaflega samrýmd hjón og nutu þess ávallt að vera til, saman. Á mín- um yngri árum var ég mjög mikið í návígi við afa og ömmu. Þau tengsl voru alltaf sterk. Þær voru ófáar morgunferðirnar sem við pabbi áttum í Hátúnið áður en allir fóru til vinnu, kíkja við, það var svo notalegt. Frá því ég man eftir mér var afi í fjárkeyrslu á haustin. Það eru nokkrar ferðirnar sem ég man lítillega eftir, sennilega um 3-4 ára gamall að keyra fé í Mat- kaup. Þá átti afi Scania „húdd- ara“, gráan. Síðasti vörubíllinn sem hann átti var Scania 112, 1987 árgerð og þótti mikill trukk- ur. Hann átti afi í um 1 ár en þá hætti hann vinnu enda kominn á aldur. Langt fram á áttræðisald- urinn greip hann þó í smíðar og múrverk að ógleymdum hesthús- ferðunum, þrjár á dag. Í hest- húsið fór hann langt fram á ní- ræðisaldurinn. Afi var mikill dýravinur og hafði mikla ánægju ekki síður en þörf fyrir að sinna hestunum sínum. Afi var alla tíð heilsuhraustur og vissi alltaf hvað klukkan sló. Afi var natinn. Handbragð hans má sjá víða hér í sveit. Nákvæmur, vandvirkur en nægjusamur voru sennilega kjör- orðin. Allt skal vera vel gert. Amma og afi voru mörg sumur við vegavinnu hjá Vegagerðinni í tjaldbúðum hér og þar, alltaf með eitthvað af krakkaskaranum með sér. Amma var þá ráðskona en afi bílstjóri. Þegar afi og amma voru hætt sínum störfum nutu þau lífsins saman sem fyrr. Þau ferðuðust um landið, þá á nýja jeppanum sínum. Heimsóttu Borgarfjörðinn og gerðu það sem þau langaði til. Allt var þó í nokkuð föstum skorðum. Hrossin tekin á hús í desember og fóðruð fram í maí, þá fóru þau í haga og hvað, aftur heim í desember. Sléttan var allt- af slegin um eða við verslunar- mannahelgi, helst um 400 baggar, það er fínt, en vel þurrir. Fýllinn kom aftur og aftur, sláturgerðin, og hangikjötið fór alltaf í salt og hvað þá hrossakjötið. Þetta var gangurinn, regla á reglunni. Afi bjó einn síðustu ár í Hátún- inu en þurfti þó aðstoð og eftirlit sem börn hans önnuðust þar til hann flutti á Dvalarheimilið Hjal- latún í sumar en þar lést hann 91 árs að aldri. Elsku afi, þú gafst mér margt sem lifir í minningunni. Margt svo mikilvægt veganesti út í lífið. Ég gæti sennilega haldið enda- laust áfram. Það var alltaf nota- legt að koma við hjá þér, gaman að spjalla um daginn og veginn. Má ég ekki bjóða þér í nefið? Blessuð sé minning þín. Einar Bárðarson. Einar Bárðarson Andlátstilkynningar HELGARÞJÓNUSTA - andlátstilkynningar í mánudagsblaðið eru eingöngu bókanlegar á mbl.is frá kl. 18:00 á föstudegi til kl. 12:00 á sunnudegi Slóðin er: http://mbl.is/mogginn/andlat/form/ Minningarkort 535 1825 www.hjarta.is 5351800

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.