Líf og list - 01.05.1951, Blaðsíða 18

/"
I
í lionum, og þá skildi ég, að hann var alis ekki
að hlusta á mig. Hann var að hlusta á kennslu-
konuna Jýsa gljúfrunum í Ameríku. Eftir þetta
nennti ég ekki að yrða á liann og íor að rissa oní
borðið til þess að drepa tímann. En hann hélt
áfram að einblína á kennslukonuna, og lmn liélt
áfram að Jýsa gljúfrunum, og þegar hún í kennslu-
lok svipti fætinum niður af stólnum, var liann í
óða önn að skrifa eitthvað í bókina hjá sér. Við
hinir fylgdumst náttúrlega af ákefð með því.
livort kjóllinn mundi ekki kippast ógnarlítið upp
á lauáð. En það varð nú ekki. Samt var þetta
svo spennandi, að við héjdum allir niðri í okkur
andanum.
Svo þustum við út í garðinn. Þar var sand-
gryfja og tún í kring og stigir, sem lágu í kross
yíir túnið og komu saman hjá sandgryfjunni. Við
stukkum í gryfjunni og hlupum í síðastaleik eftir
stígunum. Strákurinn, sem elti mig, ætlaði aldrei
að ná mér, svo að ég varð leiður á þessu, tók
strákinn, sneri hann niður í stíginn og sagði hann
væri aumingi. Þá sá ég sveitapjakkinn. Hann var
eitthvað að lónast með fram skólaveggnum. Eg
kallaði á Jiann, en hann hét Bjössi.
„Bjössi“, segi ég og lileyp til hans. „Þú ert að
austan“.
„Já“, segir hann án þess að' hreyfa annað en
varirnar.
„Hvaðan að austan?“ segi ég.
„Frá Mjóafirði“, segir hann.
„Mjóifjörður“, segi ég og fer að hugsa. „Já,
það er næsti fjörður við Seyðisfjörð. Eg tók ein-
mitt eftir honum, þegar ég sigldi lijá í haust“.
„Já“, segir hann. „Það er rétt“.
Augun í lionum voru svo undarleg. Hann sneri
J>aki við veggnum og horfði á ská niður fyrir sig.
En augun í honum námu aldrei staðar, meðan ég
talaði við hann Þau hvikuðu frá einu til annars,
eins og hann hefði eittlivað illt á samvizkunni —
á mér festust þau aldrei, frekar en ég va;ri ekki
til. Og svona flóttatillit hafði ég aldrei séð fyrr.
Eg kynntist mörgum kátum karlinum fyrir aust-
an í sumar. Þeir voru flestir asskoti þykkir í
herðunum, en faninn í voll, að augun í þeim hvik-
uðu svona. Aldeilis hissa — og ég, sem stend hér
frammi fyrir honum og býð vináttu mína.
„Eg skal passa þig fyrir strákaskrílnum“, segi
ég. „Þú lætur mig vita, ef þeir eru að erta þig“.
„Strákaskrílnum? Hvaða skríl?“ segir liann og
lítur örlitla stund á mig.
„Eg veit þeir geta ekkert. Þetta eru svo miklir
aumingjar“, segi ég, og ég held ég hafi glott. „En
þú skalt samt leita til mín, ef þeir gera þér eitt-
hvað“.
Svo rétti ég honum höndina, en þó að' hann
tæki um hana, fann ég, að hann skildi ekki við
hvað ég átti. Samtímis var hringt í næsta tíma.
Eg bölvaði, því að mig langaði til að tala meira
við hann, en þá er hann allt í einu þotinn á burt.
Og í tímunum var aldrei á hann yrðandi.
Eg liitti hann dag einn niðri í bæ. Það var í
Austurstræti. Hann koin á hraðri l'erð, dálítið lot-
inn og stórskreía, leit hvorki til liægri eð'a vinstri-
Eg stóð í skotinu hjá Ragnari Blöndal, og jægar
hann bar að, kallaði ég á hann.
„Ertu með á barinn?“ sagði ég.
Hann var afar hissa að sjá mig þarna.
„Hví stendur þú hér?“ sagði hann.
„Ég gekk út að fá mér frískt loft og hitti strák“.
sagði ég.
„Ertu búinn að lesa undir morgundaginn?"
sagði hann.
Ég hló.
„Ég les aldrei neitt“, sagði ég.
„Er það virkilegt?“ sagði hann og leit nú fyrst
beint á mig. Og hann var svo undrandi í augun-
um, að það fór um mig.
„Ekki sem heitir“, sagði ég. „En nú skaltu
koma með mér á barinn. Við getum fengið okkur
milkseik eða eitthvað“.
Það jánkaði í honum, og svo gengum við út,
að bar. Við settumst að innsta borðinu, og ég
fór inn fyrir það og sneri mér fram til að geta
horft á mannskapinn og koma og fara. Það er
afar gaman. Síðan fengum við okkur milkseik.
Hann hafði aldrei bragðað það fyrr. Og þá varð
ég nú hissa.
Hann þagði.
Ég hugsaði um, hvernig ég æt^JKað hefja máls
á því, sem mér lá á hjarta. A meðan horfði ég'
fram barinn. Svo tók ég rögg á mig:
„Bjössi“, sagð'i ég, „nú fer bráðum að líða að
])rófi“.
„Er það?“ sagði hann og virtist hugsa um ann-
að jafnframt. „Hvað er langt þangað til?“
„Einir þrír mánuðir, en þeir verða ekki lengi
að líða“, sagði ég.
„Þrír mánuðir eru lengi að líða“, sagði hann.
„Það' væri gott að eiga þig að í prófinu“, sagði
ég. „Þú ert svo asskoti fær, en ég kann ekki neitt.
18
LÍF og LIST