Hamar - 24.12.1949, Blaðsíða 4

4
HAMAR
HAMAR
ÚTGEFANDI: Sjálfstæðisflokkurinn í Hafnarfirði
RITSTJÓRI OG ÁBYRGÐARMÁÐUR: Páll V. Daníelsson.
(Símar: 9228 - 9394).
AFGREIÐSLA í Sjálfstæðishúsinu, Strandgötu 29.
HAMAR kemur út annan hvem föstudag.
Áskriftarverð kr. 15.00 á ári
PRENTAÐ í PRENTSMIÐJU HAFNARFJARÐAR H.F.
FYRIRGEFNING
Aina
Framhald af hls. 3
þess að vita hversvegna hann
gerði það. Hann gat ekki komizt
hjá því.
Þegar dansleiknum var lokið
fylgdust þau að. Þau fóru ekki
strax heim á leið, en gengu nið-
ur eftir í áttina til klettanna.
Þau leiddust og töluðu um dag-
inn og veginn.
Skyndilega smeygði hún arm-
inum undir handlegg hans og
mælti: „Sjáðu mánann. Ég elska
tunglskin.“
Hún virtist hafa rúmgott
hjarta. Hún elskaði allt. Iiún
elskaði listir og listamenn, hafið,
klettana og tunglskinið. Ást
hennar á listamönnum virtist í
svipinn beinast öll að honum,
hann varð þess var, hvernig hún
þrýsti sér upp að honum.
Innan skamms voru þau setzt
á bekk. Hann var eins og í
leiðslu. Hann fann hitann af
líkama hennar betur og betur.
Hann lagði handlegginn gæti-
lega yfir um hana. Hún veitti
enga mótspyrnu. Iia;nn þrýsti
henni að sér og kyssti hana með
áfergju og máninn horfði á og
glotti eins og hans er venja.
En skyndilega stóð mynd
Ainu fyrir hugskotssjónum 'hans.
Hún var föl og alvarleg, augna-
ráðið angurvært og blíðlegt.
Kuldaleg og óframfærnisleg var
hún eins og venjulega. Það við-
mót sýndi hún ókunnugum. En
öll hennar hlýja og ást var ætluð
honum.
Aina var ekki ástleitin og inn-
antóm eins og sú, er sat við hlið
hans. Hún reyndi ekki að laða
menn að sér með litsterkum
klæðum og glitrandi skrauti.
Þetta hafði hann alltaf vitað en
nú fyrst gerði hann sér það fylli
lega ljóst.
Stúlkan, sem sat hjá honum
var alger mótsögn við Ainu.
Þessa stúlku var ekki erfitt að
sigra. Hún dansaði við hvern
sem fór þess á leit við hana,
kyssti alla, er vildu kyssa hana
og lét leiðast út í allt án þess að
hugsa um prest, kirkju eða brúð
kaup.
Hann fékk ógeð á þessari
ungu stúlku og færði sig frá
henni.
„Því varstu allt í einu svona
skrítinn?" spurði hún.
Hversvegna, já, hversvegna
hugsaði hann og vissi ekki
hverju hann ætti að svara.
að halda
og reis á
„Eigum við ekki
heim?“ tautaði hann
fætur.
Hún stóð einnig upp, en sein-
lega. „Það er að kólna, mér er
kalt“, sagði hún ólundarlega.
Þau gengu upp í bæinn, en
leiddust ekki.
Þau þögðu. Það var eins og
heill heimur væri kominn á milli
þeirra. En þögn þeirra átti ekki
til sömu rótar að rekja. Hann
var ánægður, eins og þeir, sem
sigrast hafa á freistingu, en hún
þagði vegna vonbrigðanna, sem
hún varð fyrir.
Hann fylgdi henni að dyrum
matsöluhússins, sem hún bjó í.
Þar kvöddust þau og án
minnstu ástúðar.
Þegar hann kom heim, lagðist
hann á legubekk og horfði upp
í loftið um stund. Þá stóð hann
á fætur og náði sér í skrifpappír.
Hann var óvanur bréfaskriftum
ann. Hann vissi ekld hvernig
upj^haf bréfsins ætti að vera.
Hann var óvanurbréfaskriftum
en hann kunni vel að teikna og
mála. í flýti teiknaði hann prest
í fullum skrúða og ung brúð-
hjón, er því var lokið reit hann
eftirfarandi undir teikninguna:
„Elskan mín þannig gerum við
þegar ég kem. Við látum prest-
inn, sem fermdi þig gifta okkur
í kirkjunni þinni. Ég vil helzt
ekki vera í „kjól og hvítu“, mér
þykir það leiðinlegur búningur.“
Hann skrifaði nafnið sitt und-
ir, stóð á fætur og gekk út að
glugganum og horfði á mánann.
„Nú lék ég á þig gamli hrekkja
lómur, þú sást ekki hvað ég var
að gera.“
Mánanum þótti víst leiðinlegt
að fá ekki að sjá teikninguna og
hina stuttorðu ástarjátningu.
Þetta var ekki honum ætlað held
ur Ainu. Og hún varð hjartan-
lega glöð, þegar henni barst
þetta óvenjulega ástarbréf.
(Jóh. Sch. þýddi).
Það var kvöld nokkurt á jóla-
föstunni að gamall maður sagði
mér sögu, sem mér mun seint
úr minni líða. Hann horfði
fram fyrir sig f jarrænum augum
og fórust orð á þessa leið:
„Ungri stúlku, sem var trú-
lofuð, varð gengið fram hjá bæ
einum þar sem kona var í barns-
nauð. Þegar hún heyrði hljóð
konunnar óskaði hún sér að
hennar biðu aldrei þær kvalir
að ala barn. Síðan gekk hún á-
fram, en er hún var komin
skamman veg varð hún allt í
einu vör við mann sem gekk við
hlið hennar. Maðurinn ávarpaði
hana og sagði:
„Vilt þú gefa mér skuggann
þinn ef ég ábyrgist þér, að þú
eigir aldrei eftir að ala barn?“
Stúlkan játaði þessu og hvarf
þá maðurinn.
