Morgunblaðið - 23.02.2011, Blaðsíða 22
22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. FEBRÚAR 2011
✝ Ásdís Eyjólfs-dóttir var
fædd í Reykjavík
14. desember 1921.
Hún lést á heimili
sínu 6. janúar
2011. Hún var
dóttir hjónanna
Kristínar Árna-
dóttur, f. 3. nóv.
1899, d. 16. júní
1974, og Eyjólfs
Júlíusar Brynjólfs-
sonar, f. 25. júlí 1891, d. 5.
sept. 1973. Þau bjuggu á Smyr-
ilsvegi 28, í Reykjavík. Ásdís
var 3. í röð 10 systkina. Þau
eru: 1) Brynjólfur, f. 1919, d.
2006. 2) María Bóthildur, f.
1920, d. 1991. 4) Margrét, f.
1924. 5) Guðrún, f. 1925. 6)
Ingvar, f. 1926, d. 1927. 7) Ing-
unn, f. 1928. 8) Tryggvi, f.
1930, d. 2010. 9) Haraldur Gísli,
f. 1931. 10) Matthías, f. 1934.
Ásdís giftist 6. mars 1943
Þorsteini Þorsteinssyni, f. 8.
júlí 1918, d. 21. feb. 1975. For-
eldrar Þorsteins voru þau Ást-
ríður Oddsdóttir og Þorsteinn
Guðlaugsson. Ásdís og Þor-
og þau eiga Þórhall Axel og
Kristínu Maríu. Þröstur á fyrir
Önnu Margréti. 2) Ásta Bryn-
dís, f. 1.12. 1945, d. 12. október
1998. Börn hennar og Ástráðs
B. Hreiðarssonar eru: a) Arnar
í sambúð með Rikke Marie Jen-
sen og dóttir þeirra er Ásta
Marie. b) Ásdís Jenna, gift Ke-
vin Kristófer Buggle, c) Þor-
steinn Hreiðar, kvæntur Berg-
lindi Þ. Árnadóttur og eiga þau
Benedikt Árna og Júlíu Mar-
gréti. 3) Hafdís Björg, f. 25.
apríl 1955, gift Flemming
Korslund og þau eiga Julie og
Bjarke.
Að námi loknu stundaði Ás-
dís ýmis verslunarstörf, m.a.
sem verslunarstjóri Gard-
ínubúðarinnar um langt árabil
og rak síðan eigin verslun,
Körfuna, á horni Hofsvallagötu
og Ásvallagötu. Síðustu 16
starfsárin starfaði hún sem
fulltrúi á Skattstofu Reykjavík-
ur, eða til ársins 1991. Ásdís
tók virkan þátt í félagsstarfinu
á Aflagranda, svo sem handa-
vinnu allskonar ásamt postu-
línsmálun.
Útför Ásdísar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag, 23.
febrúar 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
steinn hófu búskap
á Fálkagötu í
Reykjavík og
bjuggu lengst af á
Hofsvallagötu með-
an Þorsteinn lifði
en fyrir liðlega 20
árum flutti Ásdís
að Aflagranda 40.
Ásdís og Þorsteinn
eignuðust 3 börn,
þau eru: 1) Víg-
lundur Reynir, f.
19.9. 1943, kvæntur Kristínu M.
Thorarensen. Börn Víglundar
og Sigurveigar I. Jónsdóttur
eru: a) Jón Þór kvæntur Birnu
Ósk Björnsdóttur og eiga þau
Björn Inga og Egil Gauta. b)
Þorsteinn kvæntur Lilju Karls-
dóttur og eiga þau Söru Ósk,
Sóleyju Björk og Evu Bjarkey.
c) Björn í sambúð með Helgu
Árnadóttur og eiga þau And-
reu Öldu, Unni og Ara Björn.
Börn Kristínar: a) Axel Örn Ár-
sælsson, kvæntur Sif Stanl-
eysdóttur og þau eiga Stanley
Örn, Birni Stein og Styrmi
Loga. b) Ásdís María Ársæls-
dóttir, gift Þresti Þórhallssyni
Móðir mín Ásdís Eyjólfsdóttir
lést á heimili sínu 6. febrúar sl.
