Teningur - 01.04.1986, Blaðsíða 24

inn ungur maður var nógu óraunveru-
legur, en Ling lét konu sína sitja fyrir
undir plómutrénu í garðinum. Síðan
málaði Wang Fo hana í álfkonugervi
milli kvöldskýja og unga konan grét því
þetta var fyrirboði um dauða. Andlit
hennar visnaði eins og blóm í heitu roki
eða sumarrigningu þegar Ling fór að
taka myndirnar sem Wang Fo gerði af
henni fram yfir hana sjálfa. Dag nokk-
urn fannst hún hengd í greinum bleika
plómutrésins. Endar slæðunnar sem hélt
henni fuku með hárinu og hún virtist
grennri en vanalega og hrein eins og feg-
urðardísirnar sem skáld fyrri alda lof-
sungu. Wang Fo málaði hana í síðasta
sinn því hann mat mikils grænu slikjuna
sem færist yfir ásjónu hinna dauðu. Ling
lærisveinn hans blandaði litina og það
verk krafðist slíkrar einbeitni að hann
gleymdi að gráta.
Smátt og smátt seldi Ling þræla sína,
jaðesteinana og fiskana í gosbrunninum
til þess að geta útvegað meistaranum
krúsir af purpurarauða blekinu sem
barst frá Vesturlöndum. Þegar húsið var
orðið tómt yfirgáfu þeir það og Ling lok-
aði að baki sér dyrum fortíðarinnar.
Wang Fo var orðinn þreyttur á þessari
borg þar sem andlit fólksins gátu ekki
lengur kennt honum neitt um ljótleika
og fegurð, og meistari og lærisveinn
flökkuðu því um vegi konungsríkisins.
Orðsporið sem af þeim fór var æfinlega á
undan þeim í þorpin, að virkisveggjun-
um og í anddyri musteranna þar sem
óöruggir pílagrímar leituðu skjóls þegar
skyggja tók. Það var sagt að Wang Fo
gæti gefið myndum sínum líf með síðasta
litnum sem hann bætti í augun. Bændur
komu til að grátbiðja hann um að teikna
fyrir þá varðhunda og lénsherrar vildu fá
hjá honum hermenn. Prestar umgengust
hann með virðingu eins og vitring, en
alþýðan hræddist hann eins og galdra-
mann. Wang Fo var ánægður með þetta
mismunandi álit sem hann naut, því það
gerði honum kleift að lesa úr andlitum
fólks þakklæti, hræðslu og aðdáun.
Ling sníkti mat, vakti yfir meistaranum
sofandi og leitaði færis á að nudda fætur
hans þegar hann féll í leiðslu. Við dag-
mál þegar sá gamli svaf enn, fór Ling af
stað í leit að gleymdu landslagi handan
við reyrgerði. A kvöldin þegar meistar-
inn gafst upp og henti frá sér penslunum
tíndi Ling þá upp. Þegar Wang Fo var
sorgmæddur og talaði um ellina sýndi
Ling honum brosandi sterklegan stofn
gamallar eikar, en þegar Wang Fo var
glaður og sagði gamansögur þá þóttist
Ling hlusta auðmjúkur.
Dag nokkurn við sólsetur komu þeir að
úthverfi keisaraborgarinnar og Ling leit-
aði að gistihúsi þar sem Wang Fo gæti
sofið. Sá gamli vafði um sig teppisræksni
og Ling lagðist við hlið hans til að halda á
honum hita. Enn var vart komið vor og
moldargólfið var frosið. Við sólarupprás
heyrðist þungt fótatak á göngum gisti-
hússins ásamt hræðslulegu hvísh gest-
gjafans og skipunum á erlendu máli.
Ling skalf, hann minntist þess að hann
hafði stolið hrísgrjónaköku til matar
kvöldið áður. Hann var ekki í vafa um að
þeir væru komnir til að taka hann fastan
og hann velti því fyrir sér hver yrði til að
hjálpa Wang Fo yfir ána daginn eftir.
Hermennirnir komu inn með luktir.
