Ný saga - 01.01.1991, Page 26

MARGRÉT GUÐMUNDSDÓTTIR
gengið eins og best var á kosið.
Hjörtur segir: „mannfýla sem
bjó við hliðina á okkur var alltaf
að hreyta í okkur skæting ef
eitthvað mjamtaði í okkur.“
Félögunum reyndist auðvelt að
fá herbergi. Atvinnuleysi var
mikið í Kaupmannahöfn og
fjöldi manna hafði farið úr
borginni en aðrir gripu til þess
ráðs að leigja út herbergi frá
sér. Hjörtur var farinn að fá 20
kr. vikulaun í febrúar enda nær
útlærður. Þá treysti meistarinn
sér ekki til að greiða
lærlingnum laun áfram, salan
var lítil sem engin.
I mars var peningaleysi farið
að þjarma mjög að Finni.
Honum var boðið að senda
verk á fyrirhugaða sýningu
Listvinafélagsins sem vera átti
um sumarið í Reykjavík. En
vegna fjárskorts sá hann sér vart
fært að leggja í kostnað við að
„setja málverk í ramma,“* Elka
hefur greinilega vonast eftir
verkum frá listamannsefnunum
á sýninguna og gengur hvað
eftir annað eftir því í bréfum til
bróður síns. Það hefur valdið
henni vonbrigðum að ekki gæti
orðið af því en Hjörtur reynir
að sefa Elku þegar hann skrifar:
„Það kemur einhvern tíma á
listasýningu eitthvað frá
Ásmundi, þó ekki verði það
núna.“47
Myndlist í Danmörku var í
engu betra ástandi en
atvinnumálin, þar ríkti kreppa.
Finnurjónsson stundaði þó nám
hjá einum framsæknasta málara
Dana. Þegar hann hugðist byrja
í Listaháskólanum gerðu
nemendur verkfall til að
mótmæla því hve kennarar voru
gamaldags. Tryggvi Magnússon
kom til Kaupmannahafnar undir
vor 1921 og náði inntökuprófinu
í Listaháskólann.
Þeir Ásmundur, Finnur og
Tryggvi sem lögðu upp frá
íslandi haustið 1919 til að leita
að landinu þar sem myndlistin
átti heima komust allir að þeirri
niðurstöðu að það land hét
ekki Danmörk. Þeir vont sem
betur fer staðfastir, eins og
jörðin undir fótum þeirra, í leit
sinni og brutust áfram næstu
árin með litlum styrk yfirvalda.
Hornhúsiö á Gothersgade 87 og Landemærket 57 var byggt áriö 1750.
Félagarnir Finnur Jónsson og Ffjörtur Björnsson fluttu í Gotnersgade 87II voriö 1921.
Þeim mun mikiivægari varð að
tiltrú á framtíöarveg þeirra væri
einhver meðal þjóðarinnar. Þá
tiltrú hafði Elka Björnsdóttir
verkakona í Reykjavík. Baráttan
um brauðið kostaði hana
gríðarlegt erfiði en hún reyndi
á eigin skrokki að hugsandi
vera sótti ekki næringu í það
eitt. Gróandinn í íslenskri
myndlist varð henni því svo
hugfólginn.
Elka hefur areirtilega
vonast eftir verkum
frá listamanns-
efnunum á
sýninguna og
gengur hvað eftir
annað eftir því í
bréfum til bróður
síns.
24