Andlát hennar var friðsælt. Hún
var af þeirri kynslóð Reykvík-
inga sem sá Reykjavíkurbæ
breytast í borg. Hún var fróð
kona og fylgdist vel með í þjóð-
málum allt sitt líf. Hún kunni
margar sögur um menn og mál-
efni frá liðnum árum sem gaman
var að heyra hana segja frá. Hún
var alin upp á Grímsstaðaholti, á
Smyrilsvegi 28, í stórri og sam-
hentri fjölskyldu. Systkinin voru
alls tíu en níu komust til fullorð-
insára. Æskuheimilið var alltaf á
meðan afi og amma lifðu, mið-
depill allrar fjölskyldunnar, og
var það fastur háttur á sunnu-
dögum að koma við á Smyrils-
veginum, þiggja veitingar og
hitta ættingjana. Þarna var oft
glatt á hjalla á þessum árum.
Móðir mín lagði þarna grunn-
inn að mikilli ættrækni sem ein-
kenndi hana alla hennar ævi.
Hagur fjölskyldunnar var henni
alltaf ofarlega í huga hvort sem
um var að ræða okkur systkinin,
okkar börn eða aðra fjölskyldu-
meðlimi.
Faðir minn, Þorsteinn, og
móðir mín giftust árið 1943 og
hófu sinn búskap á Grímsstaða-
holtinu, á Fálkagötu 18, þar sem
bæði systkini mín eru fædd. Þau
fluttust síðan í Vesturbæinn,
bjuggu þar fyrst á Bræðraborg-
arstíg og síðan á Hofsvallagötu.
Þau voru mjög samhent, m.a. um
að skapa gott og öruggt heimili
fyrir sína fjölskyldu. Þeim var
það kappsmál að við systkinin
fengjum góðan uppvöxt og við
vissum að alltaf var stuðning-
urinn til staðar ef við þyrftum á
honum að halda. Við vissum líka
að við þyrftum að standa við
okkar mál og takmörk. Þetta má
segja að hafi verið það verð-
mætagildi sem einkenndi okkar
uppeldi og sem einkenndi þau
bæði.
Móðir mín varð ekkja 53 ára
gömul. Faðir minn greindist með
krabbamein haustið 1974 og dó
af völdum þess árið eftir. Sjúk-
dómur og dauði hans var móður
minni sár og erfið lífsreynsla.
Ennþá sárari var reynslan þó
þegar sagan endurtók sig rúm-
um tuttugu árum seinna og sami
sjúkdómurinn lagði Ástu systur í
gröfina langt um aldur fram. Þá
sorg yfirvann hún aldrei að fullu.
Hún starfaði hjá Skattstofu
Reykjavíkur frá árinu 1976 þar
til hún sjötug að aldri lét af
störfum. Eftir það tók hún virk-
an þátt í starfsemi félagsmið-
stöðvarinnar á Aflagranda þar
sem hún bjó. Hún vann mikið við
hannyrðir og föndur ýmislegt.
Fjölskyldan naut góðs af og
margir af þeim gripum sem hún
gerði eignuðust börn og barna-
börn og á seinni árum, lang-
ömmubörnin sem hún naut mjög
samskipta við og sem hún var af-
ar stolt af.
Móðir mín var þó ekki allra.
Hún var að mörgu leyti baráttu-
manneskja og hafði ákveðnar
skoðanir á bæði mönnum og
málefnum. Ég mun minnast
hennar sem stoltrar konu sem
vel hefði getað tekið undir orð
Hallgerðar langbrókar um að
engin hornkerling vildi hún vera.
En ég mun einnig minnast henn-
ar sem mildrar móður sem alltaf
var reiðubúin með huggun og
hjálp þegar ég þurfti þess með.
Ég mun einnig muna hana fyrir
lífsvilja og áhuga fyrir stóru og
smáu i umhverfi sínu.
Það er mér gleði að vita að
mín börn náðu að kynnast henni
og njóta samskipta við hana
bæði á Íslandi og í Danmörku.
Hafdís Björg Þorsteinsdóttir.
Kæra Adda amma er látin.
