SunnudagsMogginn - 09.05.2010, Síða 25

9. maí 2010 25
hugsa um það. Það var ekkert talað um
þessa hluti í þá daga. Ég man að þegar ég
sá ástfangin pör í bíómyndum fannst mér
karlarnir svo ljótir og leiðinlegir að ég
botnaði ekkert í stelpunum að hrífast af
þeim. Ég var aldrei hrædd við kynhneigð
mína, fannst það bara nokkuð sérstakt að
hrífast af stelpum. En kynhneigðin var
visst feimnismál og ég var ekki að ræða
hana við pabba og mömmu fyrr en ég var
rúmlega þrítug.
Þegar Samtökin ’78 voru stofnuð fannst
mér að verið væri að segja fólki að koma út
úr skápnum með offorsi. Samkynhneigðir
þurfa allir sinn tíma til að viðurkenna
samkynhneigð sína og einstaklingar gera
það á sinn hátt. Hver og einn þekkir sig og
sína og mér finnst mjög eðlilegt að for-
eldrar verði hvumsa þegar barn þeirra
segist vera samkynhneigt, vegna þess að
öll erum við alin upp til að vera í gagnkyn-
hneigðu samfélagi. Ég held reyndar að
flest fólk sé tvíkynhneigt en umhverfið er
gagnkynhneigt. Þó að ég sé lesbísk þýðir
það ekki að ég vilji sofa hjá öllum konum.
Ég mundi kannski frekar velja að sofa hjá
sumum karlmönnum en sumum konum.
Ég skipti ekki fólki eftir kyni. Við erum öll
manneskjur.“
Þú eignaðist dóttur.
„Já, ég átti hana 25 ára gömul með vini
mínum, honum Labba í Mánum, Ólafi
Þórarinssyni, tónlistarmanni á Selfossi. Ég
var einstæð móðir en hún Laufey mín var
svo þæg að ég get ekki sagt að það hafi
verið erfitt. Það var í raun mjög auðvelt,
hún er þægasta barn sem ég hef á ævinni
fyrirhitt. Ég á líka uppeldisson, Áka Jarl,
sem nú er tuttugu og fjögurra ára, í líf-
fræðinámi í Kaliforníu.
Laufey er formaður Félags einstæðra
foreldra og á orðið þrjú börn, Mayu fjórtán
ára, Töru átta ára og Aran níu mánaða.
Mér finnst þau yndisleg. Barnabörnin rifja
upp fyrir manni hvernig það er að vera
ungur. Fullorðnir eiga á hættu að gleyma
því. Mér finnst fullorðið fólk oft taka sig of
alvarlega, það heldur að bara vegna þess
að það er orðið eldra þá eigi aðrir að taka
svo ógurlega mikið mark á því. Slíkt fólk
er oft með yfirgang, sérstaklega ef það fær
yfirmannsstöðu. Mér leiðist valdafíkið fólk
sem telur sig yfir aðra hafið.“
Er sjálfri mér nóg
Þú býrð ein, hvernig líkar þér sá lífsstíll?
„Mér finnst það frábært. Ég held að ég
sé of sérvitur til að vera í ástarsambandi og
búa með einhverjum af því að ég tími ekki
að gefa of mikið eftir. Líklega myndi ég
samt gefa eftir ef ég yrði yfir mig ást-
fangin, en ég sé ekki fyrir mér að það muni
gerast. Ef það kæmi til vildi ég heldur vera
í fjarbúð. Ég á líka orðið svo mikið af drasli
að það er ekkert pláss heima hjá mér fyrir
annarra manna drasl, hvorki óáþreifanlegt
né áþreifanlegt.“
Trúirðu á heita ást?
„Já, ég trúi á hana. Ég hef fundið hana
en hún hefur ekki enst. Hún hefði hugs-
anlega getað enst ef tilfinningarnar hefðu
verið gagnkvæmari. Ég held samt að á
vissan hátt sé ég persónulega of lokuð til
að geta verið í slíku sambandi. Mér finnst
gaman að umgangast fólk og ég á auðvelt
með það. En ég verð mjög þreytt ef ég get
ekki verið ein smátíma dagsins.
Það er ákveðinn hluti af sjálfri mér sem
ég vil halda fyrir mig. Ég er búin að átta
mig á því að þetta er hluti sem ég get ekki
og vil ekki opna fyrir öðrum. Ég var ein-
ræn sem barn. Ég lék mér ein. Ég mokaði
ímynduðum sandi með ímyndaðri skóflu í
ímyndaða fötu. Ég spilaði við sjálfa mig og
þóttist aldrei vita hvað ímyndaðir spila-
félagar mínir hefðu á hendi þótt ég spilaði
fyrir þá. Ég var sjálfri mér nóg og er það
enn. En auðvitað er ég ekki ein, með þessi
frábæru börn og barnabörn.“
Nú eru deilur um það innan kirkj-
unnar hvort prestar eigi að vígja sam-
kynhneigða í hjónaband. Hvað finnst
þér?
„Mig hefur aldrei langað til að gifta mig,
hvorki í kirkju né annars staðar, en ég hef
skilning á málstað þeirra sem finnst skipta
máli að gifta sig í kirkju. Í ríkiskirkju eiga
allir þegnar að eiga sama rétt og svo verða
þjónar kirkjunnar að gera upp við sig
hvort þeir vilji framkvæma slíka hjóna-
vígslu því ekki er hægt að pína þá til þess.
En hvað mig persónulega varðar þá skiptir
þetta nákvæmlega engu máli. Ef Guð er til
þá held ég að hann sé alls staðar annars
staðar en í kirkju sem mismunar fólki.“
Efastu um að hann sé til?
„Ég vona að til sé góður Guð. Ég vil ekki
Guð sem hellir eldi og brennisteini yfir
mannkynið til að hreinsa jörðina. Ég kæri
mig ekki um reiðan Guð og stofnanaguð
kirkjunnar er náttúrlega skelfilegur á
köflum, einskonar handbendi for-
dómafullra presta.“
Ætla að ganga aftur
Þú ert rúmlega sextug en virðist að vissu
leyti aldurslaus. Skiptir aldur þig máli?
„Ég hugsa aldrei um aldur. Aldur fólks
og kynhneigð þykja mér algjör aukaatriði.
Ég hef nákvæmlega enga aldurs-
komplexa.“
Þegar fólk eldist hlýtur það að hugsa
um það hvort það hafi lifað lífinu rétt.
Finnst þér þú hafa gert það?
„Ég er mjög ánægð með lífið, mér finnst
það svo spennandi. Mér finnst alltaf gam-
an, líka þegar eitthvað er tímabundið leið-
inlegt. Ég hef aldrei gert neitt svo slæmt að
ég geti ekki lifað með því. Eins og ég sagði í
upphafi stefni ég að því að verða gömul,
allavega 96 ára eins og Andrea föðuramma
mín. Ég ætla líka að ganga aftur, ef það er
hægt, af því mér finnst lífið og framvinda
þess svo áhugaverð.“Morgunblaðið/Kristinn
’
Það er ákveðinn hluti af sjálfri mér
sem ég vil halda fyrir mig. Ég er bú-
in að átta mig á því að þetta er hluti
sem ég get ekki og vil ekki opna fyrir öðr-
um. Ég var einræn sem barn. Ég lék mér
ein. Ég mokaði ímynduðum sandi með
ímyndaðri skóflu í ímyndaða fötu. Ég spil-
aði við sjálfa mig og þóttist aldrei vita
hvað ímyndaðir spilafélagar mínir hefðu
á hendi þótt ég spilaði fyrir þá. Ég var
sjálfri mér nóg og er það enn.