Ljósið skein í gegnum skræpóttan papp-
írinn og varpaði rauðu og bláu gliti á
leðurhjálma þeirra. Bogastrengir skulfu
á öxlum þeirra og þeir grimmustu ráku
öðru hvoru upp tilefnislaus öskur. Þeir
tóku harkalega í hnakkadrambið á
Wang Fo, sem tók þó eftir því að liturinn
á ermum þeirra passaði ekki við skikkj-
urnar. Studdur af lærisveini sínum en þó
hrasandi elti hann hermennina eftir ó-
jöfnum götunum. Vegfarendur hópuð-
ust saman og hæddust að þessum tveim-
ur glæpamönnum sem nú átti sjálfsagt að
hálshöggva. Spumingum Wangs svör-
uðu hermennirnir með villidýrslegri
grettu. Hann sveið í bundnar hendumar
en þótt Ling væri fullur örvæntingar
horfði hann brosandi á meistara sinn en
það var næmari tjáning sorgar hans.
Þeir komu að keisarahöllinni en fjólu-
bláir veggir hennar risu í dagsbirtunni
eins og rökkurskuggar. Hermennimir
leiddu þá í gegnum óteljandi sali fer-
kantaða og hringlaga en lögun þeirra
táknaði árstíðirnar, karldýrið og kven-
dýrið, langlífi og forsendur valdsins.
Hurðir hverfðust um sjálfar sig og gáfu
frá sér hljóma sem klifruðu stöðugt upp
tónstigann eftir því sem innar dró í höll-
ina. Allt miðaði að því marki að vekja
tilfinningu um ofurmannlegt vald og ná-
kvæmni og hér mátti finna að hinar
smæstu skipanir hlytu að vera endanleg-
ar og hræðilegar eins og viska forfeðr-
anna. Loks varð hljóðara og hljóðara,
þögnin var svo djúp að jafnvel kvalinn
maður hefði ekki leyft sér að gefa frá sér
hljóð. Geldingur dró frá tjald, hermenn-
irnir skulfu eins og konur, hópurinn
gekk í salinn þar sem sonur Himinsins
sat.
Þetta var salur án veggja sem haldið var
uppi af þykkum súlum úr bláum steini.
Garður breiddist út handan marmara-
súlnanna og hvert blóm sem óx í lundun-
um var af sjaldgæfri gerð komið handan
yfir haf. Ekkert þeirra ilmaði þó, af ótta
við að angan þeirra truflaði hugleiðingar
Drekans himneska. Af virðingu fyrir
þögninni sem umlukti hugsanir hans
hafði engum fugli verið hleypt inn fyrir
múrana, jafnvel hunangsflugunum hafði
verið útrýmt. Geysimikill veggur skildi
garðinn frá umheiminum til þess að
vindar sem blásið höfðu um hundshræ
og lík á vígvöllum kæmust hvergi nærri
keisaranum.
Meistarinn guðlegi sat á hásæti úr jaði og
hendur hans voru hrukkóttar eins og á
gamalmenni þótt hann væri ekki nema
tæplega tvítugur. Skikkja hans var blá til
að tákna veturinn og græn til að minna á
sumarið. Andlit hans var fagurt en ó-
næmt eins og of hár spegill sem speglar
ekkert nema stjömurnar og óendanlegt
himinhvolfið. Sér til hægri handar hafði
hann Ráðherra Fullkominnar Gleði og
til þeirrar vinstri Ráðgjafa Réttlátra
Refsinga. Hann hafði vanið sig á að tala
alltaf lágt þar sem hirðmennirnir sem
sátu við súlurnar lögðu alltaf við eyrun
til að heyra hvert einasta orð sem hann
lét sér um munn fara.
Himneski dreki, sagði Wang Fo hryggur,
ég er gamall fátækur og lasburða. Þú ert
eins og sumarið en ég eins og veturinn.
Þú átt tíu þúsund h'f, en ég aðeins eitt og
nú er því að ljúka. Hvað hef ég gert þér?
Menn þínir hafa bundið hendur mínar
sem aldrei hafa varpað skugga á þig.
22