Minningarnar eru margar og
ljúfar. Snemma þótti mér
skemmtilegt að koma í heimsókn
á Hofsvallagötu 16, þar fékk ég
óheftan aðgang að fjölda bóka á
kvöldin er Adda amma brá sér
yfir ganginn og sá um þrif á
útibúi Borgarbókasafnsins í
aukavinnu. Síðar flutti amma
þaðan, þó ekki langt enda sann-
ur Vesturbæingur og festi hún
kaup á huggulegri íbúð á Afla-
granda 40. Höfum við átt marg-
ar góðar stundir þar, síðast nú
um jólin er við fjölskyldan vor-
um stödd á Íslandi. Adda amma
tók ávallt vel á móti okkur með
miklum kræsingum og er kíkt
var í léttan hádegismat til henn-
ar dugði sjaldnast minna en
hamborgarhryggur og brúnaðar
kartöflur ásamt heimagerðum
eftirmat. Skýr fyrirmæli um að
hafa ekki of mikið fyrir okkur
virti hún jafnan að vettugi enda
lét Adda amma ekki vel að
stjórn. Að hafa fyrir Öddu ömmu
var hins vegar stranglega bann-
að. Langömmubörnin sín elskaði
hún mjög og fóru Benedikt Árni
og nýjasti fjölskyldumeðlimur-
inn Júlía Margrét ekki varhluta
af því. Amma hafði mjög gaman
af því að spjalla og leika við
börnin sem kunnu vel að meta
það. Ekki leiddist Benna litla
heldur að ganga að ísblómunum
vísum í frystinum.
Lífið fór ekki alltaf vel með
Öddu ömmu. Rúmlega fimmtug
varð hún ekkja er Steini afi lést
fyrir aldur fram. Haustið 1998
reið annað áfall yfir er móðir
mín Ásta Bryndís lést, einnig
langt fyrir aldur fram. Sorginni
deildum við systkinin með Öddu
ömmu og færði það okkur án efa
enn nær henni. Áföllin höfðu
eðlilega mikil áhrif á ömmu en
þrátt fyrir þau stóð hún styrk
enda mjög einörð.
Eftir að amma lét af störfum
hjá skattstofunni fann hún sig
svo um munaði í hvers kyns
handavinnu og prýða verk henn-
ar heimili okkar sem og börnin
tvö sem njóta ullarfatanna í hin-
um kalda sænska vetri. Má í
raun segja að hún hafi allt árið
unnið að undirbúningi jólagjafa,
á handavinnustofunni var hún í
essinu sínu.
En nú er Adda amma farin og
ég á eftir að sakna þess að sötra
kaffi hjá henni á Aflagrandan-
um, sakna þess að fara með
henni í danskt smurbrauð á
Jómfrúnni og spjalla um lífið í
Reykjavík á árum áður. Öll
skemmtilegu símtölin eru að
baki. Minningin um sterka og
góða konu lifir og hana munum
við hlýja okkur við.
Hvíldu í friði, elsku Adda
amma.
Þorsteinn H. Ástráðsson
og fjölskylda.
Amma Adda lifði tímana
tvenna, og gott betur. Ég man
fyrst eftir mér á Hofsvallagöt-
unni, sennilega dagana sem afi
Steini var að kveðja, árið 1975.
Þá rak amma litla töfraverslun á
horninu á Hofsvallagötu og Ás-
vallagötu. Þar var hægt að
kaupa allt milli himins og jarðar,
svona eins og í lítilli Harrods, að
minnsta kosti í augum lítils
drengs. En við fráhvarf afa tók
amma nýjan kúrs, lærði að aka
bíl, 54 ára gömul, réð sig til
nýrrar vinnu á Skattstofunni og
tókst á við auknar byrðar af
æðruleysi og krafti. Það var gott
að vita af ömmu í húsinu með
stóru myndinni þegar leiðin lá í
bæinn, þangað var maður alltaf
velkominn.
Dugnaðurinn einkenndi ömmu
allt til dauðadags. Hannyrðir og
ýmiss konar aðrar listir áttu hug
hennar allan á efri árum og af-
köstin voru ótrúleg. Hafist var
handa við jólagjafalistann í jan-
úar enda fjölskyldan stór. Ótal
fallegir hlutir eru í dag á heimili
okkar til minningar um ömmu
um ókomin ár.
