Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 16

manns gæti orsakað þessa augljósu til-
beiðslu. Því næst gekk ég ofan að fljóts-
bakkanum og sat þar og hugleiddi hið
undarlega fyrirbæri á meðan húmið færð-
ist nær.
Ég sá fólkið í nokkurri fjarlægð. Allir
töluðu svo mjúkt og milt. Þá gekk ein
kvennanna, ung og grönn stúlka til móts
við mig. Hún átti örðugt með gang og
Studdist við staf. Virtist liún vera mátt-
laus öðrum megin. Fótinn dró hún á
eftir sér og handleggurinn hékk niður
með síðunni. Enginn í liópnum hreyfði
sig, og þó sá ég að allir fylgdust með
hverju fótmáli liennar. Unga stúlkan skalf
og titraði. Eg reis á fætur og var að
hugsa um livað hún viídi mér, en í því
bili hrasaði liún, missti stafinn úr hönd-
um sér og steyptist fram á við. Ég greip
hana og hélt hinum skjálfandi líkama
hennar eitt andartak. Þá Iirópaði hún yfir
sig af fögnuði, sleit sig af mér, og þaut í
einu vetfangi aftur til fólksins. Vinir henn-
ar tóku undir fagnaðaróp hennar, eins og
þeir hefðu verið að bíða eftir þessum at-
burði. Síðan hófu þeir söng, frumstæð-
an, en þó fagran í fögnuði sínum og
einlægni. Mig langaði mikið til að vita,
livernig í þessu lægi.
Stafur ungu stúlkunnar lá við fættir
mér. Gæti það hugsast að þetta veslings
fólk hefði heyrt um framfarir lækna-
vísindanna, og tryði á dularmátt hvítra
manna til þess að lækna sjúka? Trúin
gerir mönnum kleyft að trúa því ótrú-
lega, hafði ég heyrt sagt.
Ég var svo undrandi yfir því, sem gerzt
hafði og svo ringlaður af þessum ein-
keunilega söng, að ég gekk til höfðingj-
ans og reyndi með bendingum að gera
honum skiljanlegt, að ég óskaði að ganga
til hvílu. Hann skildi það og fylgdi tnér
að stærsta kofanum, þar sem mér var
biiin hvíla úr ferskum pálmablöðum með
góðri ábreiðu. Áreiðanlega það hezta,
sem til var í þorpinu. Ég tók því með
innilegu þakklæti.
Ég vaknaði í dögun. Það var jóla-
dagur, — en hvað gat jóladagur verið
hjá frumstæðu blökkufólki? Hvað vissu
þessir Carib-Indíánar um jól? Ég var
dapur í bragði, þegar ég hugsaði til jól-
anna heima. En ég rankaði við mér, því
nú nálguðust raddir, sem hrærðu við
einhverju innra með inér og inýktu liuga
minn. Umhverfis kofann stóðu þorpsbú-
ar íneð fangið fullt af ýmsuni muntim.
Þegar þeir komu auga á mig, beygðii
þeir sig til jarðar. Síðaii koniu þeír liver
á eftir öðrum og færðu mér gjafir sínar:
feldi af tígrisdýrum og gaupum, einkénni-
lega útskorna inuni, banana og sinlldar-
lega fléttaðar tágakörfur.
Ég reyndi með brosi og látbragði að
láta í 1 jós þakklæti mitt, en ég var utan
við mig og vandræðalegur yfir þessari
óskiljanlegu framkomu þeirra. Eftir að
hafa neytt fæðu, sem þeir færðu mér,
kallaði ég á Pedro, leiðsögumann minn
og sagði: „Pedro, við verðum að fara
liéðan samstundis“.
Hann gekk til höfðingjans og sagði
honum frá brottför okkar. Gamli maður-
inn kom rakleitt til mín og bað mig með
látbragði og fyrir munn Pedros að dvelja
lengur meðal þeirra. Þegar liann sá, að
ákvörðun minni varð ekki um þokað,
bað hann mig að staldra við, á meðan
hann kallaði saman þorpsbúa. Þeir fylkt-
ust í kringum mig og krupu á kné. Með
miklum bendingum og hjálp Pedros tókst
höfðingjanum að gera mér skiljanlegh
að ég ætti að leggja blessun mína yfir
þá. Þeir vildu að ég — gamall prófessor
í grasafræði og fullur af heimþrá —
blessaði þá!
Ég lyfti því næst höndum mínuin og
liafði yfir þessi orð: „Guð sameini mig
og yður, þegar vér erum fjarri liverir
öðrum“. Síðan sneri ég mér að leiðsögu-
16 HÚSFREYJAN