Morgunblaðið - 09.06.2011, Qupperneq 23
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2011
✝ Guðrún Val-gerður Gísladóttir
fæddist 2. desember
1923 á Bjarnastöðum í
Blönduhlíð, Skaga-
firði. Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 30.
maí 2011.
Eftirlifandi eig-
inmaður hennar er
Jón Konráð Björns-
son, fv. kaupmaður, f.
3.12. 1918. Börn
þeirra eru 1) Baldur, verk-
efnastjóri, f. 13.7. 1947, eiginkona
Baldurs er Ragnheiður Brynjólfs-
dóttir, f. 26.3. 1949, börn: Brynj-
ólfur Jón, Hjördís Rögn, Helga
Bestla og Birna Rún. 2) Gísli Rún-
ar, skáld og leikari, f. 20.3. 1953,
börn: Björgvin Franz og Róbert
Óliver. 3) Björn, framkvæmda-
stjóri, f. 29.1. 1959, eiginkona
Björns er Guðný Gunnarsdóttir f.
13.5. 1959, börn: Jón Gunnar og
Helgi Rúnar. Barnabörnin eru
orðin sex.
Guðrún ólst upp í Hjalta-
staðahvammi, sem var vinalegur
torfbær í fyrrnefndri sveit, hjá
foreldrum sínum, Gísla Gíslasyni
og Helgu Guðmundsdóttur, ásamt
með Ingunni systur sinni. Í
Reykjavík bjó hún
ásamt eiginmanni
sínum í Skipa-
sundi, Snorra-
braut og síðar
byggðu þau í Sel-
vogsgrunni. Hún
var í vist hjá góð-
borgurum hér í
borg og starfaði á
Hvítabandinu
(sjúkrahús),
Hrafnistu og víð-
ar. Í nokkur ár saumaði hún fjöl-
breyttan barnafatnað á heimili
sínu og átti í viðskiptum við kaup-
menn sem ráku verslanirnar
Grund og Faco við Laugaveginn.
Um árabil tók hún þátt í rekstri
Raftækjastöðvarinnar og Ljósa-
bæjar ásamt eiginmanni og mági.
Í fjölda ára starfaði Guðrún fyrir
Kristniboðssambandið og KFUM
og KFUK. Á miðjum aldri fór hún
að fást við myndlist og víst er að
myndir eftir hana prýða mörg ís-
lensk heimili. Ljóð eftir Guðrúnu
hafa birst í blöðum og tímaritum
og söngtextar eftir hana verið
sungnir á hljómplötum.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Laugarneskirkju í dag,
fimmtudaginn 9. júní 2011, kl. 15.
Elsku móðir mín. Nú þegar þú
hefur kvatt okkur hrannast upp
góðar minningar um þig. Ég
sakna þín mikið en gleðst um leið
yfir ótal mörgum gleði- og
ánægjustundum sem við áttum
saman. Þegar ég lít til baka birt-
ast ævibrot frá barnæsku minni
og fram til síðustu daga með þér
og um leið blasir við hvað líf okk-
ar hér á jörðu er stutt.
Hér verður ekki skráð ævisaga
þín þó að merk sé en vert er að
minnast þess að þremur drengj-
um komst þú á legg. Því áorkuðuð
þið, ástkærir foreldrar okkar, við
erfiðar aðstæður og lítil efni í
alvörukreppu sem ríkti á þeim ár-
um.
Snemma á síðustu öld lá leið
þín til borgarinnar frá Blönduhlíð
í Skagafirði og líf þitt var óskrifuð
bók. Þú áttir þín uppvaxtarár
ásamt systur þinni Ingunni í torf-
kofanum í Hjaltastaðahvammi
ásamt ömmu minni Helgu og
Gísla afa. Í borginni tók lífið við
með gleði og sorg sem þú tókst á
við með bros á vör.
Störfin voru fjölbreytt; sauma-
skapur, umönnun aldraðra,
hjúkrun, fiskvinnsla og lengi vel
rekstur ykkar eigin fyritækis.
Fyrir mig sem ungan dreng var
minnisstætt að sofna við stöðug-
an söng í saumavélinni.
Hjá þér blundaði listgáfa sem
naut sín í ljóðlist og myndlist.
Margir hafa notið afraksturs þess
og við lestur ljóða þinna vakna
bros og falla tár. Aldrei féll þér
verk úr hendi og allt til síðustu
missera stóðst þú meðal fólks á
fjölförnum stöðum og seldir mál-
verkin þín og ljóðabækur. Það
var aðdáunarvert af konu sem var
komin á þinn aldur.
Okkur báðum var ávallt minn-
isstæð ferð okkar á síðustu öld,
þegar við tvö lögðum Kaup-
mannahöfn og nágrenni að fótum
okkar og fórum út á lífið. Þar kom
vel fram hversu vel þú naust þess
sem augnablikið gaf og þú baðst
ekki um mikið.
Góðærið birtist þér aldrei enda
hefur þú ekki lifað í vellystingum
og helst gefið öðrum afrakstur
þess sem þú vannst sjálf fyrir í
sveita þíns andlits. Engu að síður
bjóstu okkur fallegt heimili þar
sem umgörð og innanstokksmun-
ir báru smekkvísi þinni fagurt
vitni.
Þú lifðir alltaf í samfélagi við
guð og minntir okkur á tilvist
hans, án þess að predika yfir okk-
ur. Hjartagæska þín og góðsemi
er öllum minnisstæð. Marga góða
siði og háttalag hef ég lært af þér
og enn er í heiðri haft að nýta það
sem fellur til, hvort sem það eru
munir eða matvæli.
Elsku mamma, hér staðnæm-
ist ég og við felum þig guði til
varðveislu um alla eilífð.
Baldur Jónsson.
Mamma.
Alúðleg varstu. Viðmótið blítt.
Lundin listræn.
Máttug og hvatvís. Hugurinn
frjór. Höndin skapandi. Olían dró
sig á strigann árdegis. Ljóð ortu
sig sjálf í hádeginu. Bundin, laus-
bundin, fyndin, dramatísk.
Skraddarasaumur í formið-
daginn til heimabrúks, síðdegis
til viðurværis. Leikhneigð til af-
þreyingar. Menn og málefni urðu
að eftirhermum. Fréttir að rím-
aðri skopstælingu. Kímnigáfan
leiftrandi, tilsvörin snaggaraleg.
Áhugamálin óþrjótandi, verk-
efnalistarnir óendanlegir, eljan
óbilandi. Trúmennska og dyggð.
Haukur í horni. Raungóð og líkn-
söm. Í þungamiðju: Að koma
drengjunum á legg. Elskuleg og
ástrík. Elskuð og dáð. Þín verður
minnst.
Gísli Rúnar.
Elsku mamma, það er skrítin
tilfinning að vera að kveðja þig í
síðasta sinn. Það verður erfitt að
venjast því að geta ekki komið til
ykkar pabba og tekið utan um
þig, kysst og fengið svo fingur-
kossinn góða sem þú gjarnan
sendir og þitt hlýja bros. Kaffið,
kleinurnar og jólabrauðið sem
var ómissandi um hver jól. Það
verður erfitt að venjast því að
fara að veiða og geta ekki komið
með silung til þín sem þér þótti
svo góður. „Ertu að fara í Brúar-
ána,“ spurðir þú gjarnan ef þú
hafðir á tilfinningunni að ég væri
að fara til veiða og bættir við: „Ég
fæ kannski eina litla bleikju ef vel
gengur.“ Svo kom ég við hjá ykk-
ur pabba á Selvogsgrunni með
fisk í soðið og sagði ykkur veiði-
sögur við eldhúsborðið. Það voru
ógleymanleg augnablik.
Við áttum líka okkar ljúfu sam-
verustundir við veiðar og minnist
ég þess sem lítill drengur þegar
þú leiddir mig um Hólmsána þar
sem við áttum sumarbústað. Það-
an á ég ljúfar minningar um ykk-
ur pabba. Þú varst ótrúlega dug-
leg, kraftmikil og skapandi. Þess
bera vitni allar myndirnar sem þú
málaðir og ljóðabækurnar sem þú
gafst út. Dugnaðurinn í þér að
fara ein með allar myndirnar inn í
Mjódd eða Fjörð til að selja. Þú
varst svo hreykin þegar þú komst
heim og hringdir í mig og spurðir:
„Hvað heldur þú að ég hafi selt
mikið í dag?“ Og ekki slepptirðu
úr degi ef sundlaugarnar í Laug-
ardal voru opnar. Þangað gekkst
þú í hvaða veðri sem var.
Ferðirnar sem þú, ég og pabbi
fórum í Skagafjörðinn og Húna-
vatnssýsluna voru ómetanlegar.
Þú varst alltaf svo spennt og full
tilhlökkunar þegar við ætluðum
norður á þínar æskuslóðir. Við
tókum með okkur nesti og stopp-
uðum alltaf í Ólafslundi í Vatns-
dal og drukkum kaffi og þá gat
líka pabbi aðeins sagt okkur það
helsta um sveitina. Svo þegar í
Skagafjörðinn var komið heim-
sóttum við þá bæi sem þér þótti
vænt um; Hjaltastaðahvamm,
Hjaltastaði, Minni-Akra o.fl., og
svo gistum við á Bakkaflöt. Þú
hafðir orð á því hvað þetta væri
góður staður að gista á. Það var
eins og þú yngdist upp um mörg
ár við að komast norður. Við
skruppum líka í Jólahúsið sem
ykkur pabba fannst mikið ævin-
týr.
Þær voru líka ófáar vísurnar
sem þú gafst mér í afmælis- og
jólagjafir. Alltaf kom ein vísa á
hverju korti og í öllum tilvikum
voru þær um vor, veiði og blóm í
haga. Nú þegar ég skrifa þessar
línur til þín sé ég þig ljóslifandi
fyrir mér sitjandi við lyftudyrnar
á Hrafnistu í Hafnarfirði, bros-
andi og svo ánægð að sjá mig og
svo fingurkossinn sem þú sendir
mér þegar ég stóð í lyftunni og
kvaddi þig eftir heimsókn og
kannski einn kaffibolla.
Elsku mamma, takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
gefið mér. Ég mun varðveita og
geyma minningu þína.
Þinn
Björn.
Þín hlýju bros er veröld vekja af
svefni
og veita gleði, yl og nýjan þrótt.
Og þegar skáldin finna yrkisefni,
það orðið getur mörgum vökunótt.
Þín hlýju bros þau vekja von í hjarta
og verma lítið blóm, sem áður kól.
Þau veita inn í vitund geisla bjarta
vissu um – það koma aftur jól.
Þín hlýju bros oft hafa þerrað tárin,
og huggað barn er missti gullin sín.
Þau gleymast ei þó áfram líði árin
og ellin rati veginn – heim til þín.
Þín hlýju bros er það sem Guð
oss gefur,
gjöfin er í hendi sérhvers manns.
Hið sterka afl er sigrað heiminn
hefur
þín hlýju bros á vegi kærleikans.
(Guðrún V. Gísladóttir)
Við kveðjum þig með miklum
söknuði. Hvíl í friði.
Guðný.
Guðrún mín þú gladdir hjörtu,
góð við alla og brosin björtu
birtu upp þína slóð.
Listakonan leikna varstu,
listilega pensil barstu
og ljúf voru þín ljóð.
Með þessum orðum kveð ég
Guðrúnu Gísladóttur og þakka
henni fyrir ánægjulega samfylgd
á lífsins leið. Ég mun ávallt minn-
ast hennar með virðingu og hlýju
og er þakklát fyrir að hafa kynnst
svo mikilhæfri og hjartahlýrri
konu. Fjölskyldu hennar allri
sendi ég hugheilar samúðar-
kveðjur vegna fráfalls hennar.
Íris Dungal.
Elsku amma mín. Við áttum
svo sérstakt samband þú og ég.
Frá því að ég fæddist hefur þú
verið stór partur af lífi mínu og
mínar fyrstu minningar eru
tengdar þér og afa. Þú passaðir
mig ófáum stundum þegar ég var
lítill drengur og kenndir mér svo
ótrúlega margt. Þú kenndir mér
faðirvorið og innrættir mér
kristileg gildi sem hafa fylgt mér
alla tíð. Þegar ég fór að eldast
varstu alltaf til staðar og á mínum
unglingsárum áttum við oft mikil
og djúp samtöl. Í seinni tíð þegar
ég sjálfur var kominn með mína
litlu fjölskyldu var ávallt gaman
að koma til þín í heimsókn. Þú
varst alltaf svo hlý og ég er þakk-
látur fyrir að strákarnir mínir
fengu að kynnast þér. Þú varst
svo góð kona amma mín. Um-
hyggjusöm og sanngjörn, svolítið
þrjósk og svo ótrúlega dugleg. Þú
varst með eindæmum hæfileika-
rík. Listmálari. Stórskáld. Spek-
ingur.
Já, þegar ég hugsa til baka
koma endalausar minningar upp í
hugann. Ég man þegar ég var lít-
ill snáði og fékk að gista hjá ykk-
ur afa. Minn svefnstaður var á
dýnu við hliðina á rúminu þínu,
öruggur hjá ömmu. Ég man eftir
græna sófanum í stofunni sem ég
fékk að kúra í með sælgæti og
horfa á laugardagsbíó. Ég man
eftir sundferðunum með þér í
Laugardalinn á sólríkum sumar-
degi og líka eftir girnilegum
pönnsum, kleinum og ástarpung-
um. Alltaf leið mér svo vel hjá þér
amma mín.
Svo var það litli guli sumarbú-
staðurinn þinn. Í minningunni
var þetta heilmikið ferðalag, að
heimsækja afa og ömmu upp í bú-
stað. Það var síðan auðvitað ekki
ýkjalöng bílferð út fyrir bæjar-
mörkin en þvílík sveitasæla.
Spenningurinn að fara yfir stífl-
una og komast svo loksins á
áfangastað. Fara í berjamó,
henda steinum í ána og leika sér í
ævintýragarðinum sem umlukti
bústaðinn.
Ég á eina uppáhaldsminningu
tengda bústaðnum góða. Það var
þegar ég var í kringum átta ára
aldurinn og gisti hjá þér uppi í bú-
stað. Eins og fleiri í ættinni á ég
það til að tala aðeins of mikið og í
þessari tilteknu bústaðarferð var
ég alveg í essinu mínu. Ég elti þig
á röndum allan liðlangan daginn
og las brandara upp úr gömlum
tímaritum. Þú varst svo skiln-
ingsrík og þolinmóð og hlustaðir
á allar gamansögurnar með
áhuga. Já, ætli þú hafir ekki bara
haft gaman af því hvað ég sór mig
vel í ættina. Þetta höfum við rifj-
að upp saman af og til í gegnum
tíðina og brosað mikið að. Síðasta
skiptið sem við rifjuðum þetta
upp var aðeins nokkrum dögum
áður en þú kvaddir okkur. Þegar
ég var í miðri frásögn um tímarit-
in og brandarana stoppaðir þú
mig og leiðréttir söguna: „Það var
ekki tímaritið Vikan sem þú last
upp úr Binni minn, það var tíma-
ritið Úrval.“ Já, alveg rétt amma
mín, þú mundir þetta alveg. Hug-
urinn var greinilega í lagi en lík-
aminn var farinn að gefa sig.
Nú er svo komið að líkaminn er
allur en þú amma mín lifir þó enn.
Þú lifir í hjarta okkar. Þú lifir í
huga okkar. Þú lifir í minning-
unni. Ég finn fyrir nærveru þinni
og það veitir mér styrk.
Ég elska þig amma mín. Guð
geymi þig.
Brynjólfur Jón Baldursson.
Amma Guðrún var listamaður.
Hún málaði myndir og orti ljóð.
Hún prjónaði á okkur peysur og
sokka. Hún eldaði góðan mat og
gerði bestu kjötsúpu í heimi.
Kleinurnar og pönnukökurnar
hennar ömmu voru líka ótrúlega
góðar.
Amma var alltaf svo falleg og
fín, svo hlý og góð og hafði alltaf
nægan tíma fyrir alla.
Elsku amma, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur.
Þínir
Jón Gunnar og Helgi Rúnar.
Guðrún Valgerður
Gísladóttir
✝ Ólína Jóns-dóttir Forman
fæddist á Þórs-
götu 8 í Reykjavík
5. apríl 1927. Hún
lést 29. maí 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Kristín
Guðmundsdóttir,
fædd að Hofs-
stöðum í Helga-
fellssveit 14. sept-
ember 1893 og
Jón Ágúst Guðmundsson,
fæddur að Þorfinnsstöðum í
Valþjófsdal, Önundarfirði, 7.
ágúst 1890. Ólína var þriðja í
röð fimm barna þeirra hjóna.
Elstur var Einir, f. 23. janúar
1923, d. 1995. Hann var
kvæntur Guðrúnu Jörg-
ensdóttur og áttu þau fimm
börn. Næstur var Guðmundur
Ásgeir, f. 21. jan. 1926, d.
Lína kynntist fyrri manninum
sínum, Conrad Francy For-
man, þegar hún vann hjá Ha-
milton-félaginu á Keflavík-
urflugvelli. Conrad var
Bandaríkjamaður og ólst upp
í New York. Þau voru gefin
saman í kaþólsku kirkjunni í
Reykjavík seinnipart vetrar
1948 og fluttu til New York
fljótlega eftir það. Saman
eignuðust þau þrjú börn,
dreng sem fæddist í júní 1949
og lést fljótlega eftir fæðingu,
hann var skírður Jón, þá Con-
rad Steven sem var fæddur
22. apríl 1953, hann lést 10.
júní 1973 og síðast Lawrence
Forman, f. 18. nóvember 1954,
kvæntur Gayl Forman. Þau
eiga tvö börn, Noah, f. 19.
desember 1980 og Zoe, f. 5.
júlí 1992. Ólína og Conrad
slitu samvistum. Ólína kynnt-
ist seinni manni sínum Vin-
cent A. Golio 1974. Hann lést
fyrir nokkrum árum.
Minningarathöfn um Ólínu
fer fram í Keflavíkurkirkju í
dag, 9. júní 2011, og hefst at-
höfnin kl. 17.
1982, kvæntur
Dagbjörtu Jóns-
dóttur og áttu þau
átta börn, næst-
yngstur var Ragn-
ar, f. 21. júlí 1928,
d. 2002 og yngst
Jófríður, f. 18. júlí
1932, gift Pálma
Guðmundssyni,
þau eignuðust
fimm börn. Fyrir
átti Jón Ágúst
soninn Sigurhans Snæbjörn
Sigurhansson, f. 3. des. 1920,
d. 1993. Sigurhans var gefinn
í fóstur. Hann var kvæntur
Guðnýju Gunnþóru Guð-
mundsdóttur og áttu þau
fimm börn.
Ólína ólst upp á Reykjanes-
vita þar sem foreldrar hennar
voru vitaverðir.
Ólína sem alltaf var kölluð
Elsku Lína mín.
Ég ætla að byrja þessar línur
eins og ég var vön, þegar ég
skrifaði þér meðan þú varst enn
á lífi. Ég skil samt ekki ennþá
að þú sért raunverulega farin
frá okkur, en við verðum að
reyna að hugga okkur við að þú
þurfir ekki lengur að stríða við
veikindin. Þú varst alltaf að
hjálpa öðrum og fórst að læra
heimahjúkrun, eftir að Conrad
lést. Það vannstu við í mörg ár.
Þú áttir góðan hóp af íslenskum
vinkonum sem stóðu þétt sam-
an. Svo varstu í friðarhreyfing-
um sem gengu út á að bæta
heiminn og leggja niður styrj-
aldir. Þú safnaðir undirskrifta-
listum til að mótmæla Víetnam-
stríðinu. Síðast fórstu til
Washington með mótmælabréf
sem þú afhentir í ráðhúsinu þar.
Við Pálmi gleymum ekki heim-
sóknunum til ykkar Jimma í fal-
lega húsið þitt með blómagarð-
inum á Long Island. Þaðan
eigum við endurminningar sem
ekki gleymast eða óteljandi
ferðir sem við fórum saman um
allt og syntum í sjónum á Joneś
Beach.
Þú kynntist fyrri manninum
þínum, Conrad F. Forman, Bob,
1948. Þið giftuð ykkur í kaþ-
ólsku kirkjunni í Reykjavík um
veturinn og fluttuð síðan til New
York. Um miðjan júní 1949 eign-
aðist þú dreng sem lést fljótlega
eftir fæðingu, hann var skírður
Jón. Það var fyrsta áfallið sem
þú þurftir að takast á við án
mömmu eða fjölskyldu. Næstu
þrjú árin var Bob að vinna í Ar-
abíu. Þá fórstu að vinna á veit-
ingahúsum og varst einnig í
enskunámi. Eftir það komuð þið
Bob heim og voruð í Keflavík í
þrjú ár, þar sem þið eignuðust
drengina ykkar, Conrad Steven
og Lawrence. Manstu þegar við
og Dæja hittumst í eldhúsinu
hjá mömmu með öll litlu börnin
sjö, þá var fjör og mikið hlegið.
Fyrir okkur heima var þetta
yndislegur tími sem ekki gleym-
ist. Sá skuggi hvíldi þó yfir okk-
ur öllum að Conrad litli var
fæddur með hjartagalla sem var
ólæknandi á þeim tíma. Hann
átti þó mörg góð ár í æsku og
gekk í barna- og unglingaskóla
ásamt Larry en þeir voru báðir
frábærir námsmenn og fengu
styrk til að fara í háskóla. Á
þessum tíma hrakaði Conrad
mjög og lést hann 10. júní 1973.
Þá voruð þið Bob löngu skilin og
þú dreifst þig í að koma til Ís-
lands og það hjálpaði þér mikið
að vera hjá mömmu og var líka
huggun fyrir hana og okkur öll.
Þú barst alltaf með þér hlýja
strauma og sameiningu innan
fjölskyldunnar í heimsóknunum
þínum.
Manstu þegar við tylltum
okkur á stein í gönguferð í
Skálafellinu og nutum útsýnisins
yfir fallega rauða húsið heima
með burstunum tveim undir
Bæjarfellinu, með vitanum sem
bar svo skjannahvítan við him-
ininn, það var tekið að rökkva
og ljósgeislarnir tveir glömpuðu
fyrir augum okkar þar sem þeir
eltu hvor annan í sinni eilífu
hringrás en Valahnúkarnir böð-
uðu sig í kvöldsólinni við hafið.
Lína mín, þú varst mér svo
mikils virði og við vorum svo
samrýmdar. Þegar ég var lítil og
mamma þurfti að fara eitthvað
frá, varstu svolítið mamma mín.
Þegar ég stækkaði aðeins vorum
við leikfélagar og þú varst líka
besta vinkonan mín en umfram
allt varstu alltaf stóra systir.
Jófríður Jóna Jónsdóttir.
Ólína Jónsdóttir
Forman