Við Helga höfum verið að
spyrja börnin okkar hvaða minn-
ingar amma skilur eftir sig. List-
inn er langur en orð tengd um-
hyggju, gjafmildi og
hugmyndaríki er meðal þess sem
þau oft nefndu. Ari Björn skilur
enn ekki merkingu dauðans en
hugur hans er engu að síður hjá
ömmu sinni, talar mikið og hugs-
ar um hana þessa dagana. Andr-
ea Alda er þakklát fyrir fönd-
urhelgarnar þar sem hún fékk
að læra af hannyrðameistaran-
um. Unnur hlakkaði alltaf til
laugardaganna þegar farið var
saman að versla í matinn, en oft-
ar en ekki fékk hún að velja sér
eitthvað fallegt frá ömmu í þeim
ferðum. Þá man hún vel eftir öll-
um hnallþórunum sem hún bak-
aði fyrir 89 ára afmælisdaginn
sinn. Ekki var á henni að sjá ald-
urinn þann daginn. Systurnar
eru báðar sammála um að hún
hafi alltaf verið hress. Það eru
góð eftirmæli um langömmu.
Amma naut síðustu daga
sinna vel. Meðal annars kom hún
í afmælisveislu krakkanna viku
fyrir brotthvarfið, hitti marga og
skemmti sér vel. Ég ímynda mér
að hún sé ánægð með að fá að yf-
irgefa okkur í svefni, eftir langa
og góða ævi sátt við hlutskipti
sitt í lífinu. Nú er amma hjá
þeim sem hún hefur þurft að
kveðja á lífsleiðinni. Hún skilur
eftir sig ástvini sem eiga margar
og góðar minningar um stórkost-
lega konu, ömmu mína, Ásdísi
Eyjólfsdóttur.
Hvíl í friði, elsku amma,
Björn Víglundsson
og fjölskylda.
„Á ég ekki að færa þér eitt-
hvað?“ hljómaði iðulega stund-
arkorni eftir að maður settist
niður hjá ömmu. Og þótt það
væri afþakkað, endaði það þó
alltaf á að eitthvað var borið á
borð. Amma var af þeirri kyn-
slóð sem mundi tímana tvenna.
Fædd á fyrri hluta síðustu aldar,
inn í stóran systkinahóp. Langafi
byggði yfir fjölskylduna hús á
Smyrilsvegi, sem hann tók niður,
fjöl fyrir fjöl, og flutti frá Tún-
götunni. Þá þurfti að hafa fyrir
hlutunum, en það kom þó aldrei
niður á gestrisni og það tileink-
aði amma sér. Það lærði ég líka
strax sem smápolli, og rölti oft í
heimsókn eftir skóla á Hofsvalla-
götuna, þar sem ávallt var eitt-
hvað sett á disk sem ömmustrák
þótti gott. Ekki verður meira
borið fram þar, og það er ekki
annað hægt en að fara í gegnum
svona minningabrot, þegar ég
kveð ömmu hinsta sinni. Amma í
Körfunni, innanum tvinnakefli,
garn og efnisstranga og aðeins
neðar við Ásvallagötuna, afi í
fiskbúðinni. Þar rataði oftar en
ekki fimmtíukall af gömlu sort-
inni í vasann. Nú eru þau sam-
einuð að nýju, en ömmu dreymdi
afa reglulega eftir andlát hans
og var sannfærð um að þau hitt-
ust á ný.
Seinna á Aflagranda, og ég
stend mig enn að því þegar ég
keyri Hringbrautina, að taka
upp símann til að hringja í hana.
Nú í seinni tíð voru það barna
barnabörnin sem áttu hug henn-
ar allan. Að fá langömmustráka í
heimsókn, beint eftir skóla, á
leið á fótboltaæfingu og fá að
dekra við þá stundarkorn þótti
henni ekki leiðinlegt. Yfir mjólk-
urglasi og einhverju góðgæti
voru sagðar sögur, sögur þegar
amma var ung. Það er ómetan-
legt fyrir unga drengi að fá sög-
una beint í æð, frá þeim sem
upplifðu marga af merkari at-
burðum síðustu aldar. Amma
sagði frá hernáminu, kappleikj-
um á Melavelli og litríku fólki
sem lífgaði upp á bæinn. Það var
dásamlegt að fylgjast með lang-
ömmustrákum drekka í sig sög-
urnar. Þeir hafa misst einn sinn
stærsta aðdáanda.
