Birtingur - 01.01.1966, Blaðsíða 19

a& síður prentaðar smáu letri og í stóru broti.
^eztu höfundar heimsins skipta verkum sín-
Um í bindi, ef þau þurfa að vera af þessari
lengd eða svipaðri, og gefa þá út eitt bindi á
tiri. þykjast ekki hafa báglega að unnið, ef
Þeir hafa skrifað tvö hundruð síður í meðal-
broti. Ef til vill hefði Svört messa orðið heil-
steypt listaverk, ef höfundurinn hefði unnið
að henni í tvö til þrjú ár, en hann mun hafa
skrifað hana á einu ári eða einu og hálfu ári.
Með það í huga gegnir sannast sagt furðu að
honum skuli hafa tekizt að gera þetta viða-
nukla verk áhrifamikið, þrátt fyrir þá gífur-
le§u galla sem á því eru. Lýsing höfundarins
á sambandi séra Bernharðs og læknisins er
góður skáldskapur og sú ádeila sem felst í
þungum sporum Nönu til prestsins og síðan
til læknisins er sterkari en svo að hún hverfi
um leið og bókinni er lokað, hversu gramur
sem lesandi kann að vera orðinn höfundi fyrir
barnaskap og gauragang svörtu messunnar.
Séra Bernharð er eflaust bezt gerða persóna
sögunnar og með því að leiða hann til sýslu-
mannsins verður sekt sýslumannsins gagnvart
þjóðinni, gagnvart telpunni Nönu, augljós,
hann stendur berstrípaður — og til þessa þurfti
engan gauragang. Það sýnir ef til vill betur
en nokkurt annað dæmi hvernig sönn list
verður til.
Prentvillur og málvillur eru á víð og dreif
um alla bókina. Það er til dæmis fremur
óskemmtilegt að orðið hönd, sem aftur og aft-
ur kemur fyrir í sögunni svo sem vænta má,
er ekki nema stundum rétt beygt og engu
líkara en tilviljun ein ráði hvernig farið er
með það. Hefði prófarkalesari að minnsta
kosti átt að geta komið þessu atriði í rétt horf,
ef prófarkir hafa yfirleitt verið lesnar af bók-
inni.
Gunnar S. Magnússon hefur teiknað hlífðar-
kápu og gert það af vandvirkni, þótt mér
finnist að honum hafi mistekizt stafagerðin á
sjálfu bókarheitinu, en oddhvöss lögun þeirra
mun eiga að vera einskonar tákn um það sem
bókin hefur að geyma.
Jón Óskar
birtingur
17