Birtingur - 02.01.1954, Blaðsíða 8

þegar þau gengu framhjá. Hann sá á bakið á
þeim og gægðist svo fyrir hornið, hann gat ekki
haft af þeim augun, þó að þessi sjón væri að
gera út af við hann. Henni skrikaði enn fótur,
þrátt fyrir örugga vernd Kanans og hún sveifl-
aðifótleggjunumogfálmaði utan í hann eins og
hún ætti í honum hvert bein — og var lengi að
ná jafnvæginu og þreif í úlpuna hans og káfaði
á honum hátt og lágt — hún rak upp smáskræk,
fínan og mjóan:
Holí smók!
Hann vissi að það þýðir annaðhvort guð eða
jeremías á amrísku. Ljósu lokkarnir á henni
blöktu ástleitnislega við silfurrefinn á flugfor-
ingjatreyjunni hans. Hún mjakaði sér upp að
honum með ástleitnum tilburðum og hossaði
holdlitlum barnsrassinum út í loftið til að sýn-
ast sexí aftan fyrir — hælarnir voru svo háir
að hún gat varla staðið. Svo voru þau horfin.
Nú dró úr honum allan mátt. Hinn veik-
byggði vísir til Súpermanns sem hann hafði
ræktað og hlúð að með svo mikilli natni visn-
aði niður og dó. Þarna höfðu þau gengið —
maðurinn sem hann hafði ætlað að berja þang-
að til ekkert yrði eftir af honum nema tætlur
— og hún sem hafði einu sinni verið stúlkan
hans------sem hann hafði ætlað að frelsa frá
svikum og blekkingum-------
Augu hans fylltust af tárum — húsin iðuðu,
fólkið leystist upp í rauða þoku. Bílarnir vógu
salt og gatan reis upp á rönd. Nú var allt glat-
að. Þetta var honum ofurefli — það var ger-
samlega vonlaust að ætla að breyta nokkru
héðan af----— hann gæti aldrei oftar labbað
með henni á rúntinum eða fylgt henni heim af
bíó og kysst hana-----nei, — aldrei!
Ef hann hefði fengið lánað tyggjó og haft
skammbyssu gat kannski verið öðru máli að
gegna-------nei, hugsaði hann og horfði á
endalausan Kanastrauminn, sem allir höfðu
stúlku upp á arminn, sumir tvær eða þrjár —
— þetta var hverjum manni ofvaxið — þó að
einn kannski dræpist kæmu tveir eða þrír í hans
stað. Stúlkan hans var honum glötuð, — komin
í Kanann, — og þangað fóru þær allar í amr-
íska stælinn og dollarabisnessinn — nei, þetta
var ofurefli — meira að segja Súpermann
mundi varla ráða neitt við neitt þó að hann
hefði rafmagnsheilann, röntgenaugun og sína
skammbyssuna í hvorri hendi — — Þetta var
vonlaust verk. Hann fann kokið herpast saman
eins og hann ætlaði að fara að gráta, en svo
gat hann ekki einu sinni grátið, bara sogið upp
í nefið, og þessi kökkur í hálsinum á honmn
var bara klígja.
Hann fylltist magnþrota reiði og tók stærðar
teyg úr kogaraglasinu. Hann var alveg ærður
af hatri og gat ekki hugsað nokkra hugsun til
enda, — hann skyldi lemja og berja — þó
hann gæti ekki lamið þau þá skyldi hann lemja
einhvern!
Hann stökk út úr portinu, pírði augunum og
skimaði á eftir þeim með kreppta hnefa. Að
hann skyldi ekki hafa skammbyssu — þá skyldi
hann hafa skotið þau hiklaust á stundinni!
Hann læddist með veggjunum og skauzt hálf-
boginn á milli skugganna, andlitið samankipr-
að og nasavængirnir titruðu- En þau voru
hvergi sjáanleg. Þau voru horfin, eins og upp-
numin. Hann stökk inn í tröppuskot og barði
sjálfan sig utan titrandi af heift. Nú langaði
hann í heiftarleg slagsmál, langaði að berja og
drepa. En hér var enginn, sem honum var akk-
ur í að lemja til óbóta upp úr þurru, — gamlar
akfeitar frúr, framþungar og vagandi eins og
aligæsir, tilgerðarlegar skólapæjur og sperrtir
skólaguttar, öll japlandi og tyggjandi og gáfu
honum undrandi auga, meinleysisleg, sljó og
heimsk í framan eins og jórtrandi fénaður.
Þarna stóðu nokkrir Kanar í hóp og blístruðu
á eftir kvenfólkinu, stórir og svipdimmir jakar
í þungum hermannaklossum,—alls ekki árenni-
legir. Og — þarna kom lögreglan! Hjartað í
honum hrökk lengst niður — hann tók til fót-
anna, flýði niður í Hafnarstræti og slapp inn
í portið hjá Borgarbílastöðinni. Hann stanzaði
til að kasta mæðinni og Ijúka úr kogaraglasinu.
Svo beit hann á jaxlinn og litaðist um hálf-
luktum augum.
Innst inni í horni sá hann lítinn kött sem var
8
BIRTINGUR