Ekki tókst ömmu það ætlun-
arverk sitt að halda upp á níutíu
árin. Og ekki verða jólagjafir
næstu jóla kláraðar, en hún var
þegar farin að leggja drög að
þeim. Þannig var amma, alltaf
með eitthvað á prjónunum. Eitt
síðasta verkið var að laga til
húfu í KR litunum, sem þurfti að
þæfa aðeins og á prjónunum var
lopapeysa, nánast tilbúin, fyrir
unga knattspyrnumenn. Það eru
minningar sem ylja ekki síður en
þær huglægu sem gleymast
seint.
Jón Þór.
Okkur langar með þessum
orðum að minnast ömmu,
tengdaömmu og langömmu okk-
ar, Ásdísar Eyjólfsdóttur. Það
eru mikil forréttindi að hafa
fengið að njóta samfylgdar
hennar svo lengi. Fjöldi minn-
inga sprettur fram í huganum.
Íbúðin á Hofsvallagötunni þar
sem alltaf var gott að koma. Sem
drengur að fá að læðast inn á
útibú Borgarbókasafnsins í
stigaganginum og fletta teikni-
myndasögum á meðan amma var
að þrífa þar. Aspassúpan góm-
sæta sem var óaðskiljanlegur
hluti jólanna í æsku og svo
mætti lengi telja.
Hin seinni ár þótti okkur
vænst um að stelpurnar fengu að
njóta samvistar við langömmu
sína svona lengi. Þær munu bera
minninguna um hana með sér
áfram. Amma talaði alltaf um
hversu dýrmætar stundirnar
með þeim væru og þess fengu
þær að njóta. Árlegar ferðir okk-
ar saman í kirkjugarðinn á að-
fangadag munu alltaf verða okk-
ur minnisstæðar. Fjórir ættliðir
á göngu á milli leiða afa Steina,
ömmu Hönnu, afa Jóns, langafa
Eyjólfs og langömmu Kristínar,
þau yngstu leidd áfram af lang-
ömmu sem fræddi þau um hvaða
ættmenni þarna væri að finna.
Oft fylgdu sögur af uppvaxtarár-
unum á Smyrilsvegi 28, þar sem
amma ólst upp í hópi 9 systkina.
Þetta voru góðar ferðir og verða
áfram ríkur þáttur í helgihaldi
fjölskyldunnar.
Stundirnar hefðu svo gjarnan
mátt verða fleiri en minningin
um ömmu Öddu verður okkur
ávallt kær.
Þorsteinn Víglundsson,
Lilja Karlsdóttir, Sara Ósk,
Sóley Björk, Eva Bjarkey.
Ásdís Eyjólfsdóttir
Góð vinkona og
traustur félagi er fallinn frá. Við
leiðarlok finnum við þörf fyrir að
tjá þakkir okkar og minnast þess
sem við áttum með henni. Mörg
góð augnablik eða stundir sem í
minningunni eru dýrmætar.
Helga á Bessastöðum var ein
fyrsta konan sem nýi presturinn
hitti og kynntist þegar ég kom í
Miðfjörðinn, og betri manneskju
hefði varla verið hægt að velja.
Hún sagðist vera vön að umgang-
ast presta, sem var alveg rétt, því
Helga Sigríður
Þorsteinsdóttir
✝ Helga SigríðurÞorsteinsdóttir
fæddist á Öxl í
Austur-Húnavatns-
sýslu 30. apríl 1915.
Hún lést 7. febrúar
2011.
Útför Helgu var
gerð frá Melstað-
arkirkju í Miðfirði
19. febrúar 2011.