Unnusti stúlkunnar varð þess
var, að henni fylgdi enginn
skuggi og hafði hann orð á því
við hana, en henni varð svara-
fátt. Að lokum fékk hann hana
þó til að segja sér hverju þetta
sætti. Hann brást reiður við, en
hélt þó tryggð við hana. Hann
lét þau orð falla, að mikið mætti
vera ef þetta ætti ekki eftir að
verða þeim báðum til ills.
Nokkru síðar gengu þau til
kirkju og átti að gefa þau sam-
an. Þegar athöfnin var nýbyrj-
uð heyrðist þytur, kirkjudyrnar
hrukku upp og rödd heyrðist
segja:
„Ég átti að verða djákni.“
Presturinn lét þetta ekki á
sig fá og hélt athöfninni áfram.
Þegar hún var hálfnuð heyrðist
aftur hvinur og kirkjudyrnar
hrukku upp og rödd heyrðist
segja:
„Ég átti að verða prestur.“
Þegar athöfnin var að lokum
komin, heyrðist enn hvinur og
kirkjudyrnar hrukku upp og enn
heyrðist rödd, sem sagði:
„Ég átti að verða biskup.“
Presturinn lauk athöfninni,
eins og ekkert hefði í skorizt og
brúðhjónin héldu heim.
Maðurinn var þungbúinn og
yrti vart á brúði sína, á meðan
á brúðkaupsveizlunni stóð. En
er þau voru orðin ein sagði
hann:
„Þú hefur syndgað svo mikið
að Guð mun ekki frekar geta
fyrirgefið þér, heldur en að rós
geti vaxið upp úr borði þessu,“
og sló í marmaraborðplötu
orðum sínum til áherzlu. Hann
rak því næst konu sína frá sér
og sagði henni að koma aldreí
fyrir augu sín aftur.
Nokkrum árum síðar giftist
hann aftur og tók hann loforð
af konu sinni um að hleypa
engum inn í hús þeirra, sem
hún ekki þekkti nema með sínu
leyfi.
Enn liðu árin og ekkert mark-
vert bar til tíðinda. En kvöld
nokkurt, í vonzkuveðri er mað-
urinn var ekki heima, barði föru
kona að dyrum og baðst gisting-
ar. Húsfreyja bauð henni til
stofu til þess að maður hennar
yrði síður förukonunnar var, ef
hann kæmi heim. Og tók hús-
freyja loforð af konunni um að
hverfa burt fyrir fótaferðatíma.
Um nóttína kom maðurinn
heim og átti erindi inn í stof-
una. Þegar hann kom þangað
ínn, sá hann sér til mikillar undr
unar, að rós var á borðplötunni.
í fyrstu áleít hann að einhver
hefði lagt rósína á borðið. Hann
strauk hendinni yfír borðið og
ætlaðí að sópa rósinní burt.
Hann varð þess þá var að hún
hafði vaxið upp úr marmara-
plötunni. Honum brá illa víð
þetta og varð hugsað tíl orða
sinna, er hann rak fyrrí konu
sína burt.
í einu horní stofunnar kom
hann auga á fatahrúgu og laut
hann niður að henní og sá þar
lík fyrri konu sinnar." H. B.
J ólafagnaður
Sjálfstæðisfélaganna verður í Góðtemplara-
húsinu fimmtudaginn 29. desember kl. 4 e. h.
Aðgöngumiðar verða seldir á sama stað kl. 1
Skemmtineíndin
F. U. S. STEFNIR
F.U.S. STEFNIR
JÓLAKVÖLDVAKA
annan jóladag í Sjálfstæðishúsinu
SKEMMTIATRIÐI ;■
I. Kvikmynd (Bud Abbott — Lou Castello)
II. Þorvaldur Þorvaldsson: Minni kvenna.
III. Dans. Tríó Grettis Björnssonar leikur og hinn vinsæli
dægurlagasöngvari Haukur Mortenz syngur:
Aðgöngumiðar verða seldir annan jóladag frá:kl. 4—6-
Skemmtinefndm
Rafmagnsnotendur
eru varaðir við brunahættu, sem stafar af
notkun falskra vartappa fyrir raflagnir.
Rafvirkjar selja vartappa og ennfremm: hef-
ur Rafveitan ávallt fyrirliggjandi allar stærð-
ir þeirra.
Til þess að auðvelda notendum að fá var-
tappa eftir venjulegan lokunartíma hefur
Nýja bílstöðin í Hafnarfirði einnig útsölu á
þeim. En þar er venjulega opið til miðnættis.
RAFVEITA HA. FNARFJARÐAR
Minningars j óður
Guðrúnar Einarsdóttur
Minningarkort fást hjá:
Gísla Sigurgeirssyni, Strandgötu 19
Guðjóni Magnússyni, Strandgötu 43
Kristni Magnússyni, Urðarstíg 3
Verzlun Sigurðar Guðmundssonar, Hverfisgötu 36
Verzlun Þórðar Þórðarsonar, Suðurgötu 36
Jóni Kristjánssyni, Ölduslóð 6
Sigríði Guðmundsdóttir, Austurgötu 31
H A M A R óskar lesendum sínum
(jleciifecfra jóla!
og gæfuríks komandi árs.