Eining - 01.06.1959, Blaðsíða 4

4
E I NING
1
við sína alþjóðlegu fjölskyldu, tveimur
ítölskum drengjum, Marco 6 ára og
Vincenzo 8 ára, og grískri 9 ára stúlku,
Efrosyni að nafni. Hún lýsir þessum
börnum lítilsháttar. Vincenzo hafði
fengið lömunarveiki og átti heima í
fjögurra herbergja íbúð hjá föður,
móður og systur, en átta manns var auk
þeirra í íbúðinni. Litla gríska stúlkan
átti ömurlega sögu. Bróðir hennar og
tvær systur höfðu dáið af næringarskorti
og móðir hennar reyndi að draga fram
lífið á örlitlum og ófrjóum jarðarbletti
á eyju einni við strendur Grikklands.
Fæstir Ameríkumenn munu af eigin
raun kannast við slíka kveljandi fátækt.
,,En hvers vegna að fórna sér fyrir börn
annarra landa?“ spurðu sumir Const-
ansu, en hún svaraði: „Þegar um hung-
ruð böm er að ræða, gilda engin landa-
mæri en auk þess er ég í skuld við
þessi börn. Þau vöktu mig aftur til lífs-
ins og mögnuðu mig ábyrgðartilfinn-
ingu og athafnalöngun, gáfu mér kær-
leika sinn og urðu sterkur þáttur í lífi
mínu.“
Helga litla veiktist af innflúensu og
fékk meðalasendingu, sem benti til þess
að Constansa myndi vera hrædd um
heilsu hennar. Hún páraði því á miða
og fullvissaði þessa ,,fóstru“ sína um,
að, Guð mundi ekki láta sig deyja áður
en hún fengi að sjá sína elskulegu
frænku Connie.
Það kom svo að því að Constansa
ferðaðist til Evrópu til þess að heim-
sækja fósturbörn sín. Hún fór fyrst til
Þýzkalands að hitta Helgu. Á flugvell-
inum í Hamborg skreið Helga litla undir
afmörkunarstrenginn og stökk beint til
Constansu og sagði: ,,Ég þekkti þig
strax, kæra frænka Connie! Þú ert alveg
eins og myndin af þér.“ Fögnuður
Helgu var svo mikill, að henni brást
enskan og greip þá til þýzkunnar, tók
fram einkunnaskírteinið sitt, sem var
mjög gott, og sagði: ,,Ég varð að vera
dugleg þín vegna.“ Hún vildi sannar-
lega vera velgerðamanni sínum til
sóma.
Constansa segir svo skemmtilega
frá móttökunum hjá hinum bömunum.
011 höfðu þau búið sig út með einhverja
smágjöf handa henni. Á Ítalíu, þar sem
Vincenzo átti heima, kom allt fólkið úr
nágrenni hans til þess að fagna gest-
inum, og yfir götuna voru strengdir
borðar með lofsorðum um hana og
Ameríku. Blöðin skrifuðu um hana og
hún var heiðruð í veizlum og samkvæm-
um. Þar kynntist hún myndarlegum
hótelstjóra, Anthony Fucito. ,,Hann
horfði á mig lotningarfyl!st,“ segir hún,
,,þegar við vorum kynnt, en augu hans
ljómuðu er hann kyssti á hönd mína.
Brátt röbbuðum við saman og hlóum
hjartanlega eins og við hefðum lengi
verið kunningjar. Framhald á bls, 7.
SIGRÍÐUR Á. MAGNÚSDÓTTIR
Fœdd 14. apríl 1879. Dáin 2. maí 1959
Hið eina sem mér hefur þótt óþægi-
legt við að eldast, er það að þurfa að sjá
samferðamennina hverfa hvern af öðr-
um. — Glaðir og reifir í gær. Dánir í
dag.
Nokkru áður en ég heyrði lát Ágústu
Magnúsdóttur, hafði ég hitt hana á götu
úti, glaða og hressa að vanda. Kynni
okkar urðu ekki mikil, en smá atvik
sagði mér nokkuð til um það, hvers kon-
ar hennar menningarrækt var og skap-
gerð. Undanfarin ár hitti ég hana stund-
um á förnum vegi og jafnan lá henni
það á hjarta, að skulda ekki þessu blaði,
og nokkrum dögum áður en hún dó,
hafði hún tryggt það að gjaldið kæmist
til Einingar.
Sigríöur Ágústa Magnúsdóttir.
Aðeins einn nú lifandi maður í land-
inu, séra Friðrik Friðriksson, hefur ver-
ið örlítið lengur samfleytt í góðtempl-
arareglunni en Ágústa Magnúsdóttir.