hún var lengi í sókn-
arnefnd og tengda-
dóttir hennar org-
anisti, og svo átti
hún til presta að
telja ættir. En eftir
á að hyggja var hún
kannski að hugsa
um það að hún pass-
aði alveg upp á það
að maður væri ekki
of alvarlegur of
lengi í einu. Fyrir
ungan prest var það gott að hitta
þessa ráðagóðu konu sem lét sér
annt um málefni kristindómsins
og kirkjunnar, hollráð og velvilj-
uð, en jafnframt glettnisleg til
augnanna og spaugsöm í tali. Það
fór varla framhjá neinum að hún
virti vel forn minni, sögu stað-
anna og ekki síst forfeðranna, og
miðlaði því til þeirra sem þiggja
vildu. Eins og góð ættmóðir stóð
hún vörð bæði um minningar for-
tíðarinnar og drauma framtíðar-
innar. Um leið voru fáar sem
báru betur virðingar- og heiðurs-
titilinn húsmóðir á íslensku
sveitaheimili, þar sem gestrisni
er veitt í hvívetna. Við hjónin
kynntumst því bæði, og síðari ár-
in líka börnin okkar, að gott var
að setjast niður með henni og
ræða málin, því þótt hún hefði
reynt ýmislegt í lífinu sá hún allt-
af björtu hliðina og var aldrei
niðurdregin, óánægð eða leið.
Hafi hún átt það til sá maður það
aldrei. Alltaf gaf hún sér tíma til
að spjalla, og ekki síst var hún
örlát á tíma sinn við ungu kyn-
slóðina, sem lærði margt af henni
og minnast hennar með þökk og
virðingu. Viðhorf hennar til lífs-
ins var smitandi og eftirminni-
legt. Ákveðin og fylgin sér, sagði
sína meiningu, og mörgu kom
hún til leiðar sem við njótum nú
ávaxtanna af. Það er gott að
minnast hennar og áreiðanlega
verður henni best þakkað með
því að standa nú áfram vörð um
þau gildi sem hún virti, og allt
það og öll þau sem henni þótti
vænt um. Helga dó södd lífdaga,
en samt kemur kallið aldrei á
góðum tíma. Við biðjum Guð að
styrkja fjölskyldu hennar í þeim
erfiðu verkefnum sem þau nú
þurfa að kljást við. Guð blessi
minningu Helgu Þorsteinsdótt-
ur.
Guðni og Guðrún Lára,
Melstað.
Tengdamóðir mín, Helga Þor-
steinsdóttir, var jarðsungin laug-
ardaginn 19. febrúar frá Mel-
staðarkirkju i Miðfirði. Við erum
komin öll fjölskyldan frá Tromsö,
Noregi, til að fylgja henni til
grafar og til að vera með stórfjöl-
skyldunni á þessari stund.
Elsku Helga, móðir, tengda-
móðir og amma! Ég var kannski
ekki mjög ung, en feimin og óör-
ugg þegar Steini, íslenski kær-
astinn minn, bauð mér árið 1979
með heim til Bessastaða í Hrúta-
firði, þar sem hann ólst upp.
Helga, móðir hans, lét ekki
feimni mína stoppa sig, en opnaði
faðm sinn af áhuga og bauð mig
hjartanlega velkomna í fjölskyld-
una. Síðan hefur hún alltaf verið
mèr og okkur öllum afar góð og
skemmtileg, til hjálpar og stuðn-
ings, ekki síst börnum okkar
Einari Braga, Helgu Björk og
Jóhannesi Erni.
Það var alltaf gaman og gott
fyrir börnin okkar að koma á
Bessastaði, til ömmu, Lóu og
hins fólksins sem alltaf tók vel á
móti og var gott og skemmtilegt
við þau. Síðan höfum við heim-
sótt hana á Hvammstanga, í
Nestún og á sjúkrahúsið, og allt-
af hefur hún verið jákvæð og tek-
ið á móti okkur með gestrisni og
glaðværð.
Helga kom út og heimsótti
okkur mörgum sinnum. Við ferð-
uðumst saman í Norður-Noregi,
líka í Danmörku. Henni fannst
gaman að sjá aðra lífshætti en
hún var vön, og við höfum oft
tekið eftir hæfileika hennar til að
vera í samskipum við manneskj-
ur sem töluðu annað tungumál en
hennar. Hún bara talaði og hlust-
aði, og náði alltaf mjög góðu sam-
bandi við fólkið.
Helga amma var vitur og lífs-
reynd manneskja sem sá ljósu
hliðar lífsins. Við sem vorum í
kring um hana fengum að njóta
lífsgleði hennar og reynslu. Ég
er þakklát fyrir að Helga var
tengdamóðir mín og amma
barnanna okkur. Ég bið Guð að
blessa minningu hennar.
Kari Nedgaard.