Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 17

EPILOGUE
Árin líða og maður byggir lönd, uppfyllir heim sinn.
Hann dregur upp myndir, af hjálendum, konungsríkjum,
fjöllum, flóum, skipum, eyjum, herbergjum, tólum,
stjörnum, hestum og fólki. Skömmu fyrir andlátið
verður honum ljóst að allt það völundarhús sem hann
af slíkri elju hefur fullkomnað, er í sérhverju smáatriði
línanna nákvæm eftirmynd af andliti hans sjálfs.
SJÁLFSMORÐIÐ
Síðasta stjarnan hverfur úr nóttinni.
Nóttin hverfur líka.
Eg dey og með mér þungi
hins óþolandi alheims.
Ég afmái píramíðana, heiðursmerkin,
meginlöndin og andlitin.
Ég afmái samanlagða fortíðina.
Ég myl gervalla söguna í duft, duftið í fínna.
Núna virði ég fyrir mér síðasta sólsetrið.
Hlusta á hinsta kvak fuglsins.
Ég ætla ekki að arfleiða neinn að neindinni.
ASTERION
Undanbragðalaust er mér árlega fært
mennskt fóðrið og í þrónni er gnægð vatns.
Það er í mér sem steinlagðir stígarnir mætast.
Get ég þá yfir einhverju kvartað?
Þegar degi hallar til kvölds finn ég
hversu örðugt það getur orðið
að valda nautshöfði á herðum sér svo vel fari.
Þýðing: Sigfiís Bjartmarsson
15