Líf og list - 01.05.1951, Blaðsíða 6

1
ADSEN
Góður kunningi ritar bréf, sem ekki
cr hægt aÓ stilla sig um að birta
hér glefsur úr. RST.
„... KVÆÐIN LAS ég í aprílhcft-
inu; bczt fannst mcr þýðing Ragnars,
en Ólafur cr drcngilega hrcinskilinn.
Hver er þessi Jón Jóhannesson? ...
Sagan hans Skorra cr fjandi góð, hann
vex ört, drengurinn sá. Mér mundi
ekki koma á óvart, að þar færi Ijón
dagsins, en fyrst þarf hann að vaxa
upp úr framsóknarúlpunni. . . . Kaffi-
hússspjallið virðist mér við fljóta yfir-
sýn strákslegt og óverðskuldað, en það
var gott í marz, þegar rætt var um út-
gáfuskilyrði tímarita. ... Þá kem ég að
sögunni hennar Ástu. Fyrst langar mig
til að spyrja þig: Á hún (sagan eða
stúlkan) nokkurs staðar sinn líka? Hef-
ir það gcrzt áður, að kvcnmaður gangi
jafn-hiklaus, ófeimin og án blygðunar
fram fyrir fjöldann og tjái jafn-opin-
skátt persónulega reynslu sína . .. og
blótsiði í hofi Erosar, — í jafn-vel skrif-
aðri sögu? . . . Mér finnst hvort tveggja
mjög óvenjulegt, að tvítug stúlka ís-
lenzk skuli geta skrifað jafn-snjalla sögu
(boðskapur hcnnar er e. t. v. léttvægur,
cn ég á við framsctninguna) og hreins-
að sig jafn-gjörsamlcga af allri kvenlegri
T BRÉF
blygðunarkennd, sem cr, þcgar öllu er
á botninn hvolft, aðeins citt táknið um
úrkynjun þá, sem cr siðmenningunni
samfara. — Vel á minnzt, það mátti
Ijóslega sjá á grein hennar um kcramik,
að höfundurinn hefði einhvern tíma
bögglað saman málsgrein. Af öllu má
ráða, að stúlkan fari gcysi-haglega mcð
flesta hluti. — Greinin um Modigliani
eftir Craven er frábær — komdu mcð
fleiri slíkar. Hún sýndi oss vel inn í
furðuheima villikattanna í París. . . .
Myndlistin getur með engu móti talizt
ncin hornkerling hjá ritinu. Finnst mér
hlutfallið milli hcnnar og tónlistarinnar
vera mjög ósanngjarnt. I fljótu bragði
man ég ckki eftir, að neitt hafi birzt
um tónlist nema þýdd grcin um Bach,
önnur um Pablo Casals og skítkast og
skætingur um Baumgartncr, af því að
hann dirfðist að bcra á borð fyrir Reyk-
víkinga það bezta, sem hcimurinn hef-
ir skapað í þessari grein, scm cr þýzka
tónlistin frá fyrra hluta 19. aldar. . . .
Eg mundi sakna þess lítið, þó að eitt-
hvað yrði skcrtur hlutur myndanna, en
tónlistin látin njóta þess. En þetta er
cflaust af því að ég ber ekkert skyn á
myndir og get því ekki notið þeirrar
ununar, sem þær vcita öðrum. ...“
Á KAFFIHÚ5INU
Framhald aj bls. 2.
prjál, hvað stoðar auglýstur almenn-
ur bænadagur, ef lifandi, sanna og
persónulega trú vantar hjá einstak-
lingnum? Það er eitthvað óviðkunn-
anlegt við auglýstan og uppreklam-
eraðan bænadag hjá jafnguðlausri
þjóð og íslendingum. Og ljúkum vér
svo máli voru með því að vitna '
Burns, er hann hefur lýst hinni ein-
földu, skrumlausu bæn í kofa hús-
mannsins:
Compar’d with this,
how poor Religion’s pride,
In all the pomp and method
and of art,
When men display
to congregations wide,
Devotion’s ev’ry grace,
except the heart!
The pow’r, incens’d,
the pageant will desert,
The pompous strain,
the sacerdotal stolö:
But, haply, in some cottage far apart,
May hear, well pleas’d,
the language of the soul,
And in his book of life
the inmates poor enrol
Strákur að austan og ég
Framhald aj bls. 19.
geng þangað, gríp um skottið á henni og ber
hana fvrir aftan bak í átt til lJjössa; hann sneri
baki við skólaveggnum og horfði á ská niður fyr-
ir sig. Svo brá ég henni skyndilega upp að and-
liti hans og sagð'i. „Veiztu hvað þetta er?“ Ilann
hvítnaði í framan og hopaði undan. Eg fylgdi
fast á eftir. „Er hún ekki sæt? sagði ég. Það
var ægileg lykt af henni, því að hún var vel úldin
og hafði legið þarna góðan tíma í sólinni. Svo
hröpuðu úr henni maðkar. Hann hopaði sífellt
undan, þegjandi, með opinn munn, og ég á eftir
með rottuna upp við fésið á honum, líklega glott-
andi. En allt í einu tekur hann viðbragð og á rás
burt frá mér. Þá setti ég hnikk á handlegginn og
þeytti rottunni á eftir honum. Þegar liún skah
á bakið' á honum, gaf hann frá sér hljóð, og það
var ólíkt öllu því, sem ég hafði heyrt áður.
Eftir dálitla stund fórum við strákarnir að
hlæja.
6
LÍF og LIST