Næstum 72 ár hafði hún verið góð-
templari, og það af heilum hug og mik-
illi skyldurækni. Spor hennar hafa því
verið orðin mörg á stúkufundina, og í
þágu reglunnar yfirleitt. Slíka tryggð,
skyldurækni og staðfestu eiga aðeins
traustar sálir.
Ágústa Magnúsdóttir fæddist, ólst
upp og starfaði í Reykjavík allan sinn
aldur. Um það segir Indriði Indriðason,
fyrrv. þingtemplar í minningargrein í
Morgunblaðinu 10. maí m. a. þetta:
Ágústa var mjög sönghneigð. Lærði
hún að leika á orgel, píanó og gítar.
Hún fór síðar í Kvennaskólann og lauk
þar námi. Ágústa réðst til Björns Jóns-
sonar, í Bókaverzlun Isafoldar og vann
þar að afgreiðslustörfum í 8 ár. Þá
réðst hún til Sigfúsar Eymundssonar
bóksala, í verzlun hans, þar vann hún
síðan, fyrst hjá Sigfúsi, svo hjá Pétri
Halldórssyni og síðast hjá Birni syni
hans, þar vann hún sitt ævistarf
unz hún hætti fyrir aldurssakir. Lét hún
hið bezta af húsbændum sínum öllum
og var þeim þakklát fyrir góð samskipti.
Barn að aldri gekk Ágústa í barna-
stúkuna Æskuna, og frá þeim degi til
hinztu stundar var hún áhugasamur og
starfandi félagi góðtemplarareglunnar.
Hún var heiðursfélagi Stórstúku íslands
og stúkunnar Andvara, en hún var einn
af stofnfélögum hennar. Ágústa var einn
allra elzti félagi reglunnar, yfir sjötíu
ára templar. Hún starfaði mikið í regl-
unni og gegndi ýmsum embættum. Hér
fyrr á árum skemmti hún stundum með
söng og gítarleik á fundum, en þá tíma
muna fáir þeirra er nú lifa, enda meira
en hálf öld síðan. Hún sótti alltaf fundi
er hún fékk því við komið. Stúkan var
hennar annað heimili og það var ósk
hennar að sér gæfist heilsa meðan ævin
entist, til þess að sækja fundi í stúkunni
sinni. Sú ósk veittist henni. Hún lá
stutta og þjáningalitla legu og andaðist
2. þessa mánaðar á hjúkrunardeild
Elliheimilisins. Tæpum þremur vikum
áður hafði hún glaðst með nokkrum vin-
um sínum áttræð, á heimili systur sinn-
ar, frú Kristínar Thorberg, hress og Ijúf
að vanda, og tveimur dögum síðar
mætti hún á fundi í stúkunni sinni.
Grunaði engan að sá yrði síðastur fund-
ur þeirra við hina öldnu konu.
ÁgústaMagnúsdóttirvar sönn hefðar-
kona að sýnd og reynd. Hún var há og
beinvaxin og tigin sýndum, vel greind
og víðlesin, kurteis og stillt í fasi, hlé-
dræg en einörð, hjartahlý og skilnings-
rík. Ég hef fáar konur þekkt er að
útliti, atgerfi og sannri hjartans mennt
hafa betur sameinað kosti sannrar hefð-
arkonu. Það gerði hvern mann betri að
kynnast henni, og um framkomu og at-
hafnir Var hún öllum til fyrirmyndar.
Kynning okkar var aðeins síðustu tutt-
ugu árin, en hún var mér lærdómsrík.
Að leiðarlokum þakka ég systur
Ágústu störf hennar í þágu reglunnar.
Ég þakka henni í nafni félaga stúkunnar
Andvara, þá fyrirmynd er hún gaf okkur
með Ijúfmannlegri kurteisi, fórnfýsi og
trúleika við göfugt málefni. Blessuð sé
minning hennar.
Indriði Indriðason.
Hér mælir Indriði áreinðanlega fyrir
munn okkar allra hinna, reglusystkyna
Ágústu, sem höfðu kynnst henni meira
og minna um langt skeið. Henni var
gott að kynnast og fordæmi hennar hið
bezta.
Áður en hún dó, hafði hún óskað þess
að fyrrv. stórtemplar, séra Kristinn
Stefánsson jarðsyngi hana, og var hon-
um ljúft að verða við þeirri ósk hennar.
Jarðarförin fór fram frá Dómkrkjunni
11. maí.
Pétur SigurSsson
*
f
»