Líf og list - 01.07.1951, Blaðsíða 5

.... Ég gekk í menntaskóla, og átti síðar að
fara í tónlistarskóla, ef þau hefðu efni á að kosta
mig......en einu sinni, þegar ég kom heim úr
skólanum, stóð húsið opið og forstofuspegillinn
lá brotinn á gólfinu. Ég gekk inn, og það var
allt ein örtröð. Enginn heima og öllu snúið við.
Fataskáparnir voru tómir og hirzlur allar hálf-
opnar, rúmfötin horfin úr svefnherbergi foreldra
minna og borðstofuborðið okkar lá á hliðinni. Mér
varð ljóst, að eitthvað voðalegt væri á ferðinni,
og fór að kjökra. En í því kom nágrannakona okk-
ar til mín og reyndi hugga mig.
— Þeir komu héma áðan, sagði hún, og tóku
þau bæði: pabba þinn og mömmu, en vonandi
aðeins í skjóta yfirheyrslu!! Þeir geta ekki gert
þeim neitt, ekkert hafa þau gert af sér.......
Svo fór ég heim með konunni og dvaldi hjá
henni það, sem eftir var dagsins. Við lokuðum
húsinu okkar, og það sást enginn þar á ferli um
kvöldið. Morguninn eftir gættu tveir hermenn
dyranna. Seinna þann dag kom stór herbíll og
tók upp alla búslóð foreldra minna. Ég gægðist
út um rifu við eldhúsgluggann og sá, hvernig
þeir báru allt út. Síðast tóku þeir baðkerið..
Ég dvaldi hjá konunni í nokkra daga, en ekk-
ert spurðist til foreldra minna. Ég þorði heldur
ekki að spyrja neinn. Það gat yerið hættulegt
að hnýsast um of og spyrja eftir fólki. Ég 'svaf
lítið og borðaði ennþá minna og fór ekki í skól-
ann. Hermennirnir stóðu alltaf vörð við húsið,
og svo kom einhver maður og spurði konuna,
hvort hún vissi nokkuð um mig. En konan sagð-
ist ekkert yita um mig. Þá skildum við báðar, að
þetta væri alvarlegt. Nóttina eftir laumaðist ég
burtu og ranglaði út úr þorpinu. Þegar dagaði,
lét ég fyrirberast í hlöðu og sofnaði, en um kvöld-
ið stal ég fóðurrófum úr fjósi og lagði land und-
ir fót. Upphaflega datt mér í hug að flýja á náð-
ir frænku minnar í Flórenz, en ég var sextán
niánuði á leiðinni, og þegar þangað kom, fann ég
hana ekki......
Anna María sagði þetta ekki allt í einu. Oft
leið góð stund á milli setninga, og ég varð að
toga upp úr henni hvert orð. Það var eins og hún
væri að hugsa sig um, hvemig þetta hefði gerzt,
og hvort sér mundi óhætt að tala, — en hvei't
hennar orð var æðrulaust og án beiskju. Hún
virtist bara ekki skilja, hvernig á þessu stæði,
það vgr allt.
Nóttin gekk í garð, myrk og hlý og mjúk eins
°g flauel. Anna María sofnaði um stund, en hún
r~ \
Lífi og list finnst kominn tími til að
birta eitthvað eftir SIGURÐ BENEDIKTS-
SON sem telja má meðal hugmyndaríkustu
manna í íslenzkri blaðamannastétt. Það er
kunnara en frá þurfi að segja, að Sigurður
skarar fram úr flestum íslenzkum blaða-
mönnurn, að minnsta kosti, þegar hann
beitir sér. Oftast fyrnist yfir flest dægur-
skrif í blöðum, en hins vegar er fullvíst, að
Sigurður setti mikinn lit á dægurblaða-
mennsku hér, þegar hann gaf sig að henni.
Hann hefir nefnilega þann kost, sem nú er
glettilega fágætur í íslenzkri blaðamennsku,
að liami gefur mikið af sjálfum sér í skrif-
um sínum, og svo er hitt, að allt, sem sprett-
ur fram úr penna hans, verður lesið, — m.
ö. o. maðurinn er aldrei leiðinlegur!
Þessar tvær smásögur eða stemningar
sýna vonandi lesendum þá skáldlegu glóð
og þann mannleik, sem býr í höfundinum.
>___________________________________;________j'
valt ekki út af, án þess að gera sér grein fyrir
því, hvar hún væri. Heldur bað hún mig að gæta
farangurs síns, ef hún kynni að sofna. Varkárn-
in, það var fyrir öllu.
Við komum til Mílanó laust fyrir hádegi, og
þar þurfti ég að bíða um stund eftir norðanlest-
inni. Ég bauð Önnu Maríu að borða með mér á
járnbrautarhótelinu. Þau áttu í einhverju þófi,
þjónninn og hún, og hún sagði, að það væri af
því, hve hún væri skítug. Samt fengum við mat-
inn, og hún neytti fæðunnar með ákaflega ókven-
legum tilburðum. Hún var sýnilega orðin afvön
því að nota hnífapör, og þegar hún lyfti skeið-
inni, skalf höndin eins og á hrumu gamalmenni.
Ég spurði hana viðstöðulaust um fortíðina, og
hvað hún hyggðist fyrir, þegar hún kæmi heim.
Ég fékk að vita, að hún væri 17 ára og hefði ver-
ið fjögur ár að heiman. Að hún vissi ekkert um
foreldra sína og því síður, hvar hún ætti að leita
þeirra. Að hún hefði skilríki hernámsyfirvald-
anna upp á það, að mega fara heim, „fundin sak-
laus af stríðsglæpum".
Og hvað hún ætlaði sér fyrir?
Hún ætlaði fyrst af öllu að leita uppi foreldra
sína, og síðan að fá sér yinnu, svo hún gæti hald-
ið áfram í skólanum. Hún vildi verða læknir.
— Ég hef kynnzt svo miklum þjáningum, séð
svo margan týna lífinu vegna þess, að enginn
LÍF